Во доцна есен 1985 година, група млади планинари од Скопје решиле да се искачат на врвот Љуботен на Шар Планина. Времето било мирно, но на планина секогаш владее непишаното правило – никогаш не знаеш што ќе те снајде.
Еден од нив, студентот Дарко, заостанувал зад групата кога ненадејно времето се сменило. Густа магла и силен ветер го покрија патот. Тој изгубил ориентација и останал сам, без видливост и без можност да најде засолниште.
Ноќта била студена. Дарко немал шатор, немал ни соодветна зимска облека. Единствено што можел да направи било да ископа мала јама во снегот и да легне во неа, покривајќи се со ранцот за да ја задржи топлината на телото.
Следното утро, групата што го барала веќе мислела дека е предоцна – но го нашле жив, полузамрзнат, со помрзнати прсти на рацете и лицето, но свесен.
Дарко подоцна раскажувал: „Не мислев на смртта, мислев само да ја издржам ноќта. Тоа ми ја спаси главата.“
Оваа случка стана предупредувачка лекција за сите планинари во Македонија – никогаш да не се потценува планината, па дури ни кога изгледа мирна.
⚔️ Сподели ја оваа објава:
© Mak Grom — Духот на Македонија
0 Comments:
Post a Comment