Кога Никола ја допре плочата со врежаниот симбол, светлината се прошири низ целиот свод.
Камените ѕидови, кои изгледаа древни, почнаа да се движат, откривајќи нова просторија под нив.
Во центарот стоеше објект од непознат материјал — како стакло, но со жив одраз. Внатре блескаа линии од симболи што пулсираа во ритам, како срце.
„Ова не е храм,“ рече Никола, „ова е... капсула.“
Еден од членовите на тимот, информатичар по струка, забележа дека симболите се појавуваат во повторливи секвенци — бинарен код скриен во антички знаци. Тоа не можеше да биде случајност.
Откако ги преведе првите симболи, се појави реченица:
> "Светлината на Белагон не згаснува — таа спие во мислата на човекот."
Одеднаш, целиот простор се затресе. Подот под нив се отвори и ја откри вистинската длабочина на градот — огромен тунел што водеше кон нешто уште поголемо.
Под планината, под Пелистер, се протегаше кристален лавиринт што личеше на технолошка мрежа.
Енергијата течеше низ него како жива вода.
Белагон, сфати Никола, не бил град — бил жив организам.
Во еден момент, од најдлабоката точка се појави проекција: лик на жена со венец од светлина.
Не зборуваше со зборови, туку со мисли.
„Ние сме првите што го запишаа кодот на времето. Вие сте нашите потомци. Но времето ви ја избриша меморијата.“
Никола почувствува како мислите му се мешаат со нејзините. Го виде минатото — градови од светлина, луѓе што комуницирале преку енергија, и знаење што се пренесувало не со зборови, туку со звук и симбол.
Кога визијата исчезна, на местото каде стоеше проекцијата остана само знак — круг со 16 зраци, врежан во бел кристал.
Никола го допре и почувствува дека нешто му се пренесува во свеста.
Слика, мисла, формула...
И тогаш сфати: Белагон не бил минато. Тој беше иднината што одамна ја заборавивме.
Некои тајни не се чуваат за да не бидат откриени, туку за да бидат разбрани кога човештвото ќе созрее за нив.
Comments