 |
| Сандаче со златен клуч |
Во едно тивко село, на крајот од главната улица, стоеше стара, напуштена куќа. Во неа, скриено зад исушените пајажини, лежеше едно Железно сандаче. Тоа беше тешко, грубо и изгледаше како да е затворено со векови. Мештаните го избегнуваа, шепотејќи дека во него има скриено богатство, но никој не знаеше како да го отвори.
Еден млад и амбициозен човек, по име Филип, беше опседнат со сандачето. Тој веруваше дека ако успее да го отвори, сите негови проблеми ќе бидат решени.
Филип започна да го бара клучот. Сите му велеа дека мора да е некаде во близина, но потрагата се покажа како долга и мачна.
На крајот, во дворот на еден мудар старец, Филип го најде клучот. Тоа не беше обичен клуч. Беше изработен од најчисто злато, светеше силно и беше неверојатно мал и елегантен.
Возбуден, Филип истрча кон Железното сандаче. Тој го стави Златниот клуч во бравата, но, за негово ужас, клучот не одговараше.
Повторно и повторно, Филип се обидуваше. Тој го вртеше клучот силно, го притискаше, го влечеше, но клучот само лесно се лизгаше во бравата без да направи никаква промена. Разочаран, Филип почна да му вика на сандачето: "Ти си старо и тврдоглаво! Зошто не се отвораш?!"
Тој се врати кај мудриот старец, фрлајќи го златниот клуч пред него.
"Старче," рече Филип, "ме излажа! Ова е најубавиот, најсјајниот клуч што сум го видел, но не го отвора тоа грубо, старо сандаче. Премногу е мек и елегантен за таа тврда брава!"
Старецот мирно го зеде златниот клуч и нежно го избриша од прашината.
"Млад човеку," рече старецот со благ глас, "сандачето е симбол на твоите цели – тие се груби, тешки и изгледаат непопустливи. Златниот клуч, пак, е симбол на вистинскиот начин да ги постигнеш: љубезноста, трпението и добрината."
"Што?" извика Филип. "Како може љубезноста да отвори железна брава?"
"Бравата," објасни старецот, "не е скршена. Таа е само закочена од ’рѓата на сомнежот и стравот на оние кои се обиделе пред тебе со сила. Секој што се обидел да го отвори сандачето пред тебе, користел сила, фрустрација и бес. Со сила, бравата само се стега. Но, Златниот клуч бара нежност. Тој мора да биде вметнат полека, со целосно прифаќање на неговата сопствена вредност, не со бес кон сандачето."
Филип се врати кај сандачето. Овој пат, тој дишеше длабоко. Го вметна златниот клуч нежно, без напнатост. Наместо да го врти со сила, тој само го помести малку во бравата, дозволувајќи му на механизмот полека да попушти.
И тогаш, со еден тивок, речиси нечуен клик, бравата се отвори. Железното сандаче, кое со години се спротивставуваше на сила, попушти пред трпението и нежноста.
Внатре немаше злато, ниту скапоцени камења. Имаше само едно огледало. Кога Филип погледна во него, ја виде својата слика – сега помудар и посмирен.
Поуката од приказната:
Честопати, најтешките предизвици (Железното сандаче) не можат да се решат со сила или бес, туку со љубезност, трпение и упорност (Златниот клуч). Вистинската промена и најголемото богатство се наоѓаат во нас самите, откако ќе научиме како да пристапиме кон светот со вистинска мудрост.
Comments