Кога тишината зборува повеќе од зборовите
Постои една вистина што не се кажува, туку се чувствува.
Не ја има во книгите, ниту во објавите. Таа живее во тишината — таму каде што зборовите завршуваат, а чувството почнува.
Тишината е стар сведок. Го памети чекорот на оние што одамна заминале, го слуша шепотот на оние што сè уште се борат да го најдат својот пат.
Кога ќе застанеш и ќе замолчиш, тогаш почнуваш да ја слушаш вистината што светот ја крие.
Денес сите зборуваат. Сите нешто објаснуваат, убедуваат, докажуваат.
А вистината... таа си молчи.
Молчи, но присутна е во погледот, во мирисот на земјата, во трепетот на маглата над старото село.
Некои ќе ја чујат — други ќе минат покрај неа.
Но секогаш е тука, како да вели:
„Ти што молчиш — ти што гледаш со душата — ти си таа која ме разбира.“
Понекогаш најгласните вистини не се слушаат — само се чувствуваат.
Во воздухот, во чекорот на минувачите, во сенката на старите дрвја што го паметат сè она што луѓето одамна заборавиле.
Денес светот вика премногу... а никој не слуша.
А оние што молчат — се тие што најдобро знаат.
Не барај одговори гласно. Понекогаш, шепотот е доволен.
Понекогаш вистината не исчезнува — само тивко чекори по каменест пат.
Не зборува, не се брани, не бара да биде слушната.
Само ги гледа оние што некогаш ја почувствувале,
и чека — да ја препознаат повторно.
Во светот каде зборовите се евтини,
вистината има своја тежина.
Не се нуди на пазарот на мислења,
туку стои во сенка, меѓу тишините на старите дрвја и меѓу погледите на оние што премногу виделе.
Се вели дека кога некој ќе ја изговори,
светлината во воздухот станува поинаква.
Како да се отвора невидлив пат меѓу две души
кои одделно го знаеле истото,
но никогаш не се сретнале.
Темнината не е нејзин непријател.
Таа е нејзиниот дом.
Местото каде вистината се одмора
додека луѓето учат повторно да гледаат со срцето.
И кога конечно ќе се осмелиме да ја слушнеме,
таа нема да дојде со гром ниту со слава —
туку со едноставен шепот во умот,
како стар пријател што никогаш не заминал.
Понекогаш вистината не исчезнува — само тивко чекори по каменест пат.
Не зборува, не вика, не се брани...
Само ги гледа оние што некогаш ја слушнале,
и чека.
А кога некој ќе ја спомне — макар со еден збор,
светлината во воздухот се менува.
Тогаш се препознаваат: тие што го чувствуваат нејзиниот здив,
тие што не се плашат од темнината што ја обвива.
Зашто темнината не е непријател —
таа е само местото каде вистината се одмора
додека луѓето учат повторно да гледаат со срцето.
makgrom.com – таму каде што тишината зборува повеќе од зборовите.
 |
| Есенски мир пред залез |
© Mak Grom
Comments