 |
| Овчарски пес |
Во подножјето на карпести ридови живееше овчарско куче по име Лав. Иако го носеше името на кралот на џунглата, Лав беше многу мал, со премногу големи уши и опашка што постојано му беше подвлечена. Неговата работа беше да го чува стадото овци на неговиот стопанин, но тој се плашеше од буквално сѐ: од громот, од чкрипењето на вратите и, најмногу од сѐ, од ноќните сенки.
Секоја вечер, кога сонцето заоѓаше, темнината ги претвораше познатите грмушки и дрвја во чудовишта. Лав се тресеше, ги затвораше очите и тајно се надеваше дека некој друг ќе ги избрка волците.
Една особено темна ноќ, низ густата шума се проби тивко, подмолно кикотење. Тоа беше Црната Сенка, суштество кое се хранеше со стравот на малите животни. Црната Сенка не беше вистинско чудовиште, туку само збир од зголемени стравови и сомнежи. Таа се приближи до стадото и почна да шепоти лаги: "Ќе ве изедам. Ти си премногу мал, Лав. Нема да успееш."
Овците се собраа во паника. Лав почувствува како стравот го обзема – му го стега грлото и му ги врзува шепите. „Побегни!“, му шепна еден глас во главата. „Никој нема да знае!“
Но, токму тогаш, Лав виде една мала, јагненце, кое беше заглавено меѓу две карпи, исплашено и беспомошно. Во тој момент, стравот од загуба го надмина сопствениот страв од ноќта.
Лав сфати нешто важно: Храброста не е отсуство на страв, туку постапка и покрај него.
Со сите сили, Лав ја крена главата и наместо да бега, тој скокна напред. Тој не лаеше со моќен лаеж (бидејќи гласот му беше премногу тенок), туку лаеше со најхрабриот лаеж што можеше да го собере. Неговиот глас беше треперлив, но неговата намера беше чиста.
Црната Сенка, која очекуваше Лав да се скрие, беше изненадена од овој напад. Кога Лав, треперејќи, тргна директно кон неа, Сенката почна да се намалува.
Лав продолжи да лае, сфаќајќи дека колку е посилно неговото убедување, толку е послаба Сенката. Тој не гледаше во темнината, туку во јагненцето што требаше да го заштити.
На крајот, Црната Сенка се претвори во ништо повеќе од обичен куп лисја што го носеше ветерот. Кога Лав виде дека опасноста е помината, тој се врати кај јагненцето, нежно го бутна со носот и го ослободи од карпите.
Утрото, кога стопанинот дојде, го најде стадото мирно и Лав како спие до малото јагненце. Стопанинот не знаеше за Црната Сенка, но виде нешто во очите на Лав што го немаше претходно: мирна сила.
Лав продолжи да се плаши од громот и чкрипењето на вратите. Но, тој веќе не се плашеше од ноќта, бидејќи знаеше дека стравот е само Сенка, а вистинската храброст се раѓа кога ќе се решиш да направиш нешто дури и кога се плашиш.
Поуката од приказната:
Храброста не значи дека не чувствуваш страв. Таа е одлуката да се делува и да се направи правилното нешто, и покрај тоа што се плашиш. Вистинските чудовишта често се само збир од нашите сопствени сомнежи и стравови – и тие исчезнуваат кога ќе ги осветлиме со чиста намера и акција.
Comments