Ноќта се спушташе врз градот, и дождот како да го мијеше калдрмот од сите тајни што ги кријат улиците. Во тесните сокаци, таму каде светилките не допираат, се движеше тој – Човекот Талкач.
Никој не знаеше кој е. Некои зборуваа дека бил војник што го изгубил семејството, други велеа дека бил изгнаник од повисоките кругови. Но за него тоа немаше значење. Тој беше сенка меѓу сенките, очи што гледаа таму каде што никој не гледа.
Таа ноќ, на пазарниот плоштад се криеше опасност. Група луѓе подготвуваа кражба – не обична, туку напад на кочијата на градскиот ковач, човек што секојдневно го хранел половина население со својот труд.
Талкачот го набљудуваше од покривот. Дождот му се слеваше низ лицето, но не мрдна. Кога нападот започна, кога кочијата беше запрена, кога луѓето почнаа да викаат, тој слезе. Тивко, како да се појави од воздух.
Еден по еден, крадците беа совладани – не со оружје, туку со брзина, со удари што повеќе парализираа отколку што убиваа. На крај, на калдрмата останаа само кочијата и исплашениот ковач.
Талкачот го погледна човекот, и без да рече ништо, му ја врати кесијата со злато што веќе била украдена.
„Кој си ти?“ – праша ковачот, гласот му се тресеше.
Талкачот се изгуби во сенките. И единственото што остана беше шепотот на луѓето што утредента ќе го прераскажуваат...
Дождот не престануваше. Калдрмата долу светеше од капките, а чадот од оџаците се мешаше со маглата. Најгоре, на покривот од старата зграда, стоеше тој – Човекот Талкач.
Неговите очи беа свртени кон пазарниот плоштад. Одозгора сè изгледаше мало – и луѓето што брзаа, и колите што чкрипеа по тесните улици, и светилките што се бореа да го одржат пламенот. Но за него, секое движење имаше значење.
Во сенките подолу, тројца мажи се приближуваа кон некој стар трговец што едвај влечеше дрвен сандак. Талкачот не трепна. Набљудуваше уште миг, и тогаш се придвижи.
Со едно движење, како да беше дел од ноќта, се спушти низ покривот и исчезна од видик. Миг подоцна, токму кога раката на еден од крадците ја стискаше рамката на сандакот, нешто го сопре. Силуета, темна и мирна, застана пред нив.
Тишина. Само дождот го пополнуваше воздухот.
„Овој пат… ќе си заминете без плен,“ – му рече Талкачот со глас што беше тивок, но тежеше повеќе од сè.
Крадците се двоумеа, но погледот во неговите очи беше доволен. Еден по еден се повлекоа во тесните сокаци, оставајќи го трговецот да здивне.
Талкачот не побара благодарност. Само го подигна погледот кон крововите – своето вистинско прибежиште – и повторно исчезна во темнината.
А градот уште еднаш шепотеше:
„Човекот без име… беше тука.“
„Човекот без име повторно ја спаси улицата.“
Продолжува: Дел 8
⚔️ Сподели ја оваа објава:
© Mak Grom — Духот на Македонија
Comments