 |
| „Внатрешност на футуристичка лабораторија во Скопје, големи екрани со сини холограми, мапа на град, инженер гледа во својот одраз во стакло што се смее самостојно, мистична неонска атмосфера.“ |
Утрото по сината магла, градот изгледаше нормално — но воздухот беше тежок, како пред невреме. Даниел одеше кон старата централа на ВардарТек, каде што работеше како инженер за комуникациски системи.
Колегите не зборуваа за настанот. Сите се однесуваа како ништо да не се случило. Но тој забележа нешто чудно — во очите на луѓето имаше ист сјај каков што го виде кај оние од маглата. Студен, бел, без зеници.
Во лабораторијата, главниот екран се вклучи сам. На екранот — мапа од Скопје, со сини кругови што се ширеа од реката кон сите делови на градот.
Системот прикажа порака:
„Етапа 2: Активирање на Одразите.“
Даниел го изгаси серверот, но тој повторно се вклучи. Од звучниците се слушна гласот од претходната вечер:
„Минатото ве повикува. Времето мора да се израмни.“
Тој почувствува треперење низ подот. Целиот објект вибрираше. Од реката се издигна сина светлина што се рашири низ градот како електричен бран. Кога го погледна својот одраз во стаклото, виде дека неговото лице веќе не е исто.
Одразот — се насмевнуваше, но не со неговата насмевка.
И тогаш, одразот прошепоти:
„Ние сме оние што беа пред вас. И повторно ќе бидеме.“
Comments