 |
| Славеј на гранка |
На работ на пространа ливада стоеше еден огромен, стар Даб. Неговите гранки беа широки и силни, но тој беше тивко, сериозно дрво, задоволно со сопствената цврстина. Тој гледаше на другите дрвја како на премногу подвижни и несериозни.
Една пролет, во една од неговите највисоки гранки се смести еден мал, жив Славеј. Славејот беше полн со песни, енергија и неуморна радост.
На почетокот, Дабот беше лут. „Што е оваа врева?“, си мислеше. „Јас сум тука да стојам и да молчам. Твојата постојана песна ја нарушува мојата сериозност.“
Еден ден, Дабот се обрати кон Славејот: "Зошто си толку немирен, мало суштество? Треба да си како мене – силен, мирен и неподвижен. Твојата песна не носи никаква корист."
Славејот престана да пее. Тој се заниша на гранката и одговори: "О, Голем Дабу, ти си многу силен, но твојата сила е само за тебе. Твоите корени те држат на едно место, но дали некогаш си почувствувал нешто освен земјата што те опкружува? Јас пеам не само за себе, туку и за да им донесам радост на сите: на тревата, на ветрот и на тебе."
Дабот се замисли. Тој навистина никогаш не мислел на никого освен на себе. Тој ја ценеше само цврстината, не убавината.
Неколку недели подоцна, дојде големо недоволно сушно лето. Сонцето безмилосно печеше, земјата се исуши, а ливадата почна да венее.
Дабот, иако силен, почна да страда. Неговите длабоки корени сѐ потешко наоѓаа вода, а неговите листови почнаа да висат тажно. Тој беше премногу горд за да моли за помош.
Славејот, гледајќи го неговото страдање, го смени ритамот на својата песна. Неговата песна стана тивка, мелодична и полна со нежност и охрабрување. Тој пееше за Дабот цел ден, без престан, создавајќи мала оаза на надеж во сушата.
Неговата песна привлече внимание. Една мала медоносна пчела, која пиеше од капка роса, ја слушна таа песна. Потоа дојде едно срне, привлечено од убавината на звукот. Славејот, пеејќи, на индиректен начин ги собираше сите животни под сенката на Дабот. Животните, чувствувајќи ја неговата мека сенка, остануваа тука, и со своето дишење и присуство, ја одржуваа влажноста на почвата околу корените на Дабот.
Дабот ја почувствува разликата. Тој не доби директно вода, но доби заштита и утеха. Тој сфати дека Славејот, иако мал и „бескорисен“ во неговите очи, ја користел својата најголема сила – срцето – за да му помогне.
На крајот на летото, кога падна првиот освежителен дожд, Дабот се почувствува жив. Тој ги раздвижи гранките и нежно му прошепоти на Славејот: "Мал пријателу, јас се гордеев со мојата сила, но таа може само да устои. Ти ме научи дека вистинското богатство на животот лежи во поврзувањето. Твојата песна, твојата љубов и грижа, ме спасија. Ти си мојата најсилна гранка."
Од тој ден, Дабот престана да биде тивок. Тој ја слушаше секоја нота на Славејот со радост, а Славејот продолжи да пее, знаејќи дека пријателството е кога силата на едниот ја штити убавината на другиот, а убавината на едниот ја негува силата на другиот.
Поуката од приказната:
Вистинското пријателство не се мери според тоа дали пријателите се исти, туку според тоа како се надополнуваат. Силата (Дабот) станува бесполезна без емоционалната поддршка и грижа (Славејот). Најголемата доблест на пријателството е во тоа да ја користиме нашата единствена дарба за да му помогнеме на другиот, дури и кога изгледа дека нашата помош е „мала“.
Comments