 |
| Расправа |
Во едно мало македонско село, живеел еден мудар старец. Иако бил сиромашен и работел на земја, сите го почитувале и му се обраќале за совет, зашто знаеле дека неговото знаење е поскапоцено од секое богатство.
Во истото село живеел и еден богат трговец, познат по својата скржавост. Трговецот секогаш се фалел со своите пари, но во душата се плашел дека сето тоа богатство може да го изгуби.
Средбата на двата света
Еден ден, трговецот го пресретнал старецот на патот и потсмешливо му рекол:
„Дедо, гледам дека сѐ уште ги чуваш сите свои книги и мудрости, но живееш во истата стара куќичка. Јас, пак, имам три куќи и полн сандак злато. Која е вистинската вредност на твоето знаење, ако не може да ти купи ниту еден нов покрив?“
Старецот мирно го погледнал и одговорил:
„Сине, твојот сандак е голем, но твоето знаење е како мала чаша вода. Моето знаење е како длабок извор. Ќе видиме чие богатство ќе трае подолго.“
Трговецот само се насмеал и си заминал, убеден во супериорноста на своето злато.
Тестот на времето
По некое време, селото било погодено од голема несреќа – жестока војна и наезда на разбојници.
Трговецот морал да бега. Тој го спакувал целото свое злато, го натоварил на мазга и тргнал кон планината. Но, разбојниците лесно го фатиле. Тие му го зеле целото злато, сите коњи и скапата облека, оставајќи го гладен, гол и без ништо. Неговото материјално богатство исчезнало за еден ден.
Мудриот старец, пак, морал да го напушти селото со само стап во рака и неколку книги во торбата.
Вредноста на невидливото богатство
Старецот пристигнал во далечен, непознат град. Бидејќи немал ништо, тој веднаш седнал на плоштадот и почнал да им раскажува приказни на децата, да им дава совети на трговците како да преговараат и да им помага на селаните да ги решат нивните спорови со мир.
Набрзо, луѓето во градот увиделе дека тој е исклучително мудар човек. Почнале да го хранат, да му даваат облека и да го молат да им биде учител. За помалку од една година, граѓаните му изградиле нова, убава куќа и го почитувале како нивен најголем советник.
Една вечер, старецот седел пред својот нов дом, кога видел еден осиромашен, изгладнет питач. Тоа бил трговецот, кој талкал од град во град.
Трговецот клекнал пред старецот, се засрамил и прошепотил:
„Дедо, сега разбирам. Моето богатство беше надвор од мене; можеше да се украде и да се изгуби. Твоето богатство беше внатре, и никој не можеше да ти го земе.“
Старецот се насмеал и му подал топла облека:
„Навистина. Златото е тешко и бара да го чуваш. Знаењето е лесно и те носи каде што сакаш. Тоа е единственото богатство кое, кога ќе го споделиш, станува уште поголемо.“
Вистинската вредност на знаењето не е во она што може да се купи, туку во она што никој не може да ви го одземе.
Comments