Талкачот – Сезона 2, Дел 2: Градот под две имиња

 

Талкачот

> „Кога оној кој ја знае скриената вистина ќе слушне дека некој ја изговорил, тоа е знак дека и тој е дел од оние што ја знаат вистината.

А кога вистината е споделена од двајца кои не се од ист круг, тоа значи дека во градот постојат две сенки – две фракции што живеат во истото општество, но гледаат различен свет.“

Талкачот стоеше на мостот над реката. Водата под него беше темна и мирна, како да ја слушаше приказната што сите ја заборавиле.

Старецот што продаваше свеќи покрај брегот шепна:

— „Белагон се буди...“

Талкачот го погледна остро. Малкумина ја знаеја таа зборовна тежина. Белагон — името што никој не смее да го изговори гласно во Вардарград.

Сега знаеше дека и овој старец е дел од нешто постаро, нешто скриено.

Во сенката на Градската куќа, градоначалникот седеше пред стар мапус со испукани рабови. На врвот, со избледени букви, стоеше истото име — Belagon.

Тој тивко рече:

— „Некој повторно го изговори...“

Советникот покрај него воздивна.

— „Што значи тоа, господине?“

— „Дека времето се отвора... и дека тој се вратил.“

Белагон и Вардарград се еден град во две вистини.

Едниот го гледаат сите, другиот го чувствуваат само тие што ја знаат вистината.

„Подземната капија“

Ноќта беше необично тивка. Вардарград спиеше под магла што мирисаше на дожд и камен.

Талкачот чекореше по тесната калдрма кон источниот дел од градот — дел што старите го нарекуваа „Тишината“.

Таму, меѓу урнатините на стари куќи, се зборуваше дека има подземен премин што никој не го нашол... барем не жив.

Светлината од фенерот трепкаше додека се спушташе по скршените скали. Воздухот стануваше студен, а тишината – подлабока.

Тогаш ја виде — камена врата, полузакопана во земја.

На неа, избледен симбол: сонце со шеснаесет краци, но средиштето му беше поделено на две половини — едната светла, другата темна.

> „Две вистини во едно сонце...“ – прошепоти.

Кога ја допре вратата, се почувствува треперење како ехо низ ѕидовите.

Однадвор се слушна далечен звук — камбаната од Градската куќа.

Во ист момент, во кабинетот на градоначалникот, стариот мапус се помести сам од себе и падна на подот.

Градоначалникот се исправи и рече со страв во гласот:

— „Тој ја најде капијата.“

Талкачот не можеше да ја отвори. Каменот беше ладен и тврд, но под прстите му како да пулсираше живот.

Тогаш, од мракот зад него, се појави сенка — стара жена со очи што сјаеја како сребрена месечина.

— „Не можеш сам, Талкачу,“ рече тивко.

— „Кој си ти?“

— „Онаа што ја чува вистината од едната страна на сонцето. А ти си дојден од другата.“

Белагон не исчезна. Тој само се скри под сопственото име.

Талкачот — Сезона 2: Дел 1 Враќањето во Белагон

on 10/14/2025 10:37:00 PM

Read More

Талкачот — Сезона 2: Дел 1 Враќањето во Белагон

Снегот тивко се спушташе врз покривите на Пелагонија. Селаните ги собираа последните дрва пред мракот, кога од далечината се слушна тропот на коњи. Од белата магла излезе кочија со позлатени рабови, каква што ретко се гледала по овие краишта.

Кочија со грбен знак — лав со две опашки, симбол на Солунските трговци.

Вратата се отвори со тивко шкрипење. Однатре слезе човек со тешка наметка од црна волна, кожни чизми што крцкаа врз снегот и појас од злато и бакар. Селаните молчешкум гледаа — го познаа лицето, иако времето го изменило.

– „Тоа е тој...“ – прошепоти старата жена покрај чешмата.

– „Талкачот... се врати.“

Сега веќе не беше обичен скитник. Во Солун го знаеја како Томе од Белагон, трговец со зачини и ретки метали, човек што го посетуваат дури и монаси од Света Гора. Но, во неговите очи, зад насмевката и сјајот на облеката, нешто темно сè уште се криеше – истата тишина од минатото, истото нешто што го натера да замине.

Селото го пречека со почит, но и со страв. Некои зборуваа дека под тој златен појас носи стар печат од Белагон, симбол што еднаш исчезнал со него.

Никој не праша зошто се врати.

А тој само рече:

„Белагон ме повика... и кога Белагон ќе повика, не се одбива.“

Талкачот

Меаната беше полна со мириси на печени јагнешки колкови, свеж леб и зачини што потекнуваа од Солунските пазари. Талкачот влезе како господар на својата приказна, кожните чизми крцкаа врз дрвените подови. Седејќи на најдобрата маса, тој порачуваше најубава храна, најделикатни вина и најароматни зачини.

А тогаш, влезе тој — првиот човек на градот. Очите му беа широко отворени, лице исплашено, а секој негов чекор издаваше паника. Тој пристапи кон Талкачот, но не смеше ниту да го допре, ниту да го заплашува.

Талкачот се наведна тивко, раката му исчезна под пазувите и извади тапија стара, со печат од Белагон.

– „Си го барам своето...“ – рече Томето, низ заборавена тишина, толку низок глас што сите во меаната запреа со здив.

Првиот човек на градот ја виде тапијата. Очите му се отворија како никогаш досега, а потоа, со ужас, се свлече на подот и паѓајќи во бесознание, го остави Талкачот да седи непоколебливо среде светлината од свеќите.

Сите во меаната се загледаа во него, свесни дека тоа не е обичен трговец, туку човек кој носи моќ што надминува закони и градски положби.

И додека таа ноќ се шепотеа приказни за чудото што го направи Талкачот, тој само се насмевна, знаејќи дека токму сега започнува вистинската игра за Белагонскиот печат.

Талкачот – Сезона 2, Дел 2: Градот под две имиња

on 10/22/2025 02:29:00 PM

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот дел 8. (Заминување во тишина)

Талкачот

Улиците беа истите – тесни, влажни и полни со шепот на народот. Но таа ноќ нешто беше поинаку. На кровот од највисоката куќа стоеше Човекот Талкач, и погледот му беше поостар од кога било.

Веќе со денови низ градот се ширеа гласини. Некој од повисоките луѓе во хиерархијата не можеше да ја поднесе идејата дека постои сенка што е посилна од нивниот авторитет. Сè повеќе очи се насочуваа кон Талкачот. Некои го славеа, други сакаа да го срушат.

Но вистинската причина за неговото заминување не беше во заканите. Талкачот дозна нешто што никој друг не смееше да дознае – дека градот веќе одамна не бил она што изгледа. Власта и криминалот беа испреплетени, а оние кои бараа правда всушност служеле на оние што ја газат.

Тој знаеше дека ако остане, ќе стане дел од игра во која и самиот ќе биде извалкан.

На плоштадот, еден старец што некогаш го спасил, го здогледа силуетот на покривот. Сакашe да му довикне, но Талкачот само ја подигна раката – знак за збогување.

Потоа се изгуби во ноќта, излегувајќи од градските порти што се отворија тивко, како самиот град да сака да го пушти.

Народот ќе зборуваше уште долго:

„Зошто замина? Дали ќе се врати?“

А вистината остана да ја носи само тој – Човекот Талкач, човекот без име, кој замина не затоа што не можеше да се бори, туку затоа што знаеше дека понекогаш најголемата победа е да ја избегнеш корумпираната битка.

Човекот Талкач замина тивко, како што и дојде. Ни звук од неговите чекори не остана зад него. Само здивот на ноќниот ветер ја допираше празната чаршија, додека силуетата му се губеше кон планинскиот пат.

Утрото, луѓето се собираа на чаршискиот плоштад. Некои зборуваа со олеснување, други со тага, а трети со тивок страв:

„Отиде... и подобро така. Ни донесе многу немир со своето присуство.“ – рече стариот бакал, додека со рака го бришеше челото.

„Ама и ни спаси честта на градот... не заборавајте! Да не беше тој, ќе останевме без куќата на првиот човек...“ – возврати еден младеж.

„Не беше обичен човек. Очите му гледаа подалеку од нашите. Како да знаеше нешто што ние не знаеме...“ – прошепоти вдовицата Марија, и се прекрсти.

Со денови се прераскажуваа приказни. Некои веруваа дека Талкачот бил странствувач кој криел болна тајна. Други мислеа дека бил прогонет од некое друго место и дека во Вардарград нашол само привремено прибежиште. Но имаше и такви кои веруваа дека тој го видел она што тие одамна се плашеле да го признаат:

дека градот крие темнина под своите камени ѕидини, тајна што не смее да излезе на виделина.

„Ќе се врати,“ рече со сигурност најстарата жена во градот, баба Катина. „Ќе се врати кога времето ќе дојде. А тогаш нема да можеме повеќе да се криеме зад зборови и лаги.“

И така, името на Талкачот остана да шепоти низ чаршијата, низ крчмата, и дури низ тивкиот разговор во домовите. Луѓето се двоеја – едни сакаа никогаш повеќе да не го видат, други го чекаа да се појави, знаејќи дека неговото враќање ќе биде знак дека вистината, колку и да е мрачна, ќе излезе на површина.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот: дел 7

   

 Ноќта се спушташе врз градот, и дождот како да го мијеше калдрмот од сите тајни што ги кријат улиците. Во тесните сокаци, таму каде светилките не допираат, се движеше тој – Човекот Талкач.

Никој не знаеше кој е. Некои зборуваа дека бил војник што го изгубил семејството, други велеа дека бил изгнаник од повисоките кругови. Но за него тоа немаше значење. Тој беше сенка меѓу сенките, очи што гледаа таму каде што никој не гледа.

Таа ноќ, на пазарниот плоштад се криеше опасност. Група луѓе подготвуваа кражба – не обична, туку напад на кочијата на градскиот ковач, човек што секојдневно го хранел половина население со својот труд.

Талкачот го набљудуваше од покривот. Дождот му се слеваше низ лицето, но не мрдна. Кога нападот започна, кога кочијата беше запрена, кога луѓето почнаа да викаат, тој слезе. Тивко, како да се појави од воздух.

Еден по еден, крадците беа совладани – не со оружје, туку со брзина, со удари што повеќе парализираа отколку што убиваа. На крај, на калдрмата останаа само кочијата и исплашениот ковач.

Талкачот го погледна човекот, и без да рече ништо, му ја врати кесијата со злато што веќе била украдена.

„Кој си ти?“ – праша ковачот, гласот му се тресеше.

Талкачот се изгуби во сенките. И единственото што остана беше шепотот на луѓето што утредента ќе го прераскажуваат...

Дождот не престануваше. Калдрмата долу светеше од капките, а чадот од оџаците се мешаше со маглата. Најгоре, на покривот од старата зграда, стоеше тој – Човекот Талкач.

Неговите очи беа свртени кон пазарниот плоштад. Одозгора сè изгледаше мало – и луѓето што брзаа, и колите што чкрипеа по тесните улици, и светилките што се бореа да го одржат пламенот. Но за него, секое движење имаше значење.

Во сенките подолу, тројца мажи се приближуваа кон некој стар трговец што едвај влечеше дрвен сандак. Талкачот не трепна. Набљудуваше уште миг, и тогаш се придвижи.

Со едно движење, како да беше дел од ноќта, се спушти низ покривот и исчезна од видик. Миг подоцна, токму кога раката на еден од крадците ја стискаше рамката на сандакот, нешто го сопре. Силуета, темна и мирна, застана пред нив.

Тишина. Само дождот го пополнуваше воздухот.

„Овој пат… ќе си заминете без плен,“ – му рече Талкачот со глас што беше тивок, но тежеше повеќе од сè.

Крадците се двоумеа, но погледот во неговите очи беше доволен. Еден по еден се повлекоа во тесните сокаци, оставајќи го трговецот да здивне.

Талкачот не побара благодарност. Само го подигна погледот кон крововите – своето вистинско прибежиште – и повторно исчезна во темнината.

А градот уште еднаш шепотеше:

„Човекот без име… беше тука.“

„Човекот без име повторно ја спаси улицата.“

Продолжува: Дел 8

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот 2

  Ноќта во градот беше немирна. Тесните улички беа осветлени од светлина која не доаѓаше од месечината – туку од оган. Во срцето на градот, голема куќа се гушеше во пламен. Тоа беше домот на градоначалникот, првиот човек во хиерархијата на градот. Толпата се собра, но стравот ја парализираше. Никој не се осмелуваше да влезе во огнот. Од прозорецот на горниот кат се слушаше крик. Жената на градоначалникот беше заробена меѓу пламените. Војниците викаа, но никој не презеде чекор. И тогаш, како сенка од ноќта, се појави тој. Човекот Талкач. Со својата стара наметка и непознато лице, тој без зборови се фрли во пламените. Сите гледаа во неверување. Неговата силуета исчезна меѓу чадот. Се слушаше кршење на дрво и пукање на греди. По мигови што изгледаа како вечност, Талкачот се појави на вратата, носејќи ја жената на градоначалникот во своите раце. Таа беше во бессознание, но жива. Толпата извикуваше, а градоначалникот потрча да ја прегрне. Со солзи во очите, тој падна пред Талкачот и извика: „Човеку, кој и да си – ми ја спаси душата! Кажи ми го името, барај што сакаш, ќе ти го дадам!“

Талкачот го остави телото на жената во рацете на мажот ѝ, и со глас како шепот од далечна шума рече: „Не ми должиш ништо. Името не е важно. Запомни само: вистинската сила на човекот не е во неговата власт, туку во неговата човечност.“ Потоа исчезна во толпата, како пламен што гасне со првиот утрински дожд. Градоначалникот остана да гледа, засрамен и восхитен. И од тој ден, приказната за Човекот Талкач уште повеќе се ширеше низ градот – легенда за таинствен спасител кој никогаш не бара награда.

Продолжува: 3 дел

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот 3

Градот веќе шепотеше за него. Некои велеа дека е стар изгубен војник, други – дека е протеран благородник што го изгубил семејството. Некои пак мислеа дека е само скитник без минато. Но сите знаеја едно – каде имаше опасност, таму се појавуваше Талкачот. Една дождлива вечер, кога улиците беа полни со кал и мракот го покриваше градот, група луѓе се собраа во крчмата. Таму беше и градоначалникот, кој не можеше да го тргне од мислите својот таинствен спасител. Токму тогаш влезе стар трговец со патерица, кој ја познаваше половина Македонија. „Знам кој е тој човек,“ рече со глас полн со сомнеж. „Го видов пред години. Имаше жена… и дете. Сè изгуби во пожар што го проголта нивниот дом. Од тогаш, тој не зборува за себе, не сака да биде познат. Скита од град во град, како сенка на сопственото минато.“ Сите замолкнаа. Градоначалникот праша: „Значи тој е човек од месо и крв, а не легенда?“ Трговецот кимна. „Да. Но вистинското име го чувам во себе. Тој не сака да се знае. Ако се открие, ќе му ја одземеме слободата.“ Слушателите се погледнаа меѓусебно. Се појави чувство на тага, но и почит. Приказната на Талкачот стана појасна, но не целосна. Никој не знаеше зошто секогаш го ризикува животот за други, дали од вина, љубов или нешто друго. И токму таа недореченост го правеше уште поголема мистерија. А надвор, под дождот и темните улички, самиот Талкач стоеше во сенка, слушајќи го разговорот преку полуотворениот прозорец. Насмевката му беше горчлива. „Нека мислат што сакаат,“ прошепоти. „Моето име не е важно. Важно е делото.“ И повторно исчезна во ноќта, оставајќи по себе само ехо од дождот што паѓаше врз камените улици.

Продолжува: Дел 4

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот 4

   Беше пладне, а градскиот пазар вриеше од луѓе. Гласови, пазарење, мирис на свеж леб и зачини – сè се мешаше во една голема бура од звуци и движења. Но меѓу толпата се движеше и едно сениште – крадец, млад и брз, со раце вешти како змија.

Старица со клупче конец и мал кош со зеленчук се сопна кога почувствува дека ѝ го вадат паричникот. „Помош!“ извика таа со слаб глас, но луѓето едвај забележаа – секој си ја бркаше својата трговија.

И тогаш, сенката што сите ја познаваа без име се појави. Човекот Талкач.

Со еден скок, тргна по крадецот низ метежот. Луѓето се тргаа, кошеви паѓаа, продавците викаа, но Талкачот не престануваше да трча. Неговата стара наметка се веееше, а чекорите одекнуваа како удари на тапан.

На крајот од улицата, го стигна крадецот и со цврста рака го фати за рамото. Крадецот испушти неколку паричници што ги собрал од целиот пазар. Талкачот ги зеде сите и го погледна во очи.

„Знам кој си,“ рече со глас што не беше ни закана, ни милост – туку вистина.

Крадецот замолкна, очите му се проширија. Но Талкачот не го предаде. Само го пушти, а младиот побегна низ тесните улички, исчезнувајќи во гужвата.

Талкачот се врати на местото каде што сè започна. Старицата сè уште стоеше во страв, а околу неа веќе беа пристигнати неколку полицајци.

Со мирен чекор, тој ѝ го подаде нејзиниот паричник. Старицата со солзи во очите рече: „Благословен да си, чедо.“

Потоа Талкачот ги остави сите останати паричници во рацете на полицајците, кои зачудено го гледаа. „Тука е сè што е украдено,“ рече. И без да им објасни ништо повеќе, се сврте и исчезна во гужвата, како никогаш да не бил таму.

Полицајците останаа да се погледнуваат, а старицата ја гушна својата мала торбичка со парите. Сите зборуваа за тоа што се случило, но никој не можеше да каже кој е човекот. Само еден глас, што одекнуваше низ умот на крадецот, остана жив:

„Знам кој си.“

Продолжува: Дел 5

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот 5

 Тесните сокаци на градот беа тивки таа ноќ, само ветерот шушкаше низ старите покриви. Човекот Талкач се движеше без бучава, како сенка. Но сенките понекогаш кријат други сенки.

Одеднаш, од темнината искокнаа четворица мажи. Бандити, со груби лица и очи навикнати на злосторства. Без збор го нападнаа. Ударите беа брзи, сурови, безмилосни. Талкачот се бореше, но бројот и подлоста на бандитите го надвладеаја.

Го удираа со тупаници и стапови, додека на крај не падна на колена. Крвта му се спушташе низ челото, а наметката му беше искината. Еден од нив го пребара и му го одзеде последното нешто што го носеше – малата торбичка со ситници, единствениот знак на неговите патувања.

„Овој нема ништо! Глупав талкач!“ – изрече еден и му удри последен удар. Потоа сите се изгубија во темнината, смеeјќи се гласно.

Но не знаеја дека некој ги гледаше.

Малиот крадец.

Скриен зад буре, тој го следеше секој нивен чекор. Ги виде како се повлекуваат кон старите складишта кај реката – нивното скривалиште. Срцето му тропаше силно, но овојпат не за плен.

Кога опасноста исчезна, се доближи тивко до местото каде Талкачот седеше потпрен на ѕидот, со крваво лице, сам и изморен. Талкачот со рацете ја бришеше крвта, но очите му сè уште беа полни со тивка сила, не со омраза.

Малиот крадец клекна до него. Неколку мигови молчеше, не знаеше како да зборува со човекот кој пред малку го поштеди и му ја покажа странната милост.

И тогаш, со шепот што беше и признание и заклетва, му рече:

„Знам кој се.“

Талкачот го погледна со замаглен поглед, но во очите му блесна искра. Беше првпат некој да му ги врати неговите зборови.

Во тој миг се роди нешто ново – невидлива врска меѓу талкачот и крадецот. Но дали тоа значеше спасение за двајцата, или почеток на уште подлабока неволја, остануваше да се дознае...

Продолжува: Дел 6

Read More

Талкачот прв дел

  Во еден метежен град, каде богатите со своите кочии брзаат низ тесните улици, а сиромашните едвај наоѓаат засолниште, живее човек кого сите го нарекуваат Талкачот. Никој не го знае неговото вистинско име. Носи стара наметка, и секогаш оди со наведната глава, како сенка што никогаш не се задржува долго на едно место. Еден ден, богатиот господин Ставре – познат по својата гордост и студено срце – случајно налетува на Талкачот пред чаршијата. Со поглед полн со презир му вели: „Тргни ми се од патот, скитнику! Вашата валканост не треба да се меша со нашата чест.“ Талкачот молчи и продолжува, без да му одговори. Но истиот ден, судбината подготвува нешто друго. Малку подоцна, ќерката на господинот – младата Елена – играјќи покрај реката, ненадејно се лизга и паѓа во водата. Паниката брзо се шири, но никој не се осмелува да скокне. Само еден човек не двоумеше. Талкачот, без збор, скокнува во реката, ја фаќа девојката и ја извлекува на брегот. Елена кашла, но е жива. Толпата гледа зачудено. Господинот Ставре трча и ја прегрнува својата ќерка, а потоа, со треперлив глас, му се обраќа на својот спасител: „Човеку… простувај ми. Ја спасивте најскапоцената душа во мојот живот. Се обратив кон вас со презир, а вие ми дадовте живот. Кажете ми, барем, како се викате?“ Талкачот го погледна право в очи. Во неговите очи немаше ни гордост, ни гнев, туку мир и тишина што доаѓаат само од човек кој одамна научил што е светот. „Името не е важно,“ рече тивко. „Запомнете само дека оној кого го презираш денес, може да биде твој спасител утре.“ И без да додаде ништо повеќе, се изгуби во тесните улички на градот, како сенка што никогаш не остава трага. А Ставре остана нем, држејќи ја ќерката во рацете. За првпат во животот ја почувствува тежината на своите зборови и срамот од сопствената гордост. Од тој ден, низ градот почна да кружи приказната за „Човекот Талкач“ – непознат спасител кој не бара ништо за возврат, ни име, ни чест, ни слава. Само спомен дека добрината може да се најде таму каде најмалку ја очекуваш. https://makgrom.blogspot.com/2025/09/2.html

Продолжува: 2 дел

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот. дел 6

      Ноќите по нападот беа потивко тешки за Човекот Талкач. Телото му болеше, а крвта што ја пролеа во калта на сокаците му беше потсетник дека и тој е смртен. Но нешто друго го изненади повеќе од болката – момчето. Малиот крадец.

Тој почна да се појавува секоја вечер. Понекогаш со залак леб, понекогаш со парче ткаенина за да му ги преврзе раните. „Не должам ништо“, велеше Талкачот, но момчето упорно молчеше и остануваше до него. Една вечер, крадецот го призна она што го мачеше: „Цел живот крадев… затоа што никој не ми даде ништо. А ти… ми остави избор. Ме пушти. И сега сакам да бидам нешто друго. Како тебе.“ Талкачот долго молчеше. Очите му, замаглени од болка, се впијаа во младото лице што во себе носеше и темнина и искра на светлина. Конечно, рече: „Ако сакаш да бидеш како мене – тогаш научи ја првата вистина: Не е важно да земаш. Важно е да враќаш.“ Тие зборови му се врежаа на момчето подлабоко од кој било удар или казна. Од таа вечер почна да го следи Талкачот. Скришум, по тесните улички, низ пазарите и под мостовите. И секогаш, кога ќе видеше неправда, момчето се обидуваше прв да реагира – несмасно, но со срце полно со решеност. Луѓето почнаа да шепотат за нешто ново: „Покрај сенката, се појавил и ехо.“ Некои веруваа дека тоа е знак дека Човекот Талкач ќе исчезне и ќе остави наследник. Други велеа дека момчето ќе ја донесе неговата пропаст. А самиот Талкач? Тој знаеше едно: градот почнуваше да гледа дека легендата не е човек – туку избор. И за првпат после долго време, на неговото лице се појави искрена насмевка.

Продолжува: Дел 7

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More