Гласoт на Сирма и мариовскиот јавор

 

Гласoт на Сирма и мариовскиот јавор

​Во 18 век, кога земјата под планините на Мариово тежеше под јаремот на Отоманската Империја, живееше едно девојче по име Сирма. Нејзиниот татко, Стојан, бил селски војвода, но и тој не можел да ја заштити својата чест и имотот од алчноста на локалниот бег.

​Сирма растеше со машко воспитување, учејќи да јава, да ракува со оружје и, што е најважно, да ја сака слободата повеќе од сѐ.

​Кога нејзиниот татко почина, на семејството му се закануваше пропаст. Бегот ги притискаше да го предадат имотот. Селаните беа исплашени и немоќни.

​Еден ден, Сирма донесе одлука која ќе ја промени нејзината судбина и судбината на Мариово. Таа ја исече својата долга коса, се облече во машка облека, го зеде револверот на татко ѝ и замина во планината. Таа стана Сирма Војвода.

​Набрзо, околу неа се собра мал одред јунаци. Тие беа силни, но недисциплинирани. Секој сакаше да биде прв, секој сакаше да покаже дека е најголем јунак.

​Една ноќ, одредот се собра под еден голем, стар мариовски јавор, кој стоеше на карпест превој.

​„Слушајте, браќа“, им рече Сирма, со глас кој беше тивок, но цврст. „Дојдовме овде за да го браниме народот. Но, ако секој од вас влече на своја страна, ние ќе бидеме како скршена метла.“

​Тогаш, најсилниот арамија во дружината, еден огромен човек по име Божин, се потсмевна.

„А, ти ќе нѐ учиш, војводо? Ние знаеме да се бориме! Кој е посилен, тој води!“

​Сирма не се налути. Таа пријде до јаворот и покажа на гранките.

​„Погледнете го ова дрво“, рече таа. „Тоа стои цврсто на оваа карпа. Дали јаворот би можел да преживее, ако секоја негова гранка одлучи да расте како што ѝ одговара, без да се грижи за коренот и другите гранки?“

​„Се разбира дека не!“, одговорија некои.

​„Тогаш, зошто вие, кои сте најдобри јунаци во Македонија, се однесувате како да сте сами?“, праша Сирма. „Вистинскиот јунак не е тој што е најсилен, туку тој што најдобро знае да се покори на заедничката цел.“

​За да им ја докаже поуката, Сирма им даде задача.

„Утрешниот напад нема да го водам јас. Ќе го води најслабиот од нас – малиот, куц овчар Ристе, кој го чува нашиот логор.“

​Сите се насмеаа. Божин збесна. „Тоа е лудост! Ние сме војводи, а тој е само овчар! Ќе пропаднеме!“

​„Ако пропаднеме, тоа ќе биде затоа што не можете да го следите оној кој е назначен за водач, а не затоа што Ристе е слаб“, одговори Сирма.

​Следното утро, Сирма им нареди на сите да го следат планот на Ристе, без прашања. Ристе, иако слаб, беше неверојатно вешт во читањето на теренот. Тој знаеше каде се наоѓаат скриените патеки и најдоброто место за заседа.

​Нападот беше успешен. Ристе, со помош на знаењето што го имаше за својот крај, ги одведе низ скриен премин, што им овозможи да го изненадат непријателот и да се извлечат без жртви. Божин и останатите мораа да работат заедно, да го слушаат Ристе и да се покоруваат на неговиот план, користејќи ја својата сила за да ја поддржат мудроста на слабиот.

​Кога се вратија победоносно под јаворот, Божин со наведната глава ѝ пријде на Сирма.

​„Војводо“, рече тој. „Јас сум силен, но само кога ја следам твојата волја. Ристе нѐ спаси, не со својата снага, туку со своето познавање на Мариово. Сега сфаќам – вистинскиот водач не мора да биде најсилниот, туку оној што знае како да ја употреби силата на сите други.“

​Сирма се насмевна. „Вистинското водство не е во командата, туку во довербата и одговорноста. Секој од вас е силен, но кога работиме заедно, ние сме како гранките на јаворот – силни и непоколебливи, иако секоја гранка изгледа поинаку.“

​Од тој ден, Сирма Војвода владееше со Мариово, не со страв, туку со единство. Секој во одредот ја знаеше својата вредност и значењето на заедничката цел.

​Поука:

​Вистинското водство не се состои во тоа да се биде најсилен или најгласен, туку во способноста да се препознаат и искористат уникатните таленти на секој член на групата. Единството и дисциплината во служба на заедничката цел се посилни од секоја поединечна сила.

секој ден makgrom.com за вас!