II. Најискрениот: Потсмевот во Мараканда
Во секоја империја доаѓа миг кога победникот престанува да ги слуша оние што му ја кажуваат вистината.
Тоа беше мигот кога Александар, веќе во срцето на Азија, почна да го губи она што го правеше македонски — искреноста и едноставноста на човекот од Пела.
1. Далеку од Македонија, блиску до опасноста на славата
Во годините по Граник, Александар стана нешто повеќе од крал — симбол на непобедливоста.
Но, славата што некогаш ја споделуваше со своите соборци сега почна да се одвојува од нив.
Колку повеќе се приближуваше кон источните престолнини, толку повеќе се приближуваше и кон искушението на обожувањето.
Персиските дворови го славеа како полубог.
Старите македонски воини, луѓе од суровите полиња и планини, не можеа да ги разберат тие нови обичаи — поклонувања, лубења на рака, царски ритуали и боголики титули.
Меѓу тие што молчеа од страв, еден човек не можеше да молчи — Клит Црниот.
2. Гозбата во Мараканда (328 г. пр.н.е.)
Таа вечер почна со вино и песни. Александар, седнат меѓу своите офицери и неколку Персијци, славеше една од победите во Согдијана.
Виното течеше без мерка, зборовите без тежина — сè додека не се спомна Филип II, таткото на Александар.
Некој го спореди со неговиот син, фалејќи го Александар дека го надминал својот татко.
Александар, веќе под дејство на пијанството, се согласи со насмевка,
дури и го омаловажи Филип со зборови дека тој оставил „недовршено дело“ кое само Александар го довел до совршенство.
Тоа беше мигот кога Клит не можеше повеќе да молчи.
3. Гласот на искреноста
Станувајќи од своето место, со глас што ја сече тишината, Клит изговори зборови што ќе одекнуваат низ вековите:
„Не заборавај, Кралу, дека тие што денес умираат за твојата слава, го прават тоа за честа на Филип, не за твојата!“
Салата замолкна. Александар пребледе.
Во тие неколку мигови се судрија два света — стариот македонски, во кој владееше еднаквоста меѓу кралот и војникот,
и новиот, царскиот, во кој вистината веќе не беше дозволена.
Клит не зборуваше од гордост, туку од болка.
Го гледаше својот поранешен пријател, човекот што го спасил,
како постепено се претвора во нешто што не е повеќе нивно —
во владетел што ја заборава земјата од која произлегол.
4. Психолошката пукнатина
За Александар, тие зборови беа нож во најдлабоката рана —
во неговиот внатрешен страв дека никогаш нема да го надмине татко му.
Иако беше господар на најголемата империја што ја видела Македонија,
во душата сè уште беше оној син кој се докажува пред сенката на Филип.
Кога Клит му го спомна тоа, не го предизвика генерал —
го предизвика момчето што сè уште се бори со сопствениот татко во својата глава.
И токму таму почнува трагедијата.
🔻 Во следниот дел („Најчесниот: Трагичниот крај“), ќе ја видиме кулминацијата на оваа неизбежна судбина — како вистината, изговорена на погрешно место, во погрешен миг, станува причина за убиство ....
www.makgrom.com
0 Comments:
Post a Comment