Легионерот и Неговото Село

Легионерот и Неговото Село

Кога мечот на Империјата те води дома, но не ти дозволува да застанеш

Сонцето беше на залезот, фрлајќи долги сенки преку брановидните ридови на Македонија. Гајус Магнус, роден како Горан, ги стегна уздите на својот коњ. Беше првиот центурион на Cohors Tertia Lucana – Третата луканска кохорта, дел од моќната V Македонска легија.

Веќе десет години ја носеше црвената туника и лорика сегментата (оклопот), а гладиусот му беше поверен придружник од далечните граници на Германија до жешкиот песок на Египет. Тој беше Римјанин по закон и војник по заклетва, но во длабочините на неговото срце, тој сѐ уште беше Горан, момчето од ридот.

Тој ден, кохортата маршираше кон север, а Гајус (Горан) знаеше дека јава кон најслаткиот пекол.

> „Центурионе, колку уште до следната станица?“ – праша легатот, јавајќи покрај него.

> „Помалку од половина час, Легате. Потоа ќе свртиме кон големиот пат. Но, пред тоа... поминуваме покрај еден рид наречен Камена Глава. Таму, долу во долината, се наоѓа моето родно село.“

Легатот, нечувствителен Римјанин од стара лоза, само кимна со главата. Еден Македонец, еден повеќе во Империјата.

Кога стигнаа до гребенот на Камената Глава, Гајус нареди кратка пауза за коњите. Сето тоа го направи со воена прецизност, но неговиот поглед беше вперен надолу.

Таму, под гребенот, се наоѓаше Селото на дабовите. Го препозна секоја куќа, секој камен на сувоѕидот. Го препозна малиот поток каде што како дете си ги ладеше стапалата. Го препозна дури и старецот кој седеше пред својата куќа, преправајќи мртовечко дрво. Тоа беше татко му.

Срцето на Гајус силно зачука во неговите гради. Под оклопот, под ладната челична дисциплина, Горан копнееше. Сакаше да симне, да истрча, да ја почувствува миризбата на мајчината кујна и да го прегрне старецот. Да им каже дека е жив, дека успеал, дека тој е тој Гајус, за кој можеби слушнале.

Но, тој беше центурион. Неговата должност беше света. Еднаш беше продаден на Империјата, неговата верност веќе не беше негова. Сегашната легија носеше важен товар и немаше време за сентиментални паузи. Тој беше лицето на Рим, а не на своето минато.

Ја гледаше својата мајка како излегува од куќата да му однесе нешто на татко му. Беше малку подгрбавена, но тој ја препозна грациозноста на нејзиниот од.

Тој беше на само неколку стотини метри од своите најмили, но Империјата постави ѕид од оган и челик меѓу нив.

Горан ја затвори устата, гризејќи ја внатрешната страна на образот. Се сеќаваше на ветувањето што си го даде кога замина – дека ќе се врати како јунак. А еве го сега, јунак, но проклет да биде, заробен од сопствената слава.

Наеднаш, едно мало момче истрча по улицата. Тоа беше синот на неговиот постар брат. Момчето се сопна и падна. Гајус неволно ја испружи раката кон него. Во тој момент, копнежот беше толку силен што му се чинеше дека може да го допре детето.

Легатот се приближи.

– Центурионе, доволно е. Време е.

Гајус длабоко воздивна. Знаеше дека не смее да даде знак, да викне, да го привлече вниманието на легионерите и да го прекрши правилото. Тој само го подигна погледот кон хоризонтот, а потоа го спушти над своето родно село за последен пат.

Ја сврте главата, ја намести бронзената кацига и го извлече гладиусот како знак за поаѓање.

„Напред! За Рим!“ – извика со силен, воен глас.

Кохортата тргна. Горан јаваше на чело, со рамената исправени како мермер. Никој не забележа како една единствена солза, студена како македонскиот мраз, се спушти по неговата образена коска, пред да исчезне во работ на неговата тешка легионерска брада.

Горан не застана тој ден. Селото остана во долината, а тој продолжи кон големиот пат. Но, знаеше дека дел од неговата душа остана таму, под Камената Глава, и дека таа душа никогаш нема да биде целосно римска.