IV. По убиството: Тишината на империјата
По смртта на Клит Црниот, низ логорите на македонската војска се рашири тишина потежокa од пораз.
Тоа не беше само убиство на еден генерал — тоа беше симболичен крај на старата Македонија, онаа братска, непокорна, човечна.
1. Кралот во темнината
Александар не излегол од својот шатор три дена.
Сведоците раскажуваат дека не примал храна, не давал наредби, и дека постојано повторувал:
„Немам право повеќе да владеам над оние што ги убив со сопствената рака.“
Некои офицери се обидоа да го убедат дека тоа било „волја на боговите“,
други молчеа од страв, знаејќи дека вистината веќе не смее да се спомне.
Но Александар знаеше — го уби единствениот човек што се осмелил да му каже вистина.
Од тој момент, тој веќе не беше ист.
Неговата душа, некогаш сигурна и горда, се исполни со вина и самопреиспитување.
Империјата напредуваше, но во нејзиниот владетел започна пад — невидлив, но длабок.
2. Стравот во војската
Во редовите на војската владееше чудна тишина.
Македонците што со години ја делеле масата со својот крал, сега гледаа во него со недоверба.
Ниту еден војник веќе не се осмелуваше да зборува слободно на гозбите.
Онаа едноставна, братска блискост меѓу кралот и неговите луѓе беше заменета со церемонијална студеност.
Никој повеќе не беше сигурен дали искреноста е доблест или закана.
И токму тука започна да се руши невидливиот столб на македонската сила — единството на духот.
3. Вината како сенка
Александар подоцна се обидуваше да ја избрише таа сенка со нови победи.
Освојуваше градови, држеше говори за величие и судбина,
но зад секоја триумфална сцена стоеше истата тишина — онаа на човек што не си простил.
Понекогаш, велат хроничарите, ноќе ги повикувал своите гардисти да ги отвораат вратите на шаторот,
како да очекува Клит да влезе, да го укори или да му прости.
Но доаѓаше само тишината.
4. Македонија по Клит
Смртта на Клит не го смени само Александар.
Го смени и начинот на кој македонците гледаа на својот крал.
Од тој момент, тој беше нешто повеќе од човек, но и нешто помалку од брат.
Почнаа да го гледаат како цар, но не и како свој.
Со тоа започна бавниот процес на оддалечување меѓу владетелот и народот што го издигнал.
Александар ќе го понесе својот грев сè до Индија —
но вистинскиот пораз веќе се случи таму, во Мараканда,
во ноќта кога вистината ја победи искреноста, а потоа беше убиена.
🔻 Приказната за Клит Црниот завршува таму каде што започнува падот на Александар — не во битка, туку во човековата душа.
Со тоа Македонија изгуби не војник, туку глас на совеста.
0 Comments:
Post a Comment