Во зима 1979 година, беровскиот шумар Гојко Серафимов добил задача да ја провери состојбата на планинските патеки кон Црна Скала, место каде често паѓале дрва и лавини.
Беше искусен човек, поминал десетици години во шумата, ја знаеше секоја патека, секоја борова сенка.
Но таа вечер времето било чудно — маглата се спуштала од планината како жива материја. Воздухот бил тежок, а животните не се слушале. Ниту куче, ниту волк, ниту птица.
На половина пат, Гојко забележал светлина меѓу дрвјата, како ламба, но со студен сјај. Повикал неколкупати, мислејќи дека можеби е некој ловец. Никој не одговорил.
Кога се приближил, светлината почнала да се движи подлабоко во шумата. Тој тргнал по неа.
По некое време, сфатил дека се изгубил. Компасот му покажувал различни насоки, а маглата се згуснувала. Се обидел да се врати, но тишината станала апсолутна — толку тивка што ги слушал сопствените срцеви удари.
Следното што се сеќавал било дека се разбудил кај шумарската куќа, наутро. Лампата му била во рака — но не онаа негова, туку стара, метална, со гравирани симболи што никој не можел да ги препознае.
Старите шумари велат дека ламбата и денес е заклучена во магацинот на шумското претпријатие, и кога некој ќе ја допре — стрелката на компасот полудува.
> „Во Малешевијата маглата не е секогаш од воздух... понекогаш е од времето што стои.“
Comments