Врзување јазли и карпестата бреза
Во 18 век, на Атлантскиот Океан, пловеше италијанската нао (голем трговски брод) „Ла Феде“ (Верата). Бродот пловеше од Неапол, носејќи текстил, вино и сите надежи на своите патници, кон далечните пристаништа на Новиот Континент.
Меѓу екипажот, кој во најголем дел беше италијански, се најдоа и двајца необични патници: Петар и Јован, двајца другари од Македонија, кои побегнаа од угнетувањето на Отоманската Империја, стигнаа до италијанските пристаништа и се „шверцуваа“ на бродот, ветувајќи дека ќе работат за својот превоз.
Петар беше голем, силен човек, познат по својата практичност и вештина со рацете. Тој веруваше дека само физичката сила и работата го движат светот.
Јован беше помал, помирен и сонувач. Иако неговата физичка сила не беше голема, тој беше набљудувач. Тој внимателно ги слушаше приказните на старите морнари, ги гледаше ѕвездите и ги учеше имињата на јазлите, иако тие му се смееја.
На бродот владееше тензија. Морнарите не ги сакаа „туѓинците“ кои не го знаеја морето.
„Што ни е користа од овие селани?“, се жалеше првиот офицер. „Не знаат да врзат ни обичен јазол!“
Петар секогаш одговараше со гордост: „Ние не знаеме морски јазли, но знаеме да обработуваме земја и да градиме куќи! Ние сме силни!“
Јован, пак, секој ден поминуваше со стариот чичко Џузепе, кој беше мајстор за едра и јажиња. „Не ми треба да бидам најсилен, но сакам да знам“, си велеше тој. И така, Јован научи за јазлите, за тоа како ветрот ги „црта“ своите пораки на водата, и како се чита времето од облаците.
Една ноќ, во средината на Атлантикот, се случи нешто страшно. Бродот навлезе во тивка, но подмолна бура, која донесе неочекуван налет на ветер. Главниот јарбол, веќе оштетен од претходно патување, со страшен крст се скрши и падна, влечејќи со себе едра и јажиња во океанот.
Настана паника. Сите беа преплашени и не знаеја што да прават во темницата.
Капетанот извика: „Мораме да го обезбедиме јарболот! Мораме да го врземе скршениот дел за да можеме да поставиме импровизирано едро! Потребни ни се најцврсти јазли! Брзо, морнари!“
Морнарите, навикнати на рутина, почнаа да врзуваат, но во паниката, нивните јазли беа лоши. Јазлите се лизгаа и попуштаа под тежината на искршеното дрво, а бродот беше во опасност да се преврти.
Тогаш, тивкиот Јован излезе на палубата.
„Не така!“, извика тој, надгласувајќи ја бучавата. „Треба ни е Јазолот на Осудените (невообичаен, но исклучително цврст јазол за привремено носење тежина) и карпестата бреза за да го прицврстиме искршениот дел!“
Никој не го разбра. Само старецот Џузепе се насмевна и кимна.
Јован ги презеде јажињата и, со прецизност што ги изненади сите, почна да ги врзува јазлите, користејќи ја техниката што ја научил од Џузепе. Секој јазол беше цврст и сигурен.
Но, за да го прицврстат најтешкиот дел од искршениот јарбол, беше потребна огромна сила. Јован ја направи правилната, цврста основа.
„Петар!“, викна Јован. „Сега ни треба твојата сила! Држи го јажето цврсто како да држиш карпа! Ако попуштиш, пропаѓаме!“
Петар, кој до тогаш се чувствуваше бескорисно, ја зграпчи таа „карпеста бреза“ што му ја подготви Јован. Тој ја искористи целата своја селска, чиста сила, научена од вековната борба со земјата и дрвото. Под неговата сила, јажето се затегна и конечно го обезбеди јарболот.
Заедно, со знаењето на Јован и силата на Петар, тие успеаја да го стабилизираат бродот.
Утрото, кога опасноста помина, Капетанот го повика Јован.
„Ти, младичу, ја спаси Ла Феде! Но, од каде ти беше таа вештина?“, праша Капетанот.
Јован одговори: „Капетане, Петар и јас бегавме од земја каде што не ги ценеа знаењето и вештината, туку само послушноста и силата. Јас учев, не за да станам морнар, туку за да разберам. Петар беше силен, но му требаше моето знаење за да ја насочи таа сила. На крајот, и двајцата сфативме дека силата без знаење е слепа, а знаењето без сила е слабо.“
Капетанот кимна со главата. Тој им понуди на двајцата Македонци да станат постојани членови на екипажот, но не само како работници, туку како мајстори – Петар за физичка работа и одржување на дрвените делови, а Јован за јажињата и навигацијата.
Поука:
Вистинскиот успех се постигнува кога силата се спојува со мудроста. Не потценувајте ниту еден вид на знаење или вештина, бидејќи секој има своја улога. Најголемата моќ лежи во соработката и во препознавањето на сопствените и туѓите таленти.
0 Comments:
Post a Comment