Дел - III. Најчесниот: Трагичниот крај
Ниту една смрт не тежи повеќе од онаа што доаѓа од рака на пријател.
Во Мараканда, под трепетот на факлите и здивот на ноќта натопена во вино, Македонија го доживеа својот најдлабок внатрешен расцеп — помеѓу вистината и власта, помеѓу верноста и бесот.
1. Последните зборови
По расправијата, масата беше растурена. Некои се обидоа да го смират Кралот, други го одведоа Клита надвор, надевајќи се дека ќе се стивне.
Но ноќта беше тешка, а виното силно. Александар стоеше, со очи што не гледаа,
меѓу два пориви — да го прегрне или да го уништи оној што го повредил.
„Никој не може да го навреди Кралот и да остане жив!“ — извика некој од двора.
Александар, заслепен од гнев, повика да го врата
Најчесниот: Трагичниот крај
Ниту една смрт не тежи повеќе од онаа што доаѓа од рака на пријател.
Во Мараканда, под трепетот на факлите и здивот на ноќта натопена во вино, Македонија го доживеа својот најдлабок внатрешен расцеп — помеѓу вистината и власта, помеѓу верноста и бесот.
1. Последните зборови
По расправијата, масата беше растурена. Некои се обидоа да го смират Кралот, други го одведоа Клита надвор, надевајќи се дека ќе се стивне.
Но ноќта беше тешка, а виното силно. Александар стоеше, со очи што не гледаа,
меѓу два пориви — да го прегрне или да го уништи оној што го повредил.т Клита.
Судбината се врати преку истиот праг од кој штотуку излегла.
2. Смртта на спасителот
Клит влезе повторно, гордо, со лице што не знаеше страв.
Се обиде повторно да зборува, да објасни дека неговите зборови не се од омраза, туку од љубов —
од болка што го гледа Кралот како се оддалечува од Македонија.
Но Александар повеќе не слушаше човек.
Слушаше само гласови — на потсмев, на сомнеж, на татко му, на сенките од Пела.
Го зграпчи копјето, кое му го подаде еден гардист,
и со еден замав, во налет на бес и пијанство, го прободе Клита.
Се слушна само падот на телото и одекот на чашите што се превртеа.
Гозбата замолкна.
На подот лежеше човекот кој некогаш го спасил животот на Александар —
сега убиен од истата рака што тој ја чувал од мечеви.
3. Тишината по убиството
Неколку мигови Александар стоеше неподвижен, како да не разбира што направил.
Потоа го фрли копјето, се фати за главата и — за првпат пред своите војници —
падна на колена и заплака.
„Го убив мојот брат,“ изговори, „го убив човекот што ми го подари животот.“
Сведоците пишуваат дека неколку дена не јадел, не зборувал,
и барал да се казни самиот себе, како убиец на најверниот.
Но војската молчеше. Никој не можеше да го суди Кралот.
4. Чесноста што чини живот
Клит не загина затоа што беше непослушен, туку затоа што беше пресовесен.
Неговата чесност беше посилна од неговиот инстинкт за преживување.
Тој ја изговори вистината — дека Александар се оддалечува од македонската суштина,
дека престолнината повеќе не е во срцето, туку во суетата.
Во очите на војската, Клит не умре како предавник,
туку како жртва на вистината,
човек кој ја бранеше Македонија не со меч, туку со збор.
🔻 Во следниот дел („Психолошкиот пад на Александар“), ќе го видиме кралскиот ум после злосторот — борбата со вината, самоизолацијата и потиснатата свест дека со еден удар не убил само човек, туку и нешто во себе: македонскиот дух на рамноправност и човечност.
0 Comments:
Post a Comment