Сенката од Лесковејскиот Дол

 

Сенката од Лесковејскиот Дол

​Сонцето веќе започна да се спушта кон врвовите на планината, фрлајќи долги, мирни сенки врз Лесковејскиот Дол. Тоа беше место што зрачеше со исконски мир.

​Во тоа попладне, три животни души беа сведоци на она што и денес се раскажува само тивко, покрај оган. Тоа беа тројцата овчари: Ристе од Цапари, Митре од Ротино и најмладиот, Стојче.

​Тие лежеа на тревата, слушајќи го ѕвонењето на ѕвонците и тивкиот шум на лисјата. Над нив, се извишуваше стара, огромна врба – како чувар на тој крај.

​Лаењето и тишината

​Ненадејно, во еден ист, момент, сите десет кучиња што ги чуваа стадата запреа со своето лежење. Тие застанаа исправени, со наежено крзно и уши вперени кон буката. Потоа, започнаа да лаат – не како на волк, не како на човек – туку со чуден, низок, претпазлив р’ж.

​„Што е ова, бре?!“, прошепоти Ристе. „Кучињата не лаат вака за ништо.“

​Тогаш, над тревата, се појави сенката.

​Се движеше. Тоа беше сива, густа маса, која се движеше брзо, без да фрла никаков облик. Како да е флека од густ чад што танцуваше над земјата, но без да ја допира. Сенката правеше кружни движења околу основата на врбата, без да ја прекрши границата на коренот.

​„Сенката...“, извика Стојче. „Сенката нема тело!“

​Сенката беше јасно видлива, но нејзиниот извор беше невидлив. Сонцето сјаеше зад неа, но таа не припаѓаше на ниту еден предмет.

​Чекори во празнината

​Ристе, постариот, похрабар овчар, не издржа. Сакаше да ја види вистината. Стана и тргна, движејќи се кон врбата.

​Тогаш, сите тројца слушнаа.

​Тоа не беше звук од ветер. Тоа беше јасен, тежок звук на чекори – како некој да чекори на сувите лисја под буката. Крц-крц. Крц-крц.

​„Столе!“, викна Митре. „Слушаш ли? Некој чекори!“

​Ристе застана пред буката. Немаше никој. Ниту човек, ниту животно. Сенката исчезнала, но чекорите продолжија неколку секунди, а потоа настана целосна, мртва тишина.

​Кучињата наеднаш престанаа да лаат. Седнаа и тивко, со наведнати глави, ги гледаа овчарите.

​Трагата 

​Кога претпазливо се приближија до дрвото, тројцата овчари видоа нешто чудно: целата трева веднаш под буката беше сосема сплескана, како некој да стоел таму цела ноќ. Но, земјата беше сува, без трага од газење, без влага и без отпечаток од копита или стапало.

​„Ова е како... некој да стоел тука, но не тежел“, рекол Митре.

​

​Следните неколку недели, овчарите не можеа да го објаснат тоа. Не се плашеа од „духови“ како што се плашеа од волци. Ова беше поинакво. Ова беше збунувачко.

​Иако знаеја дека нема волци таму, кучињата секој пат кога минуваа покрај буката, застануваа, р’жеа и стоеја наежени. Тоа место стана табу.

​Старите денес, кога се сеќаваат на случката, не зборуваат за страв, туку за Премин.

​„Лесковејскиот Дол е место каде што поминуваат сенките“, велат. „Тоа не е гроб, ниту место каде што живее злото. Тоа е како врата што се отвора само за оние што не тежат. Нешто што не припаѓа на овој свет, но мора да помине низ него. А кучињата, тие ја гледаат таа врата, дури и кога е затворена.“

​Оваа случка од 1984 година остана во сеќавањето на жителите како потврда дека има нешта на светот што не може да се допре, ниту да се објасни со разум, но чие присуство е неспорно за оние кои се доволно блиску до природата за да ги слушнат нејзините тајни.

Секој ден makgrom.com за вас!

Read More

Маглата на улицата

 Беше обично есенско утро во Прилеп — магла над градот, луѓе со чадори, таксисти што се надвикуваа на раскрсниците, и звук на сирена во далечината.

Александар, млад шофер на бело комбе, возеше кон градскиот пазар со свежи производи. Радиото му свиреше:

- Опа нина нина нај нај, нина нај мило моме нина нај нај...
А очите му се лизгаа од патот на мобилниот екран — порака од девојката. Една секунда невнимание. Само една.

Во тој миг, нешто темно му се појави пред шофершајбната — силуета на жена во црно, со лице покриено со бела марама. Тој нагло закочи. Комбето се заврте, удри во еден контејнер, и се запре со звук што одекна по улицата.

Воздишка, мирис на изгорена гума.

Излезе надвор, преплашен. Но на улицата — немаше никого. Ни жената, ни трага од судир со човек. Само магла и луѓе што се приближуваа љубопитно.

— „Шо направи бе, момче?“ — му довика еден постар човек.

Александар само ја тресеше главата:

— „Имаше жена… таму беше! Со бела марама!“

Луѓето се погледнаа меѓусебно. Една жена шепна:

— „Па тука… на ова место пред триесет години една жена загина, токму така облечена. Ја удрило комбе, сабајле, исто ко сега.“

Александар пребледе.

Потоа, додека полицијата го распрашуваше, тој гледаше во огледалото на комбето. Во маглата зад себе, ја виде истата силуета — овојпат не пред него, туку во одразот, како тивко се оддалечува кон пазарот.

Радиото пак почна да свири: 

—"Опа нина нина нај нај нинанај мило моме нинанај нај ...   Но овојпат зборовите беа нејасни, како да некој шепоти низ фреквенцијата:

— „Гледај го патот… и не заборавај кој стои зад тебе...“

ПРЕПОРАЧАНО

Read More

🌒 Сенката што не замина

 

Во едно село над Преспа, под ридот каде сонцето секогаш заоѓа побавно, живееше човек што велеше дека има „вишок сенка“.

Каде и да стоел, покрај него имало уште една — не сосема иста, малку подолга, малку подлабока.

Селаните прво се смееја, потоа почнаа да го избегнуваат. Велат дека ноќе, кога излегувал да пуши на чардак, сенката му останувала да стои и кога тој ќе влезел внатре.

Еден зимски ден, кога се стопи последниот снег, човекот исчезна.

Само сенката му остана — на ѕидот од плевната, како изгорена со сонце.

И до ден-денес таму не расте ништо. Ни трева, ни мов.

Поминаа години. Селото речиси опустя — младите си заминаа, старите се стопија како снег под сонце.

Само една куќа остана недопрена: онаа под ридот, со плевната што ја избегнуваше тревата.

Еден пролетен ден, таму пристигна човек од градот — етнолог, дојден да собира преданија.

Слушнал за „сенката што не заминала“ и сакал да види дали навистина постои.

Кога ја најде плевната, воздухот беше чудно густ. Внатре мирисаше на старо дрво и нешто што не можеше да го именува.

Сончев зрак влегуваше низ отворот на покривот и паѓаше токму таму — каде на ѕидот стоеше темна отпечатка во човечки облик.

Го допре ѕидот со рака — беше топол.

И во истиот миг, зад него, сенката се помести. Не неговата — туку другата.

Етнологот избега надвор, но сонцето веќе заоѓаше. И додека трчаше по патеката, го следеше две сенки...

Сенката што не замина

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Шепотот на езерото – охридска вистинска приказна

Стојан ја зема иконата

Во летото 1978 година, рибарот Стојан П. од село Пештани станал пред зори за да ја спушти својата мрежа во езерото. Денот бил тивок, водата мирна како огледало, а месечината сè уште се одразувала на површината.

Кога тргнал да ја влече мрежата, слушнал тих глас, како некој да зборува под водата. Прво помислил дека е ветер, но звукот бил јасен – неразбирлив, како стар јазик, како шепот низ вода.

Погледнал надолу, и меѓу светкавите риби забележал стара икона, покриена со зеленило. Го стегнал срцето – но сепак ја извадил и ја однел дома.

Неколку дена подоцна, целото село зборувало дека ноќно време се слуша пеење од езерото, токму пред куќата на Стојан.

Се плашел, па ја однел иконата кај свештеник во Охрид. Свештеникот ја погледнал, ја исчистил, и под прашината открил лик на Св. Наум, со натпис што никој не можел да го прочита целосно.

Кога ја вратиле во манастирот, пеењето престанало.

Стојан пак секое утро излегувал на езерото, но никогаш повеќе не слушнал ништо слично. Само повремено, кога водата е мирна, велат старите рибари, ако внимателно слушаш — можеш да го чуеш истиот шепот што зборува низ езерото.

> „Во Охрид, ништо не тоне засекогаш. Дури ни молитвите.“

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Сенката под Камениот мост – скопска приказна што никој не ја запишал

 

"Skopje Stone Bridge night", "Vardar river reflection", "foggy Skopje", "old bridge Macedonia"

Во пролетта 1983 година, младиот студент Илија Арсов од Скопје често минувал покрај Камениот мост, враќајќи се од ноќни дежурства во библиотеката на„Св. Кирил и Методиј“.

Тоа му било рутина, до онаа ноќ кога реката Вардар беше мирна како стакло, а воздухот мирисаше на дожд.

Кога минал до средината на мостот, почувствувал како некој стои зад него. Се свртел — никој. Само звук на капки што паѓаа во реката. Но сенката на мостот не се совпаѓала со неговата.

Имало втора сенка, долга и истегната, како на човек со наметка.

Побрзал да премине, но кога стигнал до крајот, го чул тивко шепотење зад себе:

> „Оваа вода не носи само дожд, туку и оние што заборавиле да заминат...“

Се завртел — сенката веќе ја немало. Но на плочата под себе видел врежано нешто како симбол, како стар печат.

Неколку дена подоцна, кога повторно минувал таму, го барал истиот знак. Каменот бил сменет при реконструкција.

Од тогаш, секоја полна месечина, на мостот се појавува темна линија што некои туристи ја мешаат со пукнатина, а старите Скопјани велат дека тоа е патот на оној што не преминал целосно.

> „Сенките во Скопје не секогаш се од светлина, понекогаш се од спомени.“

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

Read More

UVB-76 Радиото од зад Железната Завеса

 Замислете да подесите старо радио на одредена фреквенција и да слушнете само... монотоно зуење. И тоа зуење да трае со децении, 24 часа на ден, 7 дена во неделата, прекинато само со чудни, роботизирани гласови кои изговараат кодови.

​Добредојдовте во светот на UVB-76, позната и како „Зујачот“ (The Buzzer) – една од најмистериозните радио-станици на светот, која емитува од Русија и ги интригира слушателите, радијата-аматери и теоретичарите на заговор веќе повеќе од 40 години.

​Што е UVB-76? Феноменот на „Зујачот“

​UVB-76 е кратка бранова радио-станица која емитува на фреквенција 4625 kHz. Нејзиниот сигнал е постојано, монотон зуење (поточно, кратко, повторливо „баз“ или „ди-ди-ду-ду“) кое се слуша речиси без прекин од раните 1980-ти, а можеби и порано.

• ​Кога и како започнало? Првите забележувања датираат од 1982 година, но нејзината операција веројатно е постара. Преносот потекнува од место близу Санкт Петербург, Русија.
• ​Чудни прекини: Повремено, зуењето се прекинува и се слушаат човечки гласови (најчесто машки, но понекогаш и женски) кои изговараат низа цифри и зборови на руски. Овие пораки се кратки, јасни, и се повторуваат неколку пати. Примери: „УВБ-76, УВБ-76, 93 882 НАИМЕНА 74 14 34 57…“

​Интересен факт: Неколку пати во историјата на станицата, биле слушнати случајни разговори во позадина, или дури и звуци на предмети кои се удираат на маса, што укажува дека преносот се случува во „живо“ од некоја просторија, а не од автоматски генератор.




​Тековни теории: Што се крие зад зуењето?

​Мистеријата околу UVB-76 доведе до многу шпекулации:

1. ​Руска Воена Комуникација: Најверодостојната и најшироко прифатена теорија е дека UVB-76 е „мртвечка рака“ (Dead Hand) систем или „бројна станица“ (numbers station) која служи за воени комуникации.
   • ​Цел: Се верува дека станицата е дел од рускиот систем за мобилизација или издавање на наредби во случај на војна. Зуењето е како „тајмер“ или индикатор дека станицата е активна, а кодираните пораки се за разузнавачки агенти или воени единици.
2. ​Метеоролошка станица: Постојат шпекулации дека е дел од метеоролошки систем за следење на јоносферата.
3. ​Истражување на Јоносферата: Некои сугерираат дека сигналот се користи за истражување на јоносферата – дел од атмосферата што влијае на радио-комуникациите.
4. ​Психолошко оружје / Дезинформации: Многумина веруваат дека ова е начин на Русија да одржува континуирана психолошка војна или да ги збуни разузнавачките агенции.

​Зошто е UVB-76 важна?

​Оваа мистериозна станица е многу повеќе од обично зуење:

• ​Сведоштво за Студената Војна: Таа е жив артефакт од Студената војна, потсетник на тајни мрежи и скриени операции.
• ​Интернет Феномен: Заради својата постојаност и мистерија, UVB-76 стана огромен интернет феномен. Илјадници луѓе низ светот ја следат 24/7 онлајн, документирајќи ги сите промени во зуењето или новите пораки.
• ​Повик за истражување: Таа го поттикнува човечкиот инстинкт за решавање на загатки, оставајќи простор за бесконечни теории и анализи.

​ ЗАКЛУЧОК: Мелодијата на непознатото

​Без разлика дали е воена тајна, научно истражување или само рутина, UVB-76 останува еден од највозбудливите необјаснети феномени на радио-брановите.

​Следниот пат кога ќе слушнете некое чудно зуење, можеби тоа не е само статичен шум. Можеби е гласот на една тајна што светот сè уште не може да ја разбере.

​Дали ќе се осмелите да ја подесите фреквенцијата 4625 kHz и да го слушнете Зујачот?

Откако ја објавивме приказната за UVB-76 – мистериозната руска „Зујач“ станица на 4625 kHz – не можев да одолеам. Решив да ја прескокнам традиционалната опрема и да ја симнам една од многуте истоимени апликации достапни на Play Store, која го пренесува овој сигнал во живо преку интернет.

​И знаете што? Зуењето е навистина таму.

​Слушање на „Мелодијата“ на Студената Војна

​Откако ја стартував апликацијата, веднаш ме пречека: монотон, повторувачки, низок звук на зуење. Тоа не е статичен шум, туку специфичен, вештачки генериран тон. Се слуша како нешто што може да биде:

1. ​Индикатор: Како часовник кој отчукува, потврдувајќи дека комуникацискиот канал е буден и активен.
2. ​Маркер: Сигнал за опремата што ја одржува врската дека фреквенцијата е окупирана и под контрола.

​Тоа е хипнотизирачки звук. Не е пријатен и многу е досаден и толку постојан што многу брзо го вшмукува вашето внимание и ве тера да чекате – да чекате да се случи нешто.

​Сигналите: Има ли Код?

​Иако повеќето од времето е само зуење, во моментите кога станицата се „вклучува“ со порака, често се слушаат:

• ​Најавен тон: Кратко, како брзо „туп-туп“ или серија на кратки бипови, што ја означува промената.
• ​ Пораки наменети за одредени примачи кои го имаат клучот за дешифрирање.

​Што може да значи тоа? Овие гласовни пораки може да бидат обична проверка на системот, вежба или, според најдраматичните теории, вистинска наредба во случај на криза. Секоја буква и бројка е потенцијално полна со значење.




​Прашањето: Зошто да се слуша?

​Вашето искуство е доказ: овој феномен е толку примамлив затоа што ни дава директна аудио врска со една од најголемите нерешени загатки на современиот свет.

​Додека зуењето е монотоно, мислата зад него – за што се користи ова? кој е од другата страна? – е она што ја прави слушалката толку тешка за спуштање.

​Порака до читателите: Ако не верувате во мистеријата, направете го истото! Симнете ја апликацијата (само побарајте UVB-76 или The Buzzer) и слушнете.

​Можеби токму вие ќе бидете сведок на следниот голем прекин на зуењето и ќе слушнете како се изговара следниот таен код!

​Светот на тајните е во вашиот џеб. Почнете да слушате!

Линк до UVB-76⬇️

                      ЛИНК

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Мистеријата над Катланово: Областа на НЛО наводно забележана од пилоти

 

Пилоти гледаат НЛО

​Во областа на необјаснивото, Македонија има своја мистериозна зона која со години ги интригира пилотите, воените лица и љубителите на НЛО: пределот околу Катланово и Скопскиот аеродром. Иако нема дефинитивни докази, постојат приказни за масовни забележувања и чудни феномени кои до денес не се целосно објаснети.

​1. Зоната на аномалии: Катланово и Пилотските приказни

​Приказната се фокусира на серија настани што наводно се случиле од 1970-тите до 1990-тите години. Катланово (со неговата географска локација, близина до планини и аеродром) станало синоним за „македонскиот Бермудски триаголник“ во локалните уфолошки кругови.

• ​Масовни набљудувања: Најпознати се сведоштвата на пилоти од Југословенската народна армија (ЈНА) и цивилни пилоти кои летале кон тогашниот аеродром Петровец (денешен Меѓународен Аеродром Скопје).
• ​Чудни летала: Тие наводно забележале необјасниви објекти кои изведувале невозможни маневри – нагли промени на правецот, брзо забрзување и застанување, кои ги надминувале можностите на тогашната (и денешната) позната технологија. Објектите најчесто биле опишувани како светлечки, без препознатлива форма на крила или опашка.

​2. Приказната на капетанот Д.К.: Случката од 1980-тите

​Една од најдеталните приказни е онаа за капетан Д.К. (неговото име често се појавува во локалните медиуми со иницијали), кој во 1980-тите, за време на ноќен лет, наводно дошол во близок контакт со НЛО над Катланово.

• ​Невообичаени брзини: Објектот наводно се појавил од никаде и се движел со брзини што ги пореметувале инструментите во авионот.
• ​Воено известување: Иако ваквите настани биле строго доверливи во времето на Југославија, постојат гласини дека многу пилоти биле принудени да пишуваат воени извештаи за овие необјаснети средби, кои подоцна биле архивирани и забранети за јавност.

​3. Можни објаснувања: Од мистицизам до метеорологија

​Како и со сите НЛО приказни, постојат неколку можни објаснувања за овие феномени:

• ​Природни појави: Најчесто, ваквите светлечки објекти се објаснуваат со метеоролошки феномени (топчести молњи), илузии или инверзии на светлина.
• ​Воени вежби: Во времето на Студената војна, биле чести тајните воени вежби и тестирања на нови летала, кои можеби биле погрешно протолкувани како НЛО.
• ​Масовна хистерија: Понекогаш, еден невообичаен настан предизвикува други, помалку веродостојни набљудувања, кои се претвораат во градска легенда.

​Сепак, она што ја прави оваа приказна толку издржлива е континуитетот на сведоштвата, особено од обучени набљудувачи како што се пилотите. Мистеријата околу тоа што навистина летало над Катланово и Скопје останува отворено прашање за љубителите на необјаснивото.

Read More

Бебињата го слушаат јазикот уште во утробата: Науката за пренаталното учење на мајчиниот јазик

Бебињата го слушаат јазикот уште во утробата: Науката за пренаталното учење на мајчиниот јазик

​Кога започнува учењето?

​Долго време се веруваше дека првите зборови и звуци детето ги апсорбира по раѓањето. Меѓутоа, најновите истражувања во САД и Шведска ја револуционизираат оваа претпоставка, докажувајќи дека процесот на учење на јазикот започнува многу порано – додека бебето е сè уште во мајчината утроба.

​Интерес за јазикот неколку часа пред раѓањето

​Истражувањето спроведено од научници од универзитетот Pacific Lutheran во Вашингтон, во соработка со шведски колеги, дојде до фасцинантно сознание: бебињата покажуваат интерес и способност да го разликуваат мајчиниот јазик само неколку часа по нивното раѓање.

​Студијата вклучила испитување на четириесет новороденчиња од САД и четириесет од Шведска. Бидејќи слушниот систем е целосно развиен веќе во доцната бременост, бебињата можат да ги слушаат нискофреквентните звуци на говорот и да го апсорбираат ритмот и интонацијата на јазикот што го зборува нивната мајка.

​Како научниците го докажаа тоа?

​Со помош на специјална методологија, научниците го мереле интересот на новороденчињата преку нивната реакција на одредени самогласки и звуци. Утврдено е дека новороденчињата покажуваат поголем интерес и внимание кон звуците и ритмот на нивниот мајчин јазик (јазикот што го слушале во утробата) во споредба со туѓите јазици.

​Ова значи дека бебињата не учат зборови, туку ја апсорбираат музикалноста и каденцата на говорот. Како резултат на тоа, тие се веќе подготвени да го препознаат говорниот модел на нивната мајка веднаш по раѓањето.

​Важноста на говорот за време на бременоста

​Овие сознанија имаат длабоки импликации. Тие не само што ја потврдуваат способноста на бебињата за пренатално учење, туку и ја нагласуваат важноста на говорот и комуникацијата за време на бременоста.

​Разговарањето, читањето и пеењето кон бебето во утробата не е само емоционален чин, туку е и важен почеток на јазичниот развој. Така, секој звук што го слуша мајката придонесува за развој на мозокот на детето, подготвувајќи го за комуникација со светот веднаш по првото вдишување.

ФИЛТРИ ВО САКСИИ

Read More

Легенда од Пелистер: Приказната за детето-змеј и волшебното грабнување

         

   

Легенда од Пелистер: Приказната за детето-змеј и волшебното грабнување

​Раѓањето на крилестиот потомок

​Во старо време, во едно македонско село, се случило чудо: една жена родила дете со крилја. Мајката, водена од љубов, го доела детето четириесет дена. Но, судбината на крилестите суштества не е на земјата. Еден ден, штом му ги извадила пелените, детето ги раширило крилјата, се издигнало од нејзините раце и одлетало. Жената, оставена само со пелените, залудно викала по својот син.

​Детето-змеј летајќи го пронашло својот нов дом високо во планината Пелистер. Се спуштило во длабочините на езерата, каде што се кријат старите змејови и нивните волшебни дворци, и таму го продолжило животот, прифатено од своите митски роднини.

​Змејот си бара невеста

​Поминале години, а змејчето, сега пораснато, посакало да се ожени. Неговите очи се свртеле кон луѓето.

​На еден Велигден, во селото Оптичари (Битолско), среде селото се виело големо празнично оро. Во тој момент, ведрото небо одеднаш поцрнело – се појавиле темни облаци, а од планината завеала силна виулица.

​Ветерот не бил обичен: тој ја кренал од орото најубавата девојка. Селаните, обземени од паника и страв, викале и гледале како силата на природата ја однесува нивната мома.

​Тоа било дело на змејот од Пелистер. Си ја грабнал избраничката и си ја однел во своето мистично царство на планината. Според легендата, токму таму, во скриените замоци под езерата на Пелистер, продолжил животот на змејот и неговата човечка невеста, како дел од вечното македонско митско наследство.

          

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More