Иван, млад студент од Скопје, кој одлучил да го истражи руралниот дел на Македонија користејќи автостоп, како еден вид дигитален детокс.
Патот од Прилеп кон Крушево, едно сончево, доцна октомвриско попладне.
Иван стоеше на споредниот пат кој се искачуваше кон Крушево. Неговиот ранец беше полн со книги, а неговиот смартфон, по негова желба, беше исклучен. Целта му беше да докаже дека светот сè уште функционира без GPS и социјални мрежи.
По долго чекање, едно старо, но добро одржувано „Застава Југо“ со жолта боја застана пред него. Возачот беше постар човек, со брчки околу очите од постојано насмевнување, по име Димче.
„Каде одиме, јуначе?“, праша Димче со силен, прилепски акцент.
„Кон Крушево, чичко. Имам работа таму.“
„Влегувај! Јас сум Димче. Дотаму ќе те фрлам, само внимавај. Патот е кривулест, а ние одиме бавно. Некои брзаат, но за што? Животот е убав кога се гледа полека“, рече Димче и почна да вози.
Иван и Димче разговараа за сè – за старите времиња, за ајварот, за политиката, за тоа како и го сменија името на Македонија. Иван сфати дека во разговорот со овој странец има повеќе вистинска поврзаност отколку во стотици онлајн пораки.
На половина пат, кога веќе навлегоа во густата борова шума, се случи неволја.
Југото почна да "кашла", а потоа целосно застана.
„Ах, мојот стар пријател повторно се налути“, се насмеа Димче. „Нешто во горивото. Ништо, јуначе, ќе седнеме, ќе почекаме.“
Иван се сепна. Тој немаше батерија на телефонот (намерно ја потроши), немаше сигнал, а сонцето веќе почна да заоѓа, фрлајќи долги сенки.
Димче извади шише домашна ракија, леб и сирење од некоја кеса и почна да го поправа автомобилот. Иван, студентот на модерната технологија, се чувствуваше сосема бескорисно.
„Чичко Димче, можам ли да помогнам?“, праша Иван.
„Можеш, можеш“, рече Димче, гледајќи во моторот. „Држи го ова црево цврсто! Инаку, кажи ми, дали знаеш каде точно сме? Мислам дека овде некој стар пат се двои.“
Иван се загледа во шумата. Неговите најсовремени карти сега беа во неговиот џеб, исклучени. Неговиот „Google Maps“ беше бескорисен.
„Не знам, чичко Димче. Немам сигнал, а никогаш не сум бил овде“, призна Иван со срам.
Димче се насмевна, но не потсмевливо, туку со топлина.
„Е, јуначе. За да знаеш каде одиш, не треба секогаш да гледаш во екранот. Погледни нагоре!“
Димче покажа кон врвот на една карпа. „Ја гледаш онаа карпа со чуден облик, како стара жена? Тоа е Баба Планина. Ајде, оди до онаа шума таму, ќе видиш едно суво стебло од бреза. Ако стеблото има бела кора, значи дека сме близу Крушево."
Иван, иако скептичен, отиде до дрвото. Кората беше светла, речиси бела! Тој се врати возбуден.
„Бела е, чичко Димче! Значи, не сме далеку!“, извика тој.
„Така е!“, рече Димче, завршувајќи со поправката. „Ете, сине. За да најдеш излез од неволја, не ти треба сателит. Ти треба набљудување и старо знаење.“
По уште петнаесетина минути, Југо-то се запали. Иван го вклучи телефонот на полначот, сигналот се врати.
Кога го отвори Google Maps, виде дека нивната моментална локација е истата што ја предвиде Димче според Баба Планина и брезата.
Кога стигнаа во Крушево, Иван му се заблагодари на Димче, но и му се извини што се сомневал.
„Нема за што да се извинуваш, момче“, рече Димче, смеејќи се. „Секоја генерација има свои алатки. Важно е да знаеш кога да ја исклучиш алатката и да го вклучиш мозокот и срцето. Сега оди, и запамети: во животот, како и на пат, понекогаш треба да се потпреш на старото Југо. А сега оди да се најдеш каде си.“
Современите технологии се моќни, но не смеат да ја заменат интуицијата, набљудувањето и човечката поврзаност. Вистинската авантура не е само во патувањето, туку во враќањето на довербата во себеси и во луѓето околу нас, како и во знаењето што е старо колку и планините.
0 Comments:
Post a Comment