 |
| Баба Нада и мало девојче |
Тежината на торбата
Утрото е често најбрз и најтежок дел од денот. Журкаме, подготвуваме сѐ, и торбата (дали е за работа, за пазар или за школо) ја полниме со сѐ што „ни треба“. Но, дали некогаш сте помислиле која е најважната намирница што ја носите со себе?
Оваа мала приказна се случи пред неколку години, во еден автобус во Скопје, и јас никогаш не ја заборавив.
Торбата на Баба Нада
Беше рано наутро, во време кога градот само што се будеше. Во празниот автобус, на седиштето пред мене, седеше една баба, чие име, дознав подоцна, беше Нада.
Баба Нада беше облечена скромно, но уредно, и пред неа стоеше огромна, испукана платнена торба – очигледно полна со намирници од пазарот. Торбата беше толку тешка што се чинеше дека едвај ја турка напред со стапчето.
Јас, млада и полна со знаење за тоа како треба да се живее, си помислив: „Ова е целата поента на животот – да носиш тешки торби полни со обврски и продукти.“
На следната станица, во автобусот влезе едно мало девојче со школска униформа, очигледно првоодделенка. Беше изгубена и тажна. Нејзината мала чанта ѝ беше преголема.
Баба Нада, без да каже збор, тивко ја тргна својата тешка торба од подот, ја доближи до себе и со раката ја помести поблиску до девојчето.
Баба Нада: „Ајде, душичке, седни до мене. Кажи ми, загрижена си ли за првиот ден на училиште?“
Девојчето одмавна со главата.
Девојчето: „Не, бабо. Само... заборавам што ми рече мама да купам после школо. Многу се грижам дека нема да запомнам.“
Баба Нада се насмевна и ја отвори својата торба со намирници. Таа не извади јаболко или слатка, туку извади едно мало, шарено пенкало што го користеше за пресметки.
Баба Нада: „Еве, земи го ова. Ова е мојот најважен продукт што го носам секогаш со мене. Тоа е пенкало, за да можам да запишам сè што е важно. Запомни: не е важно колку е тешка твојата торба, туку дали во неа ја носиш алатката за да го ослободиш твојот ум од грижите. Сега запиши што треба да купиш, и заборави на грижата до крајот на денот.“
Девојчето радосно го зеде пенкалото и си запиша нешто на раката.
Ослободување од Непотребниот Товар
Во тој момент, сфатив дека нејзината најважна намирница не беше брашното или маслото во торбата, туку алатката што ѝ овозможуваше да ја намали тежината на грижите во нејзината глава.
Поуката за нашето утро:
Многумина од нас денес носат тешка, невидлива торба полна со обврски што ги држиме само во главата: „Морам да се сетам на состанокот, да купам тоа, да се јавам на тој.“
Започнете го утрото со тоа што ќе го испразните умот од непотребниот товар. Наместо да се грижите, најдете го своето „пенкало“ – без разлика дали е тоа тефтер, апликација или гласовна белешка.
Запишете ги грижите, ослободете го умот, и потоа можете да уживате во денот со леснотија, исто како што тоа го направи девојчето.
Најважната намирница што ја носиш денес е: Способноста да го оставиш товарот на грижите зад себе.
Comments