Сенката од Лесковејскиот Дол

 

Сенката од Лесковејскиот Дол

​Сонцето веќе започна да се спушта кон врвовите на планината, фрлајќи долги, мирни сенки врз Лесковејскиот Дол. Тоа беше место што зрачеше со исконски мир.

​Во тоа попладне, три животни души беа сведоци на она што и денес се раскажува само тивко, покрај оган. Тоа беа тројцата овчари: Ристе од Цапари, Митре од Ротино и најмладиот, Стојче.

​Тие лежеа на тревата, слушајќи го ѕвонењето на ѕвонците и тивкиот шум на лисјата. Над нив, се извишуваше стара, огромна врба – како чувар на тој крај.

​Лаењето и тишината

​Ненадејно, во еден ист, момент, сите десет кучиња што ги чуваа стадата запреа со своето лежење. Тие застанаа исправени, со наежено крзно и уши вперени кон буката. Потоа, започнаа да лаат – не како на волк, не како на човек – туку со чуден, низок, претпазлив р’ж.

​„Што е ова, бре?!“, прошепоти Ристе. „Кучињата не лаат вака за ништо.“

​Тогаш, над тревата, се појави сенката.

​Се движеше. Тоа беше сива, густа маса, која се движеше брзо, без да фрла никаков облик. Како да е флека од густ чад што танцуваше над земјата, но без да ја допира. Сенката правеше кружни движења околу основата на врбата, без да ја прекрши границата на коренот.

​„Сенката...“, извика Стојче. „Сенката нема тело!“

​Сенката беше јасно видлива, но нејзиниот извор беше невидлив. Сонцето сјаеше зад неа, но таа не припаѓаше на ниту еден предмет.

​Чекори во празнината

​Ристе, постариот, похрабар овчар, не издржа. Сакаше да ја види вистината. Стана и тргна, движејќи се кон врбата.

​Тогаш, сите тројца слушнаа.

​Тоа не беше звук од ветер. Тоа беше јасен, тежок звук на чекори – како некој да чекори на сувите лисја под буката. Крц-крц. Крц-крц.

​„Столе!“, викна Митре. „Слушаш ли? Некој чекори!“

​Ристе застана пред буката. Немаше никој. Ниту човек, ниту животно. Сенката исчезнала, но чекорите продолжија неколку секунди, а потоа настана целосна, мртва тишина.

​Кучињата наеднаш престанаа да лаат. Седнаа и тивко, со наведнати глави, ги гледаа овчарите.

​Трагата 

​Кога претпазливо се приближија до дрвото, тројцата овчари видоа нешто чудно: целата трева веднаш под буката беше сосема сплескана, како некој да стоел таму цела ноќ. Но, земјата беше сува, без трага од газење, без влага и без отпечаток од копита или стапало.

​„Ова е како... некој да стоел тука, но не тежел“, рекол Митре.

​

​Следните неколку недели, овчарите не можеа да го објаснат тоа. Не се плашеа од „духови“ како што се плашеа од волци. Ова беше поинакво. Ова беше збунувачко.

​Иако знаеја дека нема волци таму, кучињата секој пат кога минуваа покрај буката, застануваа, р’жеа и стоеја наежени. Тоа место стана табу.

​Старите денес, кога се сеќаваат на случката, не зборуваат за страв, туку за Премин.

​„Лесковејскиот Дол е место каде што поминуваат сенките“, велат. „Тоа не е гроб, ниту место каде што живее злото. Тоа е како врата што се отвора само за оние што не тежат. Нешто што не припаѓа на овој свет, но мора да помине низ него. А кучињата, тие ја гледаат таа врата, дури и кога е затворена.“

​Оваа случка од 1984 година остана во сеќавањето на жителите како потврда дека има нешта на светот што не може да се допре, ниту да се објасни со разум, но чие присуство е неспорно за оние кои се доволно блиску до природата за да ги слушнат нејзините тајни.

Секој ден makgrom.com за вас!

Read More

Случајот на битолскиот часовничар – човекот што го запрел времето

Часовничар

 Во 1958 година, во срцето на стара Битола, на улицата што води кон Саат кулата, живеел часовничар по име Гордан Велков. Секој го знаел – скромен човек, секогаш со очила, кој поправаше часовници и џепни саати што не работеле со години.

Но еден ден нешто чудно се случило. Сите часовници во неговата работилница застанале во ист момент – точно во 14:17 часот. И не само тоа – луѓето во близина на чаршијата се колнеле дека тогаш времето навистина „застанало“ за кратко: птици не летале, коњите не мрдале, а звукот од Саат кулата не се слушнал.

Гордан тој ден исчезнал. Вратата на работилницата била отклучена, а сите часовници покажувале исто време – 14:17. Неговото име било внесено во полициски извештаи, но никогаш не бил пронајден.

По една година, соседите забележале нешто уште почудно. Секоја година, на 31 март, точно во 14:17, Саат кулата престанувала да ѕвони — само за една минута.

Иако никој не можел да го објасни тоа, старите битолчани велат:

> „Кога ѕвоното молчи, Гордан ги проверува стрелките на времето.“

До ден-денес, има луѓе што го гледаат во магливите утрини на Старата чаршија – човек со стара кожна торба и часовник околу вратот што не отчукува, туку само свети.

Read More

Маглата на улицата

 Беше обично есенско утро во Прилеп — магла над градот, луѓе со чадори, таксисти што се надвикуваа на раскрсниците, и звук на сирена во далечината.

Александар, млад шофер на бело комбе, возеше кон градскиот пазар со свежи производи. Радиото му свиреше:

- Опа нина нина нај нај, нина нај мило моме нина нај нај...
А очите му се лизгаа од патот на мобилниот екран — порака од девојката. Една секунда невнимание. Само една.

Во тој миг, нешто темно му се појави пред шофершајбната — силуета на жена во црно, со лице покриено со бела марама. Тој нагло закочи. Комбето се заврте, удри во еден контејнер, и се запре со звук што одекна по улицата.

Воздишка, мирис на изгорена гума.

Излезе надвор, преплашен. Но на улицата — немаше никого. Ни жената, ни трага од судир со човек. Само магла и луѓе што се приближуваа љубопитно.

— „Шо направи бе, момче?“ — му довика еден постар човек.

Александар само ја тресеше главата:

— „Имаше жена… таму беше! Со бела марама!“

Луѓето се погледнаа меѓусебно. Една жена шепна:

— „Па тука… на ова место пред триесет години една жена загина, токму така облечена. Ја удрило комбе, сабајле, исто ко сега.“

Александар пребледе.

Потоа, додека полицијата го распрашуваше, тој гледаше во огледалото на комбето. Во маглата зад себе, ја виде истата силуета — овојпат не пред него, туку во одразот, како тивко се оддалечува кон пазарот.

Радиото пак почна да свири: 

—"Опа нина нина нај нај нинанај мило моме нинанај нај ...   Но овојпат зборовите беа нејасни, како да некој шепоти низ фреквенцијата:

— „Гледај го патот… и не заборавај кој стои зад тебе...“

ПРЕПОРАЧАНО

Read More

🌒 Сенката што не замина

 

Во едно село над Преспа, под ридот каде сонцето секогаш заоѓа побавно, живееше човек што велеше дека има „вишок сенка“.

Каде и да стоел, покрај него имало уште една — не сосема иста, малку подолга, малку подлабока.

Селаните прво се смееја, потоа почнаа да го избегнуваат. Велат дека ноќе, кога излегувал да пуши на чардак, сенката му останувала да стои и кога тој ќе влезел внатре.

Еден зимски ден, кога се стопи последниот снег, човекот исчезна.

Само сенката му остана — на ѕидот од плевната, како изгорена со сонце.

И до ден-денес таму не расте ништо. Ни трева, ни мов.

Поминаа години. Селото речиси опустя — младите си заминаа, старите се стопија како снег под сонце.

Само една куќа остана недопрена: онаа под ридот, со плевната што ја избегнуваше тревата.

Еден пролетен ден, таму пристигна човек од градот — етнолог, дојден да собира преданија.

Слушнал за „сенката што не заминала“ и сакал да види дали навистина постои.

Кога ја најде плевната, воздухот беше чудно густ. Внатре мирисаше на старо дрво и нешто што не можеше да го именува.

Сончев зрак влегуваше низ отворот на покривот и паѓаше токму таму — каде на ѕидот стоеше темна отпечатка во човечки облик.

Го допре ѕидот со рака — беше топол.

И во истиот миг, зад него, сенката се помести. Не неговата — туку другата.

Етнологот избега надвор, но сонцето веќе заоѓаше. И додека трчаше по патеката, го следеше две сенки...

Сенката што не замина

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

✴️ Ново поглавје на Mak Grom

 

14.10.25

Денес Mak Grom започнува ново патување под своето вистинско име и домен:

www.makgrom.com

Од овој момент, сите приказни, тајни и древни преданија ќе живеат токму таму — на местото каде што секој зрак од македонското сонце има своја приказна.

Ова не е само техничка промена, туку симбол на континуитет.

Од старите времиња до денес, од каменот до екранот, Mak Grom останува гласот на македонската земја, нејзината тишина и нејзината сила.

Сонцето што го носиме како знак има четиринаесет краци — симболика.

Секој зрак претставува едно македонско племе, кое со текот на времето се обединило во едно.

Така и ние — ги обединивме сите наши приказни, верувања и вистини под едно име: Mak Grom.

Ова е нашата светлина.

И кога сонцето има помалку краци, неговата светлина сепак стигнува до сите што ја носат Македонија во срце.   

Ќе дојде и тој убав сончев ден, кога ќе блеснат сите 16 зраци! 

www.makgrom.com

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Шепотот на Маглата и Невидливата Присутност на Кале

 

Ѕидини во магла

​Кога Градот Ќе Замолкне

​Постојат моменти кога градот, со сета своја бучава и брзина, одеднаш замолкнува. Овие моменти најчесто се случуваат кога ќе падне густа магла, која го голта сè што е познато и создава сцена за необјаснетото.

​На Скопското Кале, едно од најстарите и најенергични места во нашиот град, маглата понекогаш носи со себе нешто повеќе од влага и студ – еден вид на шепот.

​Маглата што Голтна Сè

​Беше една од оние денови кога маглата беше толку густа што можеше да ја сечеш со нож. Сѐ беше покриено во сивило – зградите, улиците, дури и звукот.

​Јас, сакајќи да избегам од клаустрофобијата на станот, решив да се качам на Скопското Кале. Немаше никој. Тоа беше сосема друг свет. Само јас, камените ѕидови и бескрајното сивило.

​Додека одев по ѕидините, се чувствував како да сум исчезнал од реалноста. Видиливоста беше само неколку метри.

​Тогаш, почнав да го слушам.

​Шепот од Никаде

​Отпрвин, мислев дека е ехо на мојот чекор или звукот на сопствениот здив. Но, не. Тоа беше тивок, неразбирлив шепот, како неколку гласови што зборуваат во исто време, но толку далеку што не можеш да ги разбереш зборовите.

• ​Не доаѓаше од никаде конкретно: Се чинеше дека доаѓа од сите правци одеднаш, а сепак беше многу блиску до мене.
• ​Немаше зборови: Немаше препознатливи зборови, само низа од тивки звуци – како лисја што шушкаат, но без ветар.
• ​Емоционална реакција: Не чувствував страв, туку необјаснива тага, проследена со чувство на силна присутност. Како да не сум сам. Како некој да ме гледа, но не со злоба, туку со... носталгија.

​Продолжив да одам, и колку подлабоко навлегував во маглата, толку појасно стануваше чувството. Шепотот се засилуваше, а чувството на тага стануваше поинтензивно.

​Наеднаш, почувствував како мал, ладен бран воздух ми поминува покрај лицето, и шепотот престана. Точно таму каде што престана, маглата почна да се крева, откривајќи ги контурите на градот долу.

Гласовите од Подземениот Град

​Дали беше тоа хипнагогија – мозокот што создава звуци во изолација? Или некој акустичен феномен предизвикан од маглата и старите ѕидови?

​Или пак...

​Дали тоа беа гласовите на минатото? Шепотот на сите оние што живееле, умреле, се бореле и граделе на тоа Кале со илјадници години? Гласови на неисполнети желби, радости и таги што се наталожиле во камењата и чекаат маглата да ги ослободи?

​Мистичниот шепот на Кале, во густата магла, нѐ потсетува дека градот не е само куп згради. Тоа е жив организам со историја, со енергија и со приказни што чекаат да бидат слушнати.

​Следниот пат кога ќе падне густа магла, качете се на Кале. Замолкнете. Можеби и вие ќе го слушнете шепотот на вековите.

Mak Grom — Печат на

Автентично, мистично и македонско. Дознај повеќе или сподели ако ти се допаѓа.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Шепотот на езерото – охридска вистинска приказна

Стојан ја зема иконата

Во летото 1978 година, рибарот Стојан П. од село Пештани станал пред зори за да ја спушти својата мрежа во езерото. Денот бил тивок, водата мирна како огледало, а месечината сè уште се одразувала на површината.

Кога тргнал да ја влече мрежата, слушнал тих глас, како некој да зборува под водата. Прво помислил дека е ветер, но звукот бил јасен – неразбирлив, како стар јазик, како шепот низ вода.

Погледнал надолу, и меѓу светкавите риби забележал стара икона, покриена со зеленило. Го стегнал срцето – но сепак ја извадил и ја однел дома.

Неколку дена подоцна, целото село зборувало дека ноќно време се слуша пеење од езерото, токму пред куќата на Стојан.

Се плашел, па ја однел иконата кај свештеник во Охрид. Свештеникот ја погледнал, ја исчистил, и под прашината открил лик на Св. Наум, со натпис што никој не можел да го прочита целосно.

Кога ја вратиле во манастирот, пеењето престанало.

Стојан пак секое утро излегувал на езерото, но никогаш повеќе не слушнал ништо слично. Само повремено, кога водата е мирна, велат старите рибари, ако внимателно слушаш — можеш да го чуеш истиот шепот што зборува низ езерото.

> „Во Охрид, ништо не тоне засекогаш. Дури ни молитвите.“

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Мистеријата на Марков камен: Случаи на луѓе кои „исчезнале“ или се „преместиле

Некаде во Македонските шуми

Мистеријата на Марков камен: Случаи на луѓе кои „исчезнале“ или се „преместиле“

​За разлика од НЛО приказните, кои се модерен феномен, оваа случка се потпира на древните верувања и легенди за еден од најмоќните симболи во македонскиот фолклор: Крале Марко. Приказната ја истражува границата меѓу мит, народна магија и необјаснива реалност.

​1. Марковиот камен: Повеќе од само карпа

​Низ Македонија постојат безброј „Маркови камења“ или „Маркови стапки“ – огромни карпи или траги кои според легендата, ги оставил Крале Марко (митскиот заштитник на Словените) со својата сила. Тие не се само споменици; тие се сметаат за места со посебна, силна енергија.

• ​Верувањето: Се верува дека овие камења се портали или врати кон други димензии или дека Марко ги користи за да се „премести“ од едно место на друго. Овој мистичен статус е она што ги прави овие места центар на чудни случувања.

​2. Случката: „Изгубени“ или „преместени“

​Најчестиот тип на необјаснет настан поврзан со Марковите камења е феноменот на време-просторни аномалии или „изгубени“ луѓе.

• ​Ненадејно исчезнување: Постојат усни преданија, а понекогаш и локални извештаи, за луѓе кои се доближиле до одреден Марков камен и ненадејно исчезнале – без трага, без објаснување. Ова обично се случува за време на силна бура, магла или на зајдисонце.
• ​Феноменот на „преместување“: Поинтересни се приказните за оние кои биле пронајдени – но далеку од местото на исчезнувањето, иако тоа било невозможно да го направат за краток временски период. Некои тврдат дека биле дезориентирани, со нарушено чувство за време (како да поминал еден час, а всушност биле изгубени цел ден).

​3. Најпознатиот случај: Марков камен кај Прилеп

​Еден од најмистичните региони е околината на Марковите кули кај Прилеп. Огромните, чудни карпести формации се место каде што се спојуваат историјата, легендата и мистицизмот.

• ​Чудното чувство: Многумина кои се искачуваат на ова место изјавуваат дека чувствуваат „силна енергија“ или „притисок“ во близина на камењата. Локалните жители предупредуваат дека на одредени места, особено во магла, „земјата може да ве голтне“ – што е фолклорен начин да се објасни необјасниво исчезнување.

​4. Објаснувања: Од Мит до Магнетизам

​Како да се објасни овој феномен?

• ​Геофизички феномени: Научниците понекогаш ваквите појави ги поврзуваат со геомагнетни аномалии. Доколку карпите содржат одредени минерали, тие можат да предизвикаат краткотрајно нарушување на човековиот мозок, што доведува до дезориентација, па дури и до халуцинации.
• ​Народна психологија: Сепак, најсилното објаснување лежи во моќта на митот. Кога луѓето веруваат дека едно место е магично или опасно, тие се психолошки подготвени да ги толкуваат обичните случки (залутување, временска магла) како натприродни.

​Без разлика дали зад овие приказни стои необјаснива енергија или моќта на фолклорот, приказните за Марковиот камен остануваат еден од најинтересните и најмистичните аспекти на македонското верување во натприродното.

Read More

Мистеријата над Катланово: Областа на НЛО наводно забележана од пилоти

 

Пилоти гледаат НЛО

​Во областа на необјаснивото, Македонија има своја мистериозна зона која со години ги интригира пилотите, воените лица и љубителите на НЛО: пределот околу Катланово и Скопскиот аеродром. Иако нема дефинитивни докази, постојат приказни за масовни забележувања и чудни феномени кои до денес не се целосно објаснети.

​1. Зоната на аномалии: Катланово и Пилотските приказни

​Приказната се фокусира на серија настани што наводно се случиле од 1970-тите до 1990-тите години. Катланово (со неговата географска локација, близина до планини и аеродром) станало синоним за „македонскиот Бермудски триаголник“ во локалните уфолошки кругови.

• ​Масовни набљудувања: Најпознати се сведоштвата на пилоти од Југословенската народна армија (ЈНА) и цивилни пилоти кои летале кон тогашниот аеродром Петровец (денешен Меѓународен Аеродром Скопје).
• ​Чудни летала: Тие наводно забележале необјасниви објекти кои изведувале невозможни маневри – нагли промени на правецот, брзо забрзување и застанување, кои ги надминувале можностите на тогашната (и денешната) позната технологија. Објектите најчесто биле опишувани како светлечки, без препознатлива форма на крила или опашка.

​2. Приказната на капетанот Д.К.: Случката од 1980-тите

​Една од најдеталните приказни е онаа за капетан Д.К. (неговото име често се појавува во локалните медиуми со иницијали), кој во 1980-тите, за време на ноќен лет, наводно дошол во близок контакт со НЛО над Катланово.

• ​Невообичаени брзини: Објектот наводно се појавил од никаде и се движел со брзини што ги пореметувале инструментите во авионот.
• ​Воено известување: Иако ваквите настани биле строго доверливи во времето на Југославија, постојат гласини дека многу пилоти биле принудени да пишуваат воени извештаи за овие необјаснети средби, кои подоцна биле архивирани и забранети за јавност.

​3. Можни објаснувања: Од мистицизам до метеорологија

​Како и со сите НЛО приказни, постојат неколку можни објаснувања за овие феномени:

• ​Природни појави: Најчесто, ваквите светлечки објекти се објаснуваат со метеоролошки феномени (топчести молњи), илузии или инверзии на светлина.
• ​Воени вежби: Во времето на Студената војна, биле чести тајните воени вежби и тестирања на нови летала, кои можеби биле погрешно протолкувани како НЛО.
• ​Масовна хистерија: Понекогаш, еден невообичаен настан предизвикува други, помалку веродостојни набљудувања, кои се претвораат во градска легенда.

​Сепак, она што ја прави оваа приказна толку издржлива е континуитетот на сведоштвата, особено од обучени набљудувачи како што се пилотите. Мистеријата околу тоа што навистина летало над Катланово и Скопје останува отворено прашање за љубителите на необјаснивото.

Read More