🜂 АВАНТУРИТЕ НА КАПЕТАН ЈОВАН — ДЕЛ 2
„Танцот со ѓаволот“
on 10/26/2025 12:01:00 PM
Кога сонцето целосно излезе над хоризонтот, морето почна да трепери под чуден одблесок. Воздухот беше тежок и мирисаше на електричен набој — предзнак на бура, иако небото сè уште беше чисто.
„Алатар не плови под чисто небо,“ рече Петар, гледајќи низ стаклената цевка. „Каде е трикoт овојпат?“
„Во тишината,“ одговори Јован. „Гледај како не испукува ниту една стрела. Чека нешто.“
Бродот на пиратот, „Црната Сфинга“, пловеше паралелно со нивниот курс, со црните едра што едвај се мрдаа. Од палубата се гледаа сенки — луѓе во темни наметки, кои не викаа, не пееја, не покажуваа ништо човечко.
Таа тишина беше полоша од напад.
Јован почувствува трепет низ кормилото. Ветрот се смени, студен бран се спушти од север.
„Доаѓа,“ рече сам на себе.
Во тој миг, небото како да се отвори. Огромен бел блесок го пресече хоризонтот, и силен грмеж се проломи оддалеку — не грмотевица, туку нешто подлабоко, како звук од пукнато камено срце.
Морето се извитка во необична форма — не бран, туку висок круг од вода што се издигна и потоа се распадна.
„Свети Никола да нè чува...“ шепна некој.
„Тоа не е бура,“ рече Јован. „Тоа е знак.“
Во следните мигови, пиратскиот брод почна да се движи чудно — не напред, туку странично, како да го влече нешто под морето. Најпрво исчезна задниот дел, потоа средината, и конечно — целата „Сфинга“ беше вовлечена во бездна што се затвори со тивок, мазен звук.
Морето потоа стана мирно.
Премирно.
Петар ја спушти цевката, блед како восок.
„Капетане... што беше тоа?“
Јован не одговори веднаш. Го подигна погледот кон небото, каде облаците веќе се собираа во спирала.
„Некои бури,“ рече тивко, „не се прават од ветер... туку од грев.“
Продолжува 27. Октомври — со „Гласот под морето“.
секој ден makgrom.com за вас!
0 Comments:
Post a Comment