Ланскиот снег
Тој снег што некогаш ја покри земјата — одамна се стопи.
Остана само тивка белина во спомените, како мирис на старо утро.
Минатата зима изгледаше дека ќе трае вечно.
Снегот се таложеше по покривите, по гранките, по душите.
Луѓето одеа со наведнати глави, не знаејќи дека под таа тишина се крие времето што си заминува.
А денес...
Нема ни трага од него. Само калливи патеки и некоја заборавена санка зад шталата.
Се прашувам – дали навистина исчезна, или само чека повторно да нè затрупа, кога ќе мислиме дека сме се исчистиле од минатото?
Ланскиот снег не се враќа, но споменот за него — секоја зима се топи повторно.
Минатата зима ја помнам по едно утро.
Се разбудив рано, пред изгрејсонце. Сè беше тивко, како да светот задремал под ќебето на снегот. Само чадот од оџаците се издигаше право нагоре — без ветер, без звук, без време.
Тргнав надвор, бос по вратата, и го слушнав крцкањето на снегот под чизмите — оној звук што не се слуша во ниедно друго годишно време.
Пред мене, по патот кон шумата, стоеше стара клупа покриена со белина. На неа седеше кучето од соседството, како чувар на утрото.
Тогаш сфатив дека снегот не е само ладен кристал, туку нешто повозвишено — тишина што те тера да слушнеш сè што инаку го игнорираш.
И кога подоцна се стопи, остана токму тоа чувство...
И од него — се родија тие стихови за ланскиот снег.
⚔️ Сподели ја оваа објава:
© Mak Grom — Духот на Македонија
Comments