Херојот без Наметка и Пожарот во Автобусот
Тестот на Едно Обично Попладне
Ова не е приказна за спасување во војна или природна катастрофа, туку за вистински, секојдневен тест на човечкиот карактер. Оваа случка се одвиваше во автобус на релација Скопје - Тетово (или сличен меѓуградски правец) во средината на летото, кога патиштата беа преполни.
Огнот кај Задниот Мотор
Беше топло, автобусот беше полн со патници, вклучувајќи многу деца и постари лица. На отворен пат, одеднаш, од задниот дел на автобусот (каде што е моторот), почна да се шири чад, проследен со мирис на горење и ситна паника. За неколку секунди, мал пламен веќе беше видлив.
Возачот веднаш застана на страна, но хаосот започна:
- Луѓето од задниот дел почнаа да викаат.
- Многумина беа блокирани од гужвата на предната врата.
- Некои се смрзнаа од страв, не знаејќи што да направат.
Младиот Човек во Бела Кошула
Во тој момент, од средината на автобусот, се појави млад човек, кој беше облечен во бела, чиста кошула. Тој не чекаше инструкции.
- Без да размисли, тој веднаш почна да им вика на луѓето што да прават: „Прво деца, потоа постари, излегувајте преку средната врата!“ Неговиот глас беше гласен и јасен, прекинувајќи го хаосот со јасен план.
- Додека другите панично излегуваа, тој отиде директно до возачот, го зеде малиот противпожарен апарат и, наместо да го употреби од надвор, се осмели да го отвори задниот капак (каде што пламенот беше најсилен).
- Додека го прскаше огнот, забележа една баба која била преплашена и останала сама на последното седиште. Тој го фрли апаратот, се врати, ја зеде жената во прегратка и ја изнесе надвор, додека пламенот се ширеше.
Кога огнот беше делумно локализиран, а сите беа безбедни надвор, луѓето почнаа да му аплаудираат и да му заблагодаруваат.
Но, младиот човек, чија бела кошула сега беше црна од саѓи и испокината, само им се насмевна, кимна со главата и тивко се оддалечи од групата.
Една жена го праша: „Чекај, како се викаш?
Тој само префрли преку рамо: „Не е важно. Важно е дека сите сте добро.“ И продолжи да пешачи по патот, додека не исчезна.
- Херојот не носел наметка, туку обична бела кошула. Тој не зборуваше, туку дејствуваше во моментот на најголем ризик.
- Најголемата моќ не е во физичката сила, туку во способноста да го прекинеш хаосот со јасен глас и да им дадеш на луѓето насока кога се изгубени.
- Неговото најголемо херојство беше тоа што не бараше признание. Вистинскиот херој ја извршува задачата и исчезнува, оставајќи ги зад себе само спасените животи.
Бидете тој што ќе ја смени насоката на хаосот денес. Тоа е најважниот облик на храброст што ви треба.
Comments