 |
| Кампери |
Во летото 1964 година, семејство од Гевгелија дошло во Стар Дојран да кампува покрај езерото.
Беше мирно време, без ветер, водата тивка како стакло. Но таа вечер, додека сите спиеле во шаторите, таткото – Кире Јанев, излегол да ја провери мрежата што ја спуштил порано.
Никогаш не се вратил.
Наутро пронашле само чевлите и капата покрај брегот. Полицијата и рибарите го пребарале целото езеро – без успех.
Дојранци велат дека таму каде што исчезнал, под водата постои ладен вител, како подземен тек што никогаш не мирува. Старите луѓе од тоа време зборувале дека „езерото зема човек, кога сака да врати нешто“.
Точно три дена подоцна, на истото место, мрежата што ја поставил Кире сама испливала на површината. Во неа – само една риба.
Голема, со златна нијанса, и на нејзиниот грб — врежано име: Кире.
Жената, во шок, ја чувала рибата во тегла со вода неколку часа, но кога се обидела да ја врати во езерото – исчезнала како сенка.
Оттогаш, секое лето, токму на 12 јули, рибарите велат дека гледаат одраз на човек со мрежа на водата.
Езерото останало исто — тивко, убаво, но за оние што го познаваат, Дојран не е само езеро, туку огледало што враќа изгубени приказни.
> „Во Дојран, ништо не потонува целосно – ни водата, ни спомените.“
Comments