Пчелата и пајажината
Во една голема, стара градина, живееше една многу млада пчела по име Зуица. Зуица беше полна со енергија и желба веднаш да постигне големи нешта.„Немам време да чекам!“, честопати велеше таа, прелетувајќи од цвет на цвет побрзо од која било друга пчела.
Еден ден, Зуица забележа една голема, блескава пајажина исплетена помеѓу две грмушки. Во центарот на пајажината седеше еден голем, стар пајак по име Влакно. Пајажината беше вистинско уметничко дело – прецизно сплетена, со илјадници ситни нишки кои трепереа на утринското сонце.
Зуица, која вечно брзаше, не можеше да разбере зошто Влакно е толку спор и методичен во својата работа.
„Еј, Влакно! Што правиш толку долго?“, извика Зуица, летајќи брзо пред пајажината. „Помина цел ден, а ти си направил само дел од тоа! Јас за тоа време можам да соберам полен од стотици цвеќиња!“
Влакно, без да престане со плетењето, тивко одговори: „Зуице, јас не градам брза структура. Јас градам постојана стапица. Секоја нишка мора да биде силна, секој јазол цврст. Брзината може да ти донесе многу, но само за кратко време.“
Зуица се изнасмеа и одлета, мислејќи дека стариот пајак е само мрзлив. Таа продолжи да брза, собирајќи многу нектар, но нектар измешан со вода и песок поради брзината, и не многу квалитетен.
По неколку дена, почна силен дожд. Небото се отвори, и сите пчели побрзаа да се засолнат.
Кога дождот престана, Зуица излезе да провери што се случило.
Најпрво, погледна на местата каде што другите пчели, кои исто така брзаа, ги направиле своите нови, брзи и набрзина изградени резервоари за нектар. Тие не беа добро затворени, па дождот го измил поголемиот дел од нивната работа. Тие мораа да почнат од почеток.
Потоа, Зуица одлета до местото на Влакно. Неговата пајажина беше малку влажна, но беше недопрена. Ниту една нишка не беше скината, ниту еден јазол не попуштил.
Зуица прилета поблиску до Влакно, кој сега сушеше една мува што ја фатил токму пред почетокот на дождот.
„Како... како твојата пајажина издржа?“, праша Зуица, сега со многу тивок глас.
Влакно го погледна младото пчелче со мудар поглед.
„Зуице, кога градев, не мислев само на денес, туку и на утре. Секоја нишка што ја сплетов бараше трпение, но токму тоа трпение ја направи силна. Брзо завршената работа може да ти донесе инстантна награда, но само прецизноста и трпението носат траен успех кој може да ги издржи сите бури.“
Зуица сфати дека нејзината желба за брз успех ја тера да го занемари квалитетот и постојаноста. Од тој ден, Зуица продолжи да работи со енергија, но научи да забави, да биде потрпелива и да се посвети на деталите.
Поука:
Вистинскиот успех не се мери со брзината со која се движиме, туку со силата и трајноста на она што го градиме. Трпението, внимателното планирање и посветеноста на квалитетот се многу поважни од брзото постигнување на целта. Она што е градено со трпение, може да издржи многу повеќе.
⚔️ Сподели ја оваа објава:
© Mak Grom — Духот на Македонија
Comments