 |
| Ѕидини во магла |
Кога Градот Ќе Замолкне
Постојат моменти кога градот, со сета своја бучава и брзина, одеднаш замолкнува. Овие моменти најчесто се случуваат кога ќе падне густа магла, која го голта сè што е познато и создава сцена за необјаснетото.
На Скопското Кале, едно од најстарите и најенергични места во нашиот град, маглата понекогаш носи со себе нешто повеќе од влага и студ – еден вид на шепот.
Маглата што Голтна Сè
Беше една од оние денови кога маглата беше толку густа што можеше да ја сечеш со нож. Сѐ беше покриено во сивило – зградите, улиците, дури и звукот.
Јас, сакајќи да избегам од клаустрофобијата на станот, решив да се качам на Скопското Кале. Немаше никој. Тоа беше сосема друг свет. Само јас, камените ѕидови и бескрајното сивило.
Додека одев по ѕидините, се чувствував како да сум исчезнал од реалноста. Видиливоста беше само неколку метри.
Тогаш, почнав да го слушам.
Шепот од Никаде
Отпрвин, мислев дека е ехо на мојот чекор или звукот на сопствениот здив. Но, не. Тоа беше тивок, неразбирлив шепот, како неколку гласови што зборуваат во исто време, но толку далеку што не можеш да ги разбереш зборовите.
- Не доаѓаше од никаде конкретно: Се чинеше дека доаѓа од сите правци одеднаш, а сепак беше многу блиску до мене.
- Немаше зборови: Немаше препознатливи зборови, само низа од тивки звуци – како лисја што шушкаат, но без ветар.
- Емоционална реакција: Не чувствував страв, туку необјаснива тага, проследена со чувство на силна присутност. Како да не сум сам. Како некој да ме гледа, но не со злоба, туку со... носталгија.
Продолжив да одам, и колку подлабоко навлегував во маглата, толку појасно стануваше чувството. Шепотот се засилуваше, а чувството на тага стануваше поинтензивно.
Наеднаш, почувствував како мал, ладен бран воздух ми поминува покрај лицето, и шепотот престана. Точно таму каде што престана, маглата почна да се крева, откривајќи ги контурите на градот долу.
Гласовите од Подземениот Град
Дали беше тоа хипнагогија – мозокот што создава звуци во изолација? Или некој акустичен феномен предизвикан од маглата и старите ѕидови?
Или пак...
Дали тоа беа гласовите на минатото? Шепотот на сите оние што живееле, умреле, се бореле и граделе на тоа Кале со илјадници години? Гласови на неисполнети желби, радости и таги што се наталожиле во камењата и чекаат маглата да ги ослободи?
Мистичниот шепот на Кале, во густата магла, нѐ потсетува дека градот не е само куп згради. Тоа е жив организам со историја, со енергија и со приказни што чекаат да бидат слушнати.
Следниот пат кога ќе падне густа магла, качете се на Кале. Замолкнете. Можеби и вие ќе го слушнете шепотот на вековите.
Comments