Над планините на Пелагонија, некаде меѓу маглите и старите камени остатоци, еден звук се разбуди — нечуен со векови.
Земјата тивко затрепери, како да се сеќаваше на нешто одамна заборавено.
Под Пелистер, во внатрешноста на планината, се наоѓаше огромна камена комора — дело на раце што не припаѓале на обични луѓе. На средината на просторијата блескаше круг од бела светлина, со врежани знаци што личеа на древна форма на македонски јазик.
Во архивите на денешна Македонија, неколку истражувачи одамна предупредуваа дека токму ова место е Белагон, или како подоцна го нарекле „Пелагонија“ — било центар на древна цивилизација што го познавала кодот на ѕвездите.
Еден од нив, археологот Никола, беше првиот кој го отклучи влезот. Со екипа од тројца, тој го следеше мистериозниот одблесок што се гледал само при полна месечина.
Кога влегоа во комората, електронските инструменти почнаа да се расипуваат. Светлината се зголеми — и од неа, на миг, се појави облик на човек во античка облека.
— „Белите луѓе на Белагон го создадоа патот до Сонцето,“ — прозборе гласот.
— „Секој што ќе ја најде светлината, ќе го разбере јазикот на времето.“
Гласот и силуетата исчезнаа, а подот под нив се отвори, откривајќи подземен град со структури што личеа на огромни кристални пирамиди.
Никола падна на колена — не од страв, туку од восхит.
Она што го гледаше не беше археологија.
Беше време што сè уште постоеше.
Секое изгубено име крие вистина што чека повторно да биде прочитана.
Во следниот дел — ќе се открие кој бил чуварот на Белагонскиот печат.
Comments