Во едно мало планинско село живеел стар ламбџија — човек што правел светилки од стакло и бакар. Секој ден ја чистел својата работилница и внимателно ги полирал стаклените тегли што ги користел за своите ламби.
Еден ден, кај него дошол млад човек од градот и го прашал:
— Старче, зошто губиш време со тие обични тегли? Луѓето денес имаат електрични светилки, телефони, дронови... Никој нема да купи светлина во тегла!
Старецот само се насмевнал и одговорил:
— Не ја продавам светлината. Ја чувам.
Збунет, младиот човек го следел додека старецот ја запалил една мала свеќа и ја ставил во стаклена тегла. Потоа ја покрил со капаче и ја оставил на полицата.
— Видиш ли? — рекол старецот. — Светлината не е силна, но доволна е за да го најдеш патот низ темнината. Луѓето денес мислат дека светлината е само струја и ламба, но вистинската светлина е мирот што го носиш во срцето.
Младиот човек замолкнал. Сфати дека старецот не продавал ламби, туку спомени — тивки мигови што те потсетуваат дека и најмалата светлина е доволна ако ја носиш со вера.
Не барај голема светлина во големи работи — барај ја во себеси. Таа е единствената што не се гаси.
 |
| Искрата што патува |
Минале години. Младиот човек веќе не бил толку млад — животот го донел во многу градови и меѓу многу луѓе, но никогаш не ја заборавил работилницата на ламбџијата.
Една зима, кога градот беше завеан и улиците празни, тој најде една стара тегла во куферот. Во неа сè уште имаше трага од восок. Се сети на зборовите на старецот:
„Светлината не е за да блеснеш, туку за да најдеш пат.“
Одлучи да ја запали. Мал пламен оживеа во теглата, иако собата беше темна и студена. И тогаш, нешто необично се случи — како да не беше обична светлина. Од пламенот почна да се шири топлина, не само во просторијата, туку и во срцето.
Тој ја стави теглата на прозорецот. Луѓето што минуваа по улицата го гледаа пламенот и застануваа за миг. Некои насмеано кимнуваа, некои само гледаа во тишина.
Во следните денови, низ целиот град почнаа да се појавуваат мали тегли со свеќи. Никој не знаеше кој го започнал тоа, но сите го чувствуваа — некаков мир, тивка светлина во секој дом.
Младиот човек тогаш разбрал:
Старецот не чувал светлина во тегла,
туку вера во луѓето.
Кога ќе запалиш светлина за друг, никогаш не ја губиш својата. Напротив — ја умножуваш.
Comments