ПРЕТХОДНА „Белагонискиот печат“
🕯️ Белагонискиот печат – Куќата со прозор без сенка
Во срцето на Пелагонија, таму каде што маглата се спушта по ридовите како бавна река, се наоѓа селото Крушорово. Денес само неколку куќи имаат чад од оџаците, но некогаш било живо место. Старите луѓе раскажуваат дека таму постоела куќа за која никој не сакал да зборува — куќата со прозор без сенка.
Пред повеќе од два века, во таа куќа живеел зограф по име Дамјан.
Бил познат по тоа што не сликал само со бои, туку со нешто што самиот го нарекувал „внатрешна светлина“. Според зборовите на мештаните, една ноќ во неговиот дом дошол непознат човек, облечен во темен плашт. Никој не го видел како влегува, ниту како си заминува. По таа средба, Дамјан престанал да излегува од куќата.
Неколку недели подоцна, од работилницата се ширел мирис на восок и темјан. Се слушале чекори, шепотење и звук на метал што гребе дрво. Селаните велеле дека работи на света икона — на „иконата на Печатот“.
Кога конечно ја завршил, ја поставил на ѕидот спроти единствениот прозор во куќата. Таа вечер, куќата засветила. Сите што биле надвор виделе светлина која не доаѓала од свеќи, ниту од месечината. А наутро, зографот исчезнал.
Од тој ден, прозорецот на куќата никогаш повеќе не фрлал сенка. Ни на изгрејсонце, ни на зајдисонце.
Сто и педесет години подоцна, млад етнолог од Битола, Александар, дошол во селото собирајќи легенди. Старците му рекле да ја заобиколи куќата на зографот, но љубопитноста била посилна.
Влегол во старата куќа еден попладне, кога небото било црвено како жар. Внатре мирисало на влага и стара боја. На ѕидот нашол нешто што изгледало како икона со запечатени очи. Под неа имало восочен круг, со врежано сонце и непознат натпис:
„Кој ќе ја отвори сенката, нека знае што носи светлината.“
Моментот кога го тргнал восокот, прозорецот засветил. Но не однадвор — светлината доаѓала однатре. Александар застанал пред стаклото и се вџашил: од другата страна го гледал зографот, ист како него.
Светлината станала посилна, ѕидовите исчезнале, а воздухот замирисал на темјан и прав.
Утредента, селаните ја нашле куќата празна. Ниту етнологот, ниту иконата ги немало. Само прозорецот стоел – и на сонце, и на дожд, без сенка.
Се раскажува дека ако застанеш пред него во ноќ без месечина, во стаклото ќе го видиш сопствениот лик.
Но очите ќе ти бидат затворени со восок.
Секоја сенка има своја светлина. Прашањето е – дали си подготвен да ја видиш?
0 Comments:
Post a Comment