Дел II — Пирот во Мараканда: Кога вистината звучи како навреда
Годината е 328 пред нашата ера.
По безброј победи и маршеви низ земји непознати, македонската војска стигнала во Мараканда — град богат со раскош, каде златото и темјанот мирисале повеќе од самиот воздух. Александар, веќе господар на половина свет, седел на трпеза што не потсетувала на македонска, туку на царска гозба какви што нашите прадедовци никогаш не би поднеле. Виното се лело како да е вода, а околу него пееле слуги и странски музиканти.
Но меѓу гостите таа ноќ имало и нешто друго — тишина што го мереше растојанието меѓу Кралот и неговите луѓе.
Стари македонски ветерани, обвиени во воени шиници, со лица изгорени од пустинскиот ветер, седеа крајно масата и гледаа како нивниот некогашен другар станува нешто друго. Се прекрстуваше во туѓ стил, го славеше својот лик, и веќе не зборуваше за Македонија, туку за целиот свет.
Клит беше меѓу нив. Тивок, но буден. Гледаше, слушаше, и во секој потег на Кралот ја чувствуваше тежината на нешто што се губи — честа.
Кога чашите се испразнија и гозбата го достигна својот врв, Александар почна да зборува гласно, со оној пијан сјај во очите што го има човек кој верува дека е повисок од судбината. Го славеше својот пат, својата слава, своите победи. Некои од присутните климаа со главите во знак на одобрување, други молчеа од страв.
И тогаш, во еден момент што никој не го очекуваше, Александар — опиен од виното и восхитот на своите придворници — го спомна името на татко му.
Со потсмев.
Рече дека Филип освоил малку, дека вистинската империја започнала дури со него, со Александар.
Салата потона во тишина.
Клит тогаш го остави својот пехар. Лицето му се смири, но во очите му блесна нешто старо — нешто што потекнуваше од времето на Филип, од времето кога Македонија беше тврдина на чест, не на раскош.
Се исправи, и без да бара дозвола, проговори.
„Оние што денес умираат за оваа империја,“ рече,
„не го прават тоа за твојата слава, туку за честа на Македонија — за честа на Филип, кој прв ја обедини под едно знаме.“
Сите погледи се вперија во него. Александар се насмеа, мислејќи дека тоа е шега. Но гласот на Клит не се тресеше, и очите му не трепнаа. Продолжи:
„Не заборавај, Кралу, дека пред да ја носиш пурпурната облека на Истокот, беше еден од нас — стоеше во редот, под истото сонце, со истата прашина на лицето. Твојата слава произлезе од нашата пот, не од златото на тие што те опкружуваат денес.“
Војниците што го познаваа го гледаа со гордост, но никој не се осмели да зборува. Александар побледе. Во таа тишина, зборовите на Клит одѕвонуваа како удар на меч врз камен.
Секој збор беше вистинит. И токму затоа — неподнослив.
Александар ја крена чашата и со присилен мирен тон му рече:
„Зборуваш премногу, Клите.“
На тоа, Клит само одговори:
„Молчењето никогаш не ја спасило вистината.“
И тоа беше крајот на гозбата. Виното се олади, лицата се стегнаа, а ноќта во Мараканда станала нем сведок на судир што не можел да се спречи.
Во таа ноќ, вистината звучеше како навреда, а искреноста стана опасност.
Она што тогаш започна со збор, ќе заврши со копје.
Но тоа е веќе приказна за следниот дел.
Врати се кон ДЕЛ 1 КЛИК ЗА ДЕЛ - 3
Дел III — Крвта на чесноста
0 Comments:
Post a Comment