Во едно село над Преспа, под ридот каде сонцето секогаш заоѓа побавно, живееше човек што велеше дека има „вишок сенка“.
Каде и да стоел, покрај него имало уште една — не сосема иста, малку подолга, малку подлабока.
Селаните прво се смееја, потоа почнаа да го избегнуваат. Велат дека ноќе, кога излегувал да пуши на чардак, сенката му останувала да стои и кога тој ќе влезел внатре.
Еден зимски ден, кога се стопи последниот снег, човекот исчезна.
Само сенката му остана — на ѕидот од плевната, како изгорена со сонце.
И до ден-денес таму не расте ништо. Ни трева, ни мов.
Поминаа години. Селото речиси опустя — младите си заминаа, старите се стопија како снег под сонце.
Само една куќа остана недопрена: онаа под ридот, со плевната што ја избегнуваше тревата.
Еден пролетен ден, таму пристигна човек од градот — етнолог, дојден да собира преданија.
Слушнал за „сенката што не заминала“ и сакал да види дали навистина постои.
Кога ја најде плевната, воздухот беше чудно густ. Внатре мирисаше на старо дрво и нешто што не можеше да го именува.
Сончев зрак влегуваше низ отворот на покривот и паѓаше токму таму — каде на ѕидот стоеше темна отпечатка во човечки облик.
Го допре ѕидот со рака — беше топол.
И во истиот миг, зад него, сенката се помести. Не неговата — туку другата.
Етнологот избега надвор, но сонцето веќе заоѓаше. И додека трчаше по патеката, го следеше две сенки...
 |
| Сенката што не замина |
Comments