 |
| Враќање на сефот |
Градот што исчезна за 17 секунди
По земјотресот во Скопје во 1963 година, животот на луѓето се променил во секунда. Градот бил срамнет со земја, а преживеаните одеднаш се нашле среде урнатини, очај и хаос.
Ова не е приказна за херојство, туку за мал, но суштински чин на доверба што се случил во најтешките денови по катастрофата.
Богатството во Урнатините
Еден млад маж, чие име било Стојан, живеел во близина на некогашниот Народен Театар (местото каде што денес стои МНТ), кој бил целосно уништен. Со денови, Стојан и неговото семејство спиеле под отворено небо, покриени со искинати ќебиња.
По неколку дена, откако малку се смирил стравот, Стојан решил да се врати во урнатините на својата куќа за да спаси барем нешто. По долго копање и отстранување на цигли и прашина, тој нашол нешто неочекувано: еден мал, метален сеф, кој бил целосно заштитен од падот на ѕидовите.
Сефот не бил негов. Тој припаѓал на соседот Владо, еден постар, повлечен човек, кој живеел сам и за кого се зборувало дека е многу богат. Никој не знаел дали Владо преживеал.
Стојан, уморен и исцрпен, го извлекол тешкиот сеф. Тој можел да го однесе каде било, да го скрши и да го земе богатството. Никој немаше да дознае. Во тој хаос, не постоеле ни закони, ни полиција, ни сведоци.
Мостот на Каменот
Со денови, Стојан го чувал сефот под своето ќебе, размислувајќи. Потоа, добил информација: Владо преживеал, но бил во тешка состојба, префрлен во импровизираната болница во Градскиот парк.
И покрај предупредувањата од неговите роднини да го продаде сефот за да си изгради нов живот, Стојан го завиткал сефот во стара торба и пешачел низ срушеното Скопје кон Паркот.
Кога стигнал, го нашол Владо во лоша состојба. Стојан, без никаков вовед, го ставил сефот до неговиот кревет.
Стојан (шепотејќи): „Владо, го најдов ова. Твое е. Цело е, не го отворив.“
Владо, кој не можел да зборува од повредите, само го погледнал. Потоа, со огромна мака, ја извадил раката и му подал на Стојан клучот од сефот.
Владо (едвај чујно): „Земи... што сакаш... ти си мојот спасител...“
Стојан одмавнал со главата.
Стојан: „Не ми треба твоето злато, Владо. Ми требаше само да знам дека во овој хаос, човекот сè уште вреди повеќе од златото.“
Стојан не зел ништо. Тој само го вратил клучот, му посакал сѐ најдобро и си заминал.
Вредноста на Човечката Врска
Оваа приказна не е за парите во сефот, туку за изборот што го направил Стојан во моментот на најголем очај.
- Во моменти на катастрофа, паѓаат сите општествени правила. Тогаш се покажува вистинскиот морален карактер на човекот.
- Најголемото Богатство: Стојан ја добил својата најголема награда: зачуваната чест и вербата во човештвото. Тоа е богатство што ниеден земјотрес не може да го сруши.
Кога градите нешто ново, не заборавајте дека темелот на тој нов живот не се парите, туку довербата и достоинството што го покажувате кон луѓето околу вас.
Во секој хаос, вистинскиот мост е оној што го градите меѓу себе и другиот.
Comments