Во срцето на една древна шума, каде што небото ја бакнуваше земјата, се издигаше Големата планина – величествена, непоколеблива и покриена со вечен снег. Беше толку стара, што нејзиниот врв ги познаваше сите ѕвезди. Долу во нејзиното подножје, исполнет со младешки ентузијазам, скокаше и жубореше Малиот поток.
Потокот постојано брзаше и им се жалеше на тревите и камењата: "Ах, колку ми е тешко! Морам да се провлекувам меѓу овие груби камења, да заобиколувам паднати гранки и да се спуштам по овие стрмни падини! Движењето е толку исцрпувачко!"
Еден ден, откако направи уште една остра кривина, Потокот се сврте кон Планината со воздишка: "О, Голема планино! Ти си толку среќна! Си стоиш на едно место, не се движиш, не се бориш со препреки! Каков е твојот таен живот? Мојот умор е неподнослив!"
Големата планина не одговори веднаш. Таа почека, додека Сонцето не се скри зад нејзината западна падина и не го обои небото во виолетово и златно. Тогаш, со глас длабок како пештера и тивок како снег што паѓа, таа проговори:
"Мал Потоку, ти ја гледаш само мојата неподвижност, но не и моето трпение. Ја гледаш само мојата висина, но не и моите корени, кои ја држат земјата. Откако сум се родила, милиони бури ме удирале, молњи ме цепеле, мраз ми ја пукал кожата, а ветровите ме обликувале. Секоја моја карпа што ја гледаш е сведоштво за векови на истрајност и преобразба."
Планината продолжи: "Ти, Потоку, брзаш да стигнеш некаде, додека јас едноставно сум. Но, знаеш ли? Секоја капка вода што тече од мене – тоа си ти. Јас сум изворот, но ти си патешественикот. Твојот пат е полн со неволји, но тие неволји те прават посилен и почист. Тие не се пречки, туку учители."
Потокот замолче, засрамен и замислен. Сфати дека додека тој го бара лесното, Големата планина ја постигнала својата величественост, прифаќајќи го тешкото и претворајќи го во своја сила.
"Твојата цел не е да стоиш неподвижен како мене, Потоку," заврши Планината. "Твојата цел е да течеш. Твоето течење, иако е борба, ќе издлаби кањони, ќе напои пустини и на крајот ќе се споиш со океанот – најголемата награда. Продолжи напред, но запомни – силата е како во упорноста, така и во прифаќањето."
Од тој ден Малиот поток веќе не се жалеше. Тој го прифаќаше секој камен не како пречка, туку како скалило. Неговата песна веќе не беше плач, туку радосно ехо, бидејќи разбра: патувањето е целта.
Вистинската сила не е во избегнувањето на тешкотиите, туку во трпението и отпорноста да се соочиме со нив. Секоја пречка на нашиот пат (Потокот) всушност нѐ обликува и нѐ претвора во нешто поголемо (Океанот), исто како што милиони бури ја оформиле Големата планина.
 |
| Поток во планина |
Comments