Во зимата 1987 година, кога снегот во Галичник беше висок колку камените ѕидови на куќите, овчарот Томе Андонов останал сам на планината.
Во еден момент, додека се обидувал да стигне до колибата кај „Свети Петар“, пред него се појавил човек облечен во бела наметка, со стап во рака. Не кажал ништо, само со движење на главата му покажал да го следи.
Томе, замрзнат и исцрпен, чекорел зад него цели петнаесет минути. Човекот го довел до мала пештера каде сè уште горело жариште и имало сува слама. Томе се загреал и заспал.
Наутро – нема никого.
Пред пештерата – само траги во снегот што воделе до врвот, и таму се губеле.
Неколку дена подоцна, кога снегот се стопил, Томе се вратил да го побара човекот. На истото место нашол стара надгробна плоча, обрасната со мов, на која едвај се читало:
> „Го водев патот на оние што се губат.“
Од тогаш, кога снегот во Галичник ќе го покрие селото, старите велат дека некогаш, во маглата, можеш да видиш човек во бело што оди пред тебе и исчезнува во снегот.
> „Планината не ги остава своите – само ги крие.“
Comments