Тајната на „Седумте Кадрави Јазли“
Во 18 век, кога се вели дека морските карти биле половина вистина, половина легенда, пловеше мала англиска фрегата наречена „Интрапид“ (Бестрашен). Таа носеше скапоцена пратка – бакар и злато – од карипските острови кон Лондон.
Главен лик на бродот беше Вилијам Џенкинс, првиот офицер. Вилијам беше човек од системот: интелигентен, методичен и веруваше само во она што може да се измери и запише. Немаше трпение за суеверијата и старите приказни на морнарите.
На бродот патуваше и стариот готвач, Џејк, кој беше полуслеп, но со ум полн со илјадници поморски преданија. Џејк постојано ги предупредуваше сите за „Стариот Злобен Ветер“ – морска легенда за ветар кој ги краде звуците и носи лоша среќа. Вилијам секогаш го исмејуваше.
Една недела по испловувањето, „Интрапид“ навлезе во зона на целосно безветрие, во најдалечниот дел на Атлантикот. Тоа беше Мртва Зона, каде што сонцето печеше безмилосно, а морето беше стаклено мирно.
Но, набрзо се случи нешто многу чудно: бродот стана тивок.
Не само што немаше ветер, туку исчезнаа сите звуци:
- Јажињата не чкрипеа.
- Брановите не плескаа на трупот.
- Најстрашно, не можеа да го слушнат чкрипењето на кормилото, што беше клучно за одржување на правецот.
Настанала паника. Екипажот не можел да комуницира ефикасно. Морале да си даваат команди со гестови, што довело до грешки. Вилијам се обидел да ја искористи својата научна логика, но неговите пресметки биле бескорисни без ехото, без звукот на водата.
По три дена на мачење и нервоза, Капетанот го повика Вилијам.
„Вилијам, моите луѓе се плашат дека сме навлегле во зоната на Стариот Злобен Ветер. Немаме време за наука. Обрати се на Џејк.“
Вилијам, со горчина, го пронајде стариот готвач.
„Џејк“, рече Вилијам. „Што е ова? Зошто нема звук? Како да го поминеме ова?“
Џејк, со полуслепите очи, се насмевна и рече: „Сине, тоа не е обично безветрие. Тоа е џеб од страв што го јаде звукот. Твоите бројки нема да ти помогнат. Тука треба вера и ритуал.“
Џејк му ја раскажа легендата: За да се помине овој џеб, мора да се жртвува нешто што има вистинска вредност и да се врати една стара вештина.
„Мора да го вратиш звукот со помош на Седумте Кадрави Јазли“, рече Џејк. „Тоа е древен начин за врзување на едрата кога сѐ е тивко. Кога ќе ги врзеш сите седум јазли со вера, се вели дека првиот звук што ќе го направиш ќе го скрши проклетството и ќе ја врати бучавата на морето.“
Вилијам се двоумеше. Како може еден јазол да врати звук? Тоа беше чиста глупост. Но, немаа друга надеж.
Тој ја прифати задачата. Часови наназад, Џејк му објаснуваше за јазлите – секој од нив имаше посебна намена и се врзуваше со посебна песна. Вилијам, кој го презираше ритуалот, морал да го прифати и да го научи рачно, а не само со логика.
Конечно, под безмилосното сонце, Вилијам го заврши последниот, најкомплициран, јазол. Бродот сѐ уште беше нем.
Џејк му рече: „Сега, Вилијам. Направи го првиот звук. Не со заповед. Со вистинска емоција“.
Вилијам, исцрпен, исплашен и понизен, знаеше дека не може да извика заповед. Наместо тоа, тој застана на палубата, ја подигна главата кон небото и со сиот глас што го имаше, извика едно старо поморско проклетство, што го научил уште како чирак, полно со фрустрација и страст.
Во моментот кога неговиот глас се проби низ воздухот, се случи чудо.
Одеднаш, сѐ се врати:
- Треперењето на трупот.
- Плескањето на водата.
- Чкрипењето на јажињата!
И што е најважно, ветрот се врати, иако само мал.
Вилијам застана, запрепастен. Неговата научна логика не можеше да го објасни тоа, но фактот беше: стариот морски ритуал го спаси бродот.
Екипажот избувна во радост, а „Интрапид“ продолжи да плови. Вилијам отиде кај Џејк.
„Како? Како се случи тоа?“, праша Вилијам.
Џејк одговори: „Вистинската авантура, сине, не е само во картите, туку во она што не е нацртано – во веродостојноста. Твоите јазли беа добри, но проклетството беше твојот прв искрен звук што не беше пресметан. Понекогаш, најлогичното решение е да се прифати она што изгледа нелогично и да се користи знаењето на оние кои ги познаваат невидливите струи на светот.“
Во животот, како и на море, преголемата доверба во логиката и науката може да нѐ ослепи за другите видови на знаење. Понекогаш, интуицијата, искуството и дури и старите преданија ја нудат единствената можна мапа. Вистинскиот водач знае кога да го остави секстантот и да ги слуша легендите.
0 Comments:
Post a Comment