1913 година. Балканските војни ја тресат Македонија, а Битола е во центарот на турбулентноста. Во тие тешки денови, еден чин на храброст останал речиси заборавен – дејството на една скромна учителка, чие име не се зачувало во архивите, но нејзиното дело го спасило животот на многу деца.
Во еден ден исполнет со гранатирање и хаос, таа собрала сите ученици од својата школа и ги одвела во подрум на стара куќа, далеку од куршумите и урнатините. Цел ден, без храна и вода, таа останала со нив, смирувајќи ги плачливите деца, држејќи ги блиску едни до други за да ги заштити од стравот и студот.
Гранатите паѓале околу нив, а воздухот бил полн со чад и прашина. И покрај тоа, учителката не се поместила од својата задача – таа не само што ги штитела, туку им давала надеж и смелост со секој збор.
На крајот на денот, сите ученици преживеале, но таа – од последиците на раните од првиот напад и исцрпеност – починала.
Луѓето од Битола ја запаметиле како „учителката што живееше и умре за децата“, но нејзиното име исчезнало со времето. Сепак, приказната за нејзината храброст останува – симбол на човечка доблест, љубов и жртва во време на војна.
> Понекогаш најголемите херои не се наоѓаат во учебниците, туку во тајните дела што го спасуваат животот на другите.
Comments