Снегот тивко се спушташе врз покривите на Пелагонија. Селаните ги собираа последните дрва пред мракот, кога од далечината се слушна тропот на коњи. Од белата магла излезе кочија со позлатени рабови, каква што ретко се гледала по овие краишта.
Кочија со грбен знак — лав со две опашки, симбол на Солунските трговци.
Вратата се отвори со тивко шкрипење. Однатре слезе човек со тешка наметка од црна волна, кожни чизми што крцкаа врз снегот и појас од злато и бакар. Селаните молчешкум гледаа — го познаа лицето, иако времето го изменило.
– „Тоа е тој...“ – прошепоти старата жена покрај чешмата.
– „Талкачот... се врати.“
Сега веќе не беше обичен скитник. Во Солун го знаеја како Томе од Белагон, трговец со зачини и ретки метали, човек што го посетуваат дури и монаси од Света Гора. Но, во неговите очи, зад насмевката и сјајот на облеката, нешто темно сè уште се криеше – истата тишина од минатото, истото нешто што го натера да замине.
Селото го пречека со почит, но и со страв. Некои зборуваа дека под тој златен појас носи стар печат од Белагон, симбол што еднаш исчезнал со него.
Никој не праша зошто се врати.
А тој само рече:
„Белагон ме повика... и кога Белагон ќе повика, не се одбива.“
 |
| Талкачот |
Меаната беше полна со мириси на печени јагнешки колкови, свеж леб и зачини што потекнуваа од Солунските пазари. Талкачот влезе како господар на својата приказна, кожните чизми крцкаа врз дрвените подови. Седејќи на најдобрата маса, тој порачуваше најубава храна, најделикатни вина и најароматни зачини.
А тогаш, влезе тој — првиот човек на градот. Очите му беа широко отворени, лице исплашено, а секој негов чекор издаваше паника. Тој пристапи кон Талкачот, но не смеше ниту да го допре, ниту да го заплашува.
Талкачот се наведна тивко, раката му исчезна под пазувите и извади тапија стара, со печат од Белагон.
– „Си го барам своето...“ – рече Томето, низ заборавена тишина, толку низок глас што сите во меаната запреа со здив.
Првиот човек на градот ја виде тапијата. Очите му се отворија како никогаш досега, а потоа, со ужас, се свлече на подот и паѓајќи во бесознание, го остави Талкачот да седи непоколебливо среде светлината од свеќите.
Сите во меаната се загледаа во него, свесни дека тоа не е обичен трговец, туку човек кој носи моќ што надминува закони и градски положби.
И додека таа ноќ се шепотеа приказни за чудото што го направи Талкачот, тој само се насмевна, знаејќи дека токму сега започнува вистинската игра за Белагонскиот печат.
Comments