 |
| Талкачот |
> „Кога оној кој ја знае скриената вистина ќе слушне дека некој ја изговорил, тоа е знак дека и тој е дел од оние што ја знаат вистината.
А кога вистината е споделена од двајца кои не се од ист круг, тоа значи дека во градот постојат две сенки – две фракции што живеат во истото општество, но гледаат различен свет.“
Старецот што продаваше свеќи покрај брегот шепна:
— „Белагон се буди...“
Талкачот го погледна остро. Малкумина ја знаеја таа зборовна тежина. Белагон — името што никој не смее да го изговори гласно во Вардарград.
Сега знаеше дека и овој старец е дел од нешто постаро, нешто скриено.
Во сенката на Градската куќа, градоначалникот седеше пред стар мапус со испукани рабови. На врвот, со избледени букви, стоеше истото име — Belagon.
Тој тивко рече:
— „Некој повторно го изговори...“
Советникот покрај него воздивна.
— „Што значи тоа, господине?“
— „Дека времето се отвора... и дека тој се вратил.“
Белагон и Вардарград се еден град во две вистини.
Едниот го гледаат сите, другиот го чувствуваат само тие што ја знаат вистината.
„Подземната капија“
Ноќта беше необично тивка. Вардарград спиеше под магла што мирисаше на дожд и камен.
Талкачот чекореше по тесната калдрма кон источниот дел од градот — дел што старите го нарекуваа „Тишината“.
Таму, меѓу урнатините на стари куќи, се зборуваше дека има подземен премин што никој не го нашол... барем не жив.
Светлината од фенерот трепкаше додека се спушташе по скршените скали. Воздухот стануваше студен, а тишината – подлабока.
Тогаш ја виде — камена врата, полузакопана во земја.
На неа, избледен симбол: сонце со шеснаесет краци, но средиштето му беше поделено на две половини — едната светла, другата темна.
> „Две вистини во едно сонце...“ – прошепоти.
Кога ја допре вратата, се почувствува треперење како ехо низ ѕидовите.
Однадвор се слушна далечен звук — камбаната од Градската куќа.
Во ист момент, во кабинетот на градоначалникот, стариот мапус се помести сам од себе и падна на подот.
Градоначалникот се исправи и рече со страв во гласот:
— „Тој ја најде капијата.“
Талкачот не можеше да ја отвори. Каменот беше ладен и тврд, но под прстите му како да пулсираше живот.
Тогаш, од мракот зад него, се појави сенка — стара жена со очи што сјаеја како сребрена месечина.
— „Не можеш сам, Талкачу,“ рече тивко.
— „Кој си ти?“
— „Онаа што ја чува вистината од едната страна на сонцето. А ти си дојден од другата.“
Белагон не исчезна. Тој само се скри под сопственото име.
Comments