Човекот со Светилка
Во планинскиот предел помеѓу Демир Хисар и Прилеп, постои едно мало село што денес го има на мапа, но ретко кој го посетува. Селото е опкружено со густи дабови шуми, камени патеки и извори што се слушаат уште пред да ги видиш. Во тоа село живееше едно момче по име Марко, познат меѓу соседите како вреден, но често уморен од сè.
Марко не беше мрзелив. Напротив — работеше повеќе од сите негови врсници. Но токму затоа и почна да се чувствува како да трча, а стои во место. Секој ден исти обврски, исто темпо, исто чувство дека „не стигнува“ никаде.
Понекогаш велеше:
„Колку повеќе се трудам, толку помалку успевам.“
Еден доцeн есенски ден, кога сонцето веќе падна зад планината, Марко сè уште беше во шумата. Сечеше дрва за зимата, а мислите му беа потешки од товарот на неговиот ранец. Небото се стемни одеднаш, па реши да се упати дома по стариот шумски пат.
Тишината беше длабока. Единствено се слушаше шумот на сувите лисја под неговите чизми.
Но по некое време, на свиокот каде што патот се дели кон реката, Марко забележа светлина. Не силна како автомобилско светло, не студена како светилка… туку некако топла, меко портокалова. Светеше токму на сред патот.
Кога се доближи, виде старец со долга наметка како држи светилка што личеше повеќе на стар маслосветилник отколку на модерна ламба. Старецот стоеше мирно, како да го чека.
Марко се поднапрегна – го познаваше секој човек од неговото село, а овој старец не беше од таму.
— Добра вечер, дедо — рече внимателно. — Што правите сами во ова време?
Старецот се насмевна. Очите му беа светли, но не можеше да му ја одреди возраста. Можеше да има 60… а можеше да има и 100 години.
— Те чекам тебе, сине — одговори мирно.
Марко се збуни.
— Мене? Но… како знаете кој сум?
— Не е важно името — рече старецот. — Важно е товарот што го носиш во себе. Тежината се гледа на твоите чекори уште оддалеку.
Марко воздивна. Навистина се чувствуваше истрошено, но не беше навикнат некој да му го каже тоа директно.
— Брзам дома — рече. — Многу работа ме чека. Премногу за еден живот. Се трудам, ама ништо не ми оди.
Старецот ја подигна светилката. Светлината падна на лицето на Марко и некако му изгледаше појасна, како да осветлува повеќе отколку што треба.
— Кажи ми нешто, момче — почна старецот. — Ако оваа светилка ми згасне сега, што ќе направам?
Марко слегна со раменици.
— Ќе ја запалите пак, нема друга логика.
— А ако немаш кибрит? — праша старецот, а во гласот му се чувствуваше некаква мудрост, како да веќе го знае одговорот.
Марко се позамисли.
— Па… ќе побарате од некого кој има.
— Добро — рече старецот. — А ако си сам?
Марко ја погледна темнината околу нив. Патот, шумата, гранките – сè беше темно, но не страшно. Само празно.
— Не знам… — призна. — Можеби ќе почекате да се раздени?
Старецот се насмевна како наставник задоволен од одговорот на ученик.
— Ете, тоа е лекцијата што сакав да ја чуеш. Во животот светилките многу често ни згаснуваат. Понекогаш е надежта, понекогаш волјата, а најчесто — трпението. Но тоа не значи дека треба да стоиш во место.
Потоа го допре рамото на Марко толку лесно, што момчето ни не почувствува тежина.
— Ако можеш сам да ја запалиш повторно светлината во себе – направи го тоа. Ако не можеш – позајми ја од некого. Од добар збор, од ден кога нешто ти тргнало од рака, од пријател кој верува во тебе, од сеќавање што ти дава сила.
Никој не оди низ животот само со своја светлина.
Но најважно е едно:
Секој чекор во темно те носи поблиску до утрото. Само продолжувај.
Марко кимна. Не знаеше зошто, но зборовите навлегуваа длабоко, како вистина што ја заборавил, а одсекогаш ја знаел.
Кога мигна… старецот веќе го немаше. Ниту светилката. Ниту чекори, ниту трева поместена. Како исчезнал со самата светлина.
Но уште постранo беше тоа што патот пред него изгледаше посветол, иако ноќта падна уште подлабоко.
Марко продолжи напред. Чекорите му беа истите, но товарот — полесен. И како што одеше, се чувствуваше некако поразбуден. Како некој внатрешно да му повторува:
„Светлината ќе се врати. Ти само движи се.“
Поука :
Во животот секому му згаснува светилката од време на време — надежта, мотивацијата, радоста. Но тоа не значи дека сме изгубени.
Понекогаш светлината ја палиме сами, а понекогаш ја позајмуваме од некого.
Најважно е да не застанеме во темнината.
Секој чекор, макар и мал, води кон ново утро.
0 Comments:
Post a Comment