Сенката од Лесковејскиот Дол
Сонцето веќе започна да се спушта кон врвовите на планината, фрлајќи долги, мирни сенки врз Лесковејскиот Дол. Тоа беше место што зрачеше со исконски мир.
Во тоа попладне, три животни души беа сведоци на она што и денес се раскажува само тивко, покрај оган. Тоа беа тројцата овчари: Ристе од Цапари, Митре од Ротино и најмладиот, Стојче.
Тие лежеа на тревата, слушајќи го ѕвонењето на ѕвонците и тивкиот шум на лисјата. Над нив, се извишуваше стара, огромна врба – како чувар на тој крај.
Лаењето и тишината
Ненадејно, во еден ист, момент, сите десет кучиња што ги чуваа стадата запреа со своето лежење. Тие застанаа исправени, со наежено крзно и уши вперени кон буката. Потоа, започнаа да лаат – не како на волк, не како на човек – туку со чуден, низок, претпазлив р’ж.
„Што е ова, бре?!“, прошепоти Ристе. „Кучињата не лаат вака за ништо.“
Тогаш, над тревата, се појави сенката.
Се движеше. Тоа беше сива, густа маса, која се движеше брзо, без да фрла никаков облик. Како да е флека од густ чад што танцуваше над земјата, но без да ја допира. Сенката правеше кружни движења околу основата на врбата, без да ја прекрши границата на коренот.
„Сенката...“, извика Стојче. „Сенката нема тело!“
Сенката беше јасно видлива, но нејзиниот извор беше невидлив. Сонцето сјаеше зад неа, но таа не припаѓаше на ниту еден предмет.
Чекори во празнината
Ристе, постариот, похрабар овчар, не издржа. Сакаше да ја види вистината. Стана и тргна, движејќи се кон врбата.
Тогаш, сите тројца слушнаа.
Тоа не беше звук од ветер. Тоа беше јасен, тежок звук на чекори – како некој да чекори на сувите лисја под буката. Крц-крц. Крц-крц.
„Столе!“, викна Митре. „Слушаш ли? Некој чекори!“
Ристе застана пред буката. Немаше никој. Ниту човек, ниту животно. Сенката исчезнала, но чекорите продолжија неколку секунди, а потоа настана целосна, мртва тишина.
Кучињата наеднаш престанаа да лаат. Седнаа и тивко, со наведнати глави, ги гледаа овчарите.
Трагата
Кога претпазливо се приближија до дрвото, тројцата овчари видоа нешто чудно: целата трева веднаш под буката беше сосема сплескана, како некој да стоел таму цела ноќ. Но, земјата беше сува, без трага од газење, без влага и без отпечаток од копита или стапало.
„Ова е како... некој да стоел тука, но не тежел“, рекол Митре.
Следните неколку недели, овчарите не можеа да го објаснат тоа. Не се плашеа од „духови“ како што се плашеа од волци. Ова беше поинакво. Ова беше збунувачко.
Иако знаеја дека нема волци таму, кучињата секој пат кога минуваа покрај буката, застануваа, р’жеа и стоеја наежени. Тоа место стана табу.
Старите денес, кога се сеќаваат на случката, не зборуваат за страв, туку за Премин.
„Лесковејскиот Дол е место каде што поминуваат сенките“, велат. „Тоа не е гроб, ниту место каде што живее злото. Тоа е како врата што се отвора само за оние што не тежат. Нешто што не припаѓа на овој свет, но мора да помине низ него. А кучињата, тие ја гледаат таа врата, дури и кога е затворена.“
Оваа случка од 1984 година остана во сеќавањето на жителите како потврда дека има нешта на светот што не може да се допре, ниту да се објасни со разум, но чие присуство е неспорно за оние кои се доволно блиску до природата за да ги слушнат нејзините тајни.
0 Comments:
Post a Comment