Во времето на Втората светска војна, кога Македонија била поделена под окупација, стотици млади луѓе им се приклучиле на партизанските одреди. Меѓу нив биле и Ката од Велес и Мирче од Прилеп, двајца млади кои се запознале во партизанската чета „Гоце Делчев“.
 |
| Љубов во војна |
Ката била студентка по педагогија, но ја оставила школата за да се бори за слободата на својот народ. Мирче бил занаетчија, весел човек кој секогаш носел хармоника со себе, за да ја крене моралот на дружината.
Во шумата, меѓу борби и постојано движење, тие двајца се вљубиле. Нивната љубов била едноставна – разменувале погледи додека марширале, делеле корка леб и седнувале еден покрај друг кога се пееле револуционерни песни.
Најпозната случка се случила во зима 1943 година, кога четата влегла во жестока битка со бугарската војска во близина на Азот. Мирче бил ранет, а Ката, и покрај опасноста, не побегнала. Го влечела низ снегот за да го извлече на безбедно. Но додека се обидувала да го спаси, и двајцата биле опколени.
Последните зборови што ги слушнале нивните соборци биле гласот на Мирче:
„Не жали, Кате… љубовта ни е вечна, како и Македонија.“
И двајцата загинале еден покрај друг. По војната, нивните имиња останале запишани меѓу народните херои, а во Велес и Прилеп долго време се пеела песна за „Ката и Мирче – љубовта на слободата“.
Comments