Беше пладне, а градскиот пазар вриеше од луѓе. Гласови, пазарење, мирис на свеж леб и зачини – сè се мешаше во една голема бура од звуци и движења. Но меѓу толпата се движеше и едно сениште – крадец, млад и брз, со раце вешти како змија.
Старица со клупче конец и мал кош со зеленчук се сопна кога почувствува дека ѝ го вадат паричникот. „Помош!“ извика таа со слаб глас, но луѓето едвај забележаа – секој си ја бркаше својата трговија.
И тогаш, сенката што сите ја познаваа без име се појави. Човекот Талкач.
Со еден скок, тргна по крадецот низ метежот. Луѓето се тргаа, кошеви паѓаа, продавците викаа, но Талкачот не престануваше да трча. Неговата стара наметка се веееше, а чекорите одекнуваа како удари на тапан.
На крајот од улицата, го стигна крадецот и со цврста рака го фати за рамото. Крадецот испушти неколку паричници што ги собрал од целиот пазар. Талкачот ги зеде сите и го погледна во очи.
„Знам кој си,“ рече со глас што не беше ни закана, ни милост – туку вистина.
Крадецот замолкна, очите му се проширија. Но Талкачот не го предаде. Само го пушти, а младиот побегна низ тесните улички, исчезнувајќи во гужвата.
Талкачот се врати на местото каде што сè започна. Старицата сè уште стоеше во страв, а околу неа веќе беа пристигнати неколку полицајци.
Со мирен чекор, тој ѝ го подаде нејзиниот паричник. Старицата со солзи во очите рече: „Благословен да си, чедо.“
Потоа Талкачот ги остави сите останати паричници во рацете на полицајците, кои зачудено го гледаа. „Тука е сè што е украдено,“ рече. И без да им објасни ништо повеќе, се сврте и исчезна во гужвата, како никогаш да не бил таму.
Полицајците останаа да се погледнуваат, а старицата ја гушна својата мала торбичка со парите. Сите зборуваа за тоа што се случило, но никој не можеше да каже кој е човекот. Само еден глас, што одекнуваше низ умот на крадецот, остана жив:
„Знам кој си.“
Продолжува: Дел 5
⚔️ Сподели ја оваа објава:
© Mak Grom — Духот на Македонија
Comments