Сенката на Камениот Стражар

 Сенката на Камениот Стражар

Секогаш кога ќе зајде сонцето над македонските планини, тишината почнува да зборува. Велат дека ноќта најдобро ги чува приказните што народот одамна ги заборавил… или само престанал да ги слуша.

Во едно село, живеел старец по име Видан. Сите го знаеле по мудроста што не се учи од книги, туку од патеки истапкани од генерации пред него. Една вечер, додека седел пред огништето со својот внук Јован, му раскажал нешто што не смеело да се запише на хартија… барем така мислеле старите.

„Јоване,“ рече Видан со пригушен глас, „ја гледаш ли ја онаа карпа што стои над селото? Не е само камен. Тоа е Стражар. Му е дадена задача да нè чува — но само додека ние се сеќаваме на вистината.“

Јован се намршти. „Која вистина?“

Старецот го погледна право во очи.

„Дека сè што гледаш е живо. И дека земјата секогаш ги брани оние што ја почитуваат.“

Потоа му ја раскажа тајната што во селото се пренесувала шепотејќи:

Пред многу векови, од некои други непознати планини слегле темни посетители. Нивните очи биле без боја, а нивниот чекор — без звук. Сакале да ја загаснат светлината на огништата, да ги разделат луѓето и да го избришат споменот од нивната татковина. Но тогаш, во најцрниот миг, планината се затресла. Од нејзиното срце се издигнал гигант од камен — истиот тој што и денес стои над селото. Со еден чекор ги протерал темните суштества и повторно донел мир.

„Но,“ продолжи Видан, „секој мир е кревок. Ако луѓето заборават кому должат благодарност… Стражарот може да заспие.“

Јован проголта плунка. Издишал тивко и погледнал кон каменот што од темнината изгледал како да го набљудува.

„Дедо… мислиш ли дека сè уште е буден?“

Старецот се насмевна со таа тага што ја носат мудрите.

„Зависи од нас, момче. Од тоа дали ќе ги чуваме приказните… или ќе ги оставиме да исчезнат како чад што го носи ветерот.“

Од тогаш, секоја вечер кога ќе го здогледа „камениот стражар“, Јован си ја повторува старата вистина:

Додека има некој да раскажува — Македонија живее.