Цвеќе во Бетон
Градот беше сив тој ден. Автобусите брзаја, свирежите одекнуваа, а луѓето носеа лица покриени со умор. Никој не гледаше никого. Никој не гледаше ништо, освен часовникот, телефонот и два - три чекори пред себе.
На една раскрсница, токму таму каде што животот најчесто се турка со нервоза, стоеше една постара жена. Имаше мала количка полна со цвеќиња. Но тоа не беа богати, раскошни букети. Тоа беа мали саксии, со по една единствена, нежна пупка.
Сите поминуваа покрај неа како ветер. Некои дури и не гледаа дека човек стои таму.
Дојде едно момче, средношколец со слушалки на ушите, и застана на неколку чекори од неа. Во тој миг, еден автомобил нагло сврте во калливата вдлабнатина од улицата и силно заплисна вода право кон неа.
Но наместо да се изнервира или уплаши, жената се насмевна. Ги погледна трите капки вода што паднаа на пупката и рече:
„Види, барем на цвеќето му годи.“
Момчето ги тргна слушалките. Првпат некој да се насмее на нешто што обично предизвикува лутина. Застана до количката.
„Колку чини едно?“ праша.
„Колку и да можеш. Важно е да оди во добри раце,“ му рече таа.
Тој ја погледна најмалата саксија — цветот беше едвај отворен, како да се двоуми дали му е дозволено да блесне во овој град. Го купи. И продолжи.
Следниот ден, истиот тој цвет стоеше поставен на еден прозорец од автобуската станица, украсувајќи ја. Момчето го оставило таму. Луѓето што ги чекаа автобусите го погледнуваа чудно, а понекои — со насмевка. Некои дури и телефонот го спуштааа на момент.
Некој донесе вода и го полеа.
Следниот ден — друг донесе уште едно мало цветче.
Па трето. Па цртеж. Па порака.
Едно мало добро дело растеше.
Цвеќе во бетон.
Боја во сивило.
А таа постара жена?
Сè уште стоеше на истата раскрсница.
Сè уште со количка со цвеќиња.
Сè уште со насмевка — како да знае дека животот секогаш си го најдува патот, ако барем еден човек се осмели да го забележи.
Некогаш не мора да направиме многу.
Доволно е едно цветче да му дадеме на светот —
и светот сам ќе знае што да прави со него.
0 Comments:
Post a Comment