Клучот на „Петре, Докторот“
Време: Крајот на 20 век.
Место: Градска болница во едно провинциско место.
Ликови:
- Д-р Петре: Млад, амбициозен хирург, кој верува во науката и големите машини.
- Стариот Чувар: Молчелив човек, кој ја знае секоја пукнатина на болницата.
Д-р Петре беше гордост на малата провинциска болница. Беше посветен, знаеше сѐ за најновите техники и планираше брзо да се пресели во некоја поголема клиника. Тој веруваше во големите, видливи работи – скапи апарати, комплицирани операции и брза кариера.
Во болницата работеше и еден стар човек, чувар, кој постојано се моташе наоколу. Никој не го знаеше неговото име, сите го викаа само „Стариот Чувар“. Тој не правеше ништо видливо; само постојано проверуваше, чистеше, поправеше мали, невидливи нешта – ја подмачкуваше вратата, менуваше скршена плочка, местеше искривена брава.
Д-р Петре честопати го гледаше со презир: „Постојано се мачи со тие ситници. Зошто не се фокусира на нешто важно?“
Една сабота, во болницата настанал хаос. Донесоа итно лице, жртва на тешка сообраќајна несреќа. Пациентот мораше веднаш да се префрли во операционата сала бр. 2, каде што се наоѓаше единствениот апарат за одржување во живот (респиратор).
Д-р Петре и тимот истрчаа кон салата. Но, кога стигнаа, сфатија дека вратата е заклучена.
„Каде е клучот?!“, извика Петре. „Кој е одговорен за клучот?!“
Медицинската сестра, целата во паника, објасни: „Господине докторе, синоќа сменија брава! Новиот клуч требаше да биде на пултот, но не е!“
Настана општа паника. Секоја минута беше драгоцена. Пациентот беше на работ на смртта.
Д-р Петре, кој веруваше во технологија, ја почна да ја удира вратата, надевајќи се дека ќе ја скрши. Тоа беше срам – да имаат најскап апарат, а да не можат да влезат поради една обична брава.
Во тој момент, тивко се појави Стариот Чувар.
Тој не рече ниту збор. Пријде до вратата, посегна во еден џеб од неговото искинато палто и извади еден стар, обичен клуч. Бравата што ја смениле синоќа, со малку техника беше отворена.
Стариот Чувар тивко ја отвори вратата.
Д-р Петре и тимот влетаа внатре и започнаа со работа. Животот на пациентот беше спасен.
Кога завршија со операцијата, Д-р Петре го најде Стариот Чувар, кој мирно ја чистеше прашината од една празна количка.
„Зошто?“, праша Д-р Петре, сè уште вознемирен. „Зошто го имаше тој клуч? И зошто никој не знаеше за него?“
Стариот Чувар, без да го погледне, одговори: „Докторе, јас сум тука триесет години. Знам дека администрацијата истакнува дека клучот треба да биде на пултот. Но, јас знам дека луѓето грешат, брзаат, забораваат. Затоа, секогаш имам резервен клуч за најважните врати и го носам со себе. Јас сум тука да се грижам за сите мали работи што ги забораваат големите луѓе.“
Стариот Чувар продолжи: „Вие верувате во големата машина внатре. Јас верувам во малата брава однадвор. Големата машина го спасува животот, но малата брава мора прво да те пушти внатре.“
Д-р Петар сфати дека целиот негов живот бил фокусиран на скапоцените апарати и титули, а ги занемарил невидливите столбови кои го држат целиот систем – како што е стариот чувар и неговиот резервен клуч.
Поука:
Во животот, најголемата вредност честопати лежи во малите, невидливи нешта и во скромните луѓе кои се грижат за нив. Немојте да ги презирате или игнорирате оние што се фокусирани на „ситниците“, бидејќи токму тие мали нешта – како што е резервен клуч или подмачкана брава – можат да бидат одлучувачки за спасување на „големата работа“ во најважниот момент.
0 Comments:
Post a Comment