Млада жена која преживеала бура на Пелистер

  Оваа случка долго се раскажува во Битола како предупредување – планината никогаш не се потценува, дури ни од искусни планинари.

Во 1978 година, млада планинарка од Битола, Ана, решила да се искачи на врвот Пелистер во октомври. Денот започнал мирно, но на планината времето брзо се сменило – се кренала силна бура со дожд и град, а маглата го обвила целиот врв.

Ана се изгубила на патеката и останала сама, со малку вода и сендвичи во ранецот. Ветарот бил толку силен што ја туркал нанапред, а земјата под нозете ѝ се лизгала. Во еден момент паднала во мал поток кој се создал од дождот, но успеала да се држи за карпа и да се извлече.

Цела ноќ минала обвиткана во дождовна јакна, лежајќи во мало засолниште што го нашла под карпи. Наутро, група локални планинари која ја барала, ја нашла живa, измрзната но свесна.

Подоцна, Ана раскажувала: „Секој чекор беше борба. Не знаев дали ќе ја дочекам утринската светлина, но планината ме пушти живa.“

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Човекот кој преживеа пад во бездна кај Демир Капија

Во 1950-тите години, еден млад железничар по име Христо од Демир Капија бил дел од екипата која ги проверувала шините долж теснецот. Работата таму секогаш била опасна – стрмни карпи, силен ветер и Вардар што тече под нив како да чека секој чекор да згрешиш.

Еден ден, додека ја проверувал пругата, Христо се лизнал на влажниот камен и паднал во бездната покрај реката. Луѓето што биле со него веќе го сметале за мртов – тоа беше пад од повеќе од 20 метри.

Но наместо да заврши во реката, Христо паднал врз густа маса од грмушки и гранки што чудесно ја ублажиле силата на ударот. Со скршена рака и без воздух, успеал да се извлече од таму и со последни сили се довлечкал до пругата.

Колегите биле во неверување – човекот преживеал пад од кој никој порано не се вратил жив. Подоцна велеле дека „самата Демир Капија го вратила назад“.

Христо живеел уште многу години, а низ градот останала приказната за железничарот што ја победил бездната.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Планинарот што преживеа на Шар Планина

Во доцна есен 1985 година, група млади планинари од Скопје решиле да се искачат на врвот Љуботен на Шар Планина. Времето било мирно, но на планина секогаш владее непишаното правило – никогаш не знаеш што ќе те снајде.

Еден од нив, студентот Дарко, заостанувал зад групата кога ненадејно времето се сменило. Густа магла и силен ветер го покрија патот. Тој изгубил ориентација и останал сам, без видливост и без можност да најде засолниште.

Ноќта била студена. Дарко немал шатор, немал ни соодветна зимска облека. Единствено што можел да направи било да ископа мала јама во снегот и да легне во неа, покривајќи се со ранцот за да ја задржи топлината на телото.

Следното утро, групата што го барала веќе мислела дека е предоцна – но го нашле жив, полузамрзнат, со помрзнати прсти на рацете и лицето, но свесен.

Дарко подоцна раскажувал: „Не мислев на смртта, мислев само да ја издржам ноќта. Тоа ми ја спаси главата.“

Оваа случка стана предупредувачка лекција за сите планинари во Македонија – никогаш да не се потценува планината, па дури ни кога изгледа мирна.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Како функционира вистинската глутница волци: Факти за хиерархијата

Која е задачата на секој од волците во глутницата .

Како функционира вистинската глутница волци: Факти за хиерархијата

​Социјалната структура на волците е често погрешно разбрана. Идејата за „алфа“ волк кој доминира над сите со сила е во голема мера застарена и погрешна, базирана на набљудувања на волци во заробеништво, а не во дивината.

​Во природна средина, глутницата волци е всушност семејна единица:

• ​Водачите (Родителите): Глутницата најчесто ја водат волк-родител и волчица-родител (поточно, „тато“ и „мама“). Овие двајца се вистинските водачи (кои порано биле нарекувани алфа). Тие носат одлуки за лов, движење и заштита.
• ​Младите (Потомството): Останатите членови се нивното потомство од претходни и тековни години.
• ​Формацијата при патување/лов: Кога патуваат, волците често се движат во една линија за да го заштедат енергијата и да газат во снегот. Водачот на линијата не е секогаш „најсилниот“ или „водачот“, туку може да биде оној што ја создава патеката или некој што ја менува улогата.
• ​Заштита: Целата глутница има инстинкт да се заштити, а заштитата на младите е приоритет. Волците се однесуваат како семејство, при што постарите браќа и сестри често помагаат во одгледувањето на најмладите.

​Заклучок: Најточната слика за глутница волци е семејна група предводена од родители, каде што секој член има улога, а одлуките се базираат на искуство, а не на постојана доминација.

 

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Сергеј Крикалев: Човекот што ја преживеа Студената војна од вселената (Последниот Советски Граѓанин)

Сергеј Крикалев: Човекот што ја преживеа Студената војна од вселената (Последниот Советски Граѓанин)

​Вовед: Еден човек, две држави и 311 дена во орбитата

​Приказната за рускиот космонаут Сергеј Константинович Крикалев не е само приказна за вселенски рекорд, туку и за невидена геополитичка драма. Тој бил испратен во орбитата од една суперсила, а се вратил на Земјата во свет кој бил сосема поинаков. Неговата мисија на вселенската станица „Мир“ траела двојно подолго од планираното, што му го донесе прекарот „Последниот советски граѓанин“.

​Драмата во орбитата

​Крикалев ја започнал својата мисија на „Мир“ во мај 1991 година. Додека тој бил во вселената, на Земјата се одвивале историски промени. Во август 1991 година, се случил неуспешен пуч во Москва, а во декември, Советскиот Сојуз официјално се распаднал, заменувајќи го знамето со срп и чекан со знамето на Руската Федерација.

​„Немаме пари да те вратиме“

​Крикалев постојано барал да се врати, но од Земјата добивал ист одговор: да се стрпи. Состојбата на новоформираната Русија била катастрофална, а немало доволно финансиски средства за да се организира неговото враќање. Програмата „Мир“ веќе не била поддржана од цела суперсила, туку од осакатена држава. Наместо првично планираните пет месеци, Крикалев останал во вселената 311 дена.

​Единствениот излез: Меѓународна помош

​Ослободувањето на Крикалев дошло преку меѓународна соработка. Конечно, во март 1992 година, неговото враќање станало возможно откако Германија платила 24 милиони долари за да го испрати својот астронаут Клаус Дитрих Хаде во посета на „Мир“ (со екипаж за замена).

​Слетување во нов свет

​Сергеј Крикалев слетал на 25 март 1992 година. Човекот што полетал од Советскиот Сојуз, слетал во Казахстан, на територијата на нова, независна држава, и со тоа станал граѓанин на Руската Федерација. Иако неговата земја се променила, неговата страст за вселената не згаснала. По оваа мисија, тој продолжил со својата кариера и учествувал во градењето на Меѓународната вселенска станица (ISS).

​Биографија (накратко):

​Крикалев е роден во Ленинград (Санкт Петербург) во 1958 година. Покрај неговата блескава кариера како космонаут, тој е познат и по своите хобија како пливање, скијање, акробатски летови и аматерско радио.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Кога човечноста ги победува правилата: Полицаец му помогна на 92-годишен старец во банкарска драма

    

Кога човечноста ги победува правилата: Полицаец му помогна на 92-годишен старец во банкарска драма

​

​Строгите банкарски правила честопати можат да ги фрустрираат клиентите, но што се случува кога тие правила се спротивставуваат на итна човечка потреба? Токму таков случај се случи во една локална банка, каде 92-годишен старец се соочи со одбивање да подигне пари од сопствената сметка, поради истечен документ. За среќа, еден полициски службеник покажа дека вистинската должност е надвор од службената должност.

​Судирот на шалтерот

​Деведесет и двегодишниот клиент влегол во банкарската филијала со цел да подигне пари кои му биле потребни. Меѓутоа, службениците одбиле да му ја дадат сумата, повикувајќи се на строгото правило: личната карта на старецот била со изминат рок.

​Иако старецот фрустрирано инсистирал дека се работи за негови лични средства и дека му се итно потребни, банкарските службеници одговориле со повикување на полиција, со цел да го отстранат од филијалата.

​Интервенцијата со емпатија

​Наместо да го третира случајот како нарушување на јавниот ред и мир, полицискиот службеник кој пристигнал на местото на настанот застанал и внимателно ја сослушал целата приказна. Наместо да постапи строго по наредба на банката, тој мирно излегол со старецот, но не за да го казни, туку за да му помогне.

​Решението: Експресна процедура и полициска придружба

​Имајќи ја предвид возраста и потребата на човекот, полицаецот го придружувал старецот до полициската станица и на експресен начин му помогнал да извади нова, валидна лична карта.

​Со новиот документ во рака, старецот се вратил во истата банкарска филијала, но овојпат со „полициско обезбедување“ како придружба. Сосема легално и со валидна лична карта, старецот повторно ја побарал сумата од својата сметка. Овој пат, банкарските службеници немале избор – тие конечно му ја исплатиле бараната сума на пари.

​Поука:

​Оваа приказна служи како силен потсетник дека иако правилата се важни, човечноста и флексибилноста се неопходни, особено кога се работи за ранливи категории граѓани. Постапката на полицискиот службеник ја нагласува суштината на јавната служба: да им служи на граѓаните, а не само на бирократијата.

извор

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Преживеаната ноќ на Ниџе

Во зима 1916 година, за време на Првата светска војна, еден млад македонски селанец од село блиску Битола, по име Стојан, бил мобилизиран од француската војска како водич низ планината Ниџе. Неговата задача била да покаже пат низ снежните премини, каде што често и самите локалци се губеле.

Зима 1916 година, за време на Првата светска војна,

Една ноќ, додека водел зима 1916 година, за време на Првата светска војна, група војници кон висорамнината кај Кајмакчалан, ненадејно се крена бура. Силен ветар и снег ја покрија целата патека. Војниците почнаа да се паничат и да се собираат еден до друг, но Стојан знаеше – ако застанат, ќе замрзнат.

Со сврзан шал околу лицето и парче сува кора во рацете како единствена храна, тој ја водел групата цела ноќ по планинските падини. Неколку пати паднал, а еднаш дури и се загубил, но се ориентирал по звукот на реката под нив.

Наутро, по повеќе од десет часа борба со бурата, стигнале до француската база. Сите биле полумрзнати, со испукани усни и измрзнати прсти, но живи.

Подоцна еден офицер напишал во својот дневник: „Без младиот водич, ќе останевме вечна тишина во македонската планина.“

Стојан се вратил во своето село по војната и живеел мирно, но луѓето долго ја паметеле неговата ноќна борба со Ниџе.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Човекот што преживеа 438 дена заглавен на море

       Во 2012 година, Салвадор Алваренга, рибар од Ел Салвадор, излегол на риболов во Тихиот океан заедно со помлад колега. Наместо вообичаениот еднодневен улов, ги зафатило страшно невреме – моторот се расипал и струите ги одвлекле далеку од брегот на Мексико.

Следеле денови без храна, само со морска вода и сурова риба фатена со раце. Колегата на Алваренга не издржал – починал од глад и исцрпеност. Алваренга останал сам, со мал чамец-капсула, без компас, без радио, и без надеж.

Но тој не се предал. Со голи раце ловел риби, желки, па дури и птици кои слетувале на чамецот. Пиел дождовна вода кога ќе заврнело, а кога немало – крв од фатените животни.

По цели 438 дена талкање низ океанот – што е повеќе од една година – чамецот конечно се насукал на брегот на Маршалските Острови, илјадници километри оддалечен од местото од каде што тргнал.

Салвадор Алваренга стана човекот што најдолго преживеал заглавен на море во историјата, а неговата приказна подоцна беше документирана во книгата „438 Days“.

Read More

Патувањето по мразот

Во 1914 година, британскиот истражувач Ернест Шеклтон тргна кон Антарктикот со бродот Endurance. Неговата цел беше прв да го премине континентот пеш. Но природата имаше друг план.

Кога бродот се приближи до брегот, мразот го зароби и постепено го здроби. Шеклтон и неговата екипа од 27 луѓе останаа заробени на мразот – без можност за бегство, илјадници километри од цивилизацијата.

Со месеци живееја во шаторите, хранејќи се со фоки и пингвини. Кога мразот се распадна, се качија во три мали чамци и пловеа по едно од најсвирепите мориња на светот – Јужниот океан.

Шеклтон со пет луѓе успеа да стигне до Јужна Џорџија по 1.300 километри пловење во отворено море. Таму, по неколку дена пешачење преку планини и глечери, стигна до населба на китоловци.

Со помош од таму, организирал спасувачка мисија и ги извлекол сите свои луѓе – без ниту еден загубен живот.

Оваа приказна стана легенда за храброст, издржливост и лидерство – често се споменува како еден од најголемите подвизи на преживување во историјата.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Биди свежо дрво – чувај љубов, мир и трпение во срцето.

 

      Еден старец седел пред својата куќа и гледал како децата во селото се караат за ситници. Му пријде едно момче и го праша:

– Дедо, зошто луѓето толку лесно се расправаат?

Старецот зема едно суво стапче и едно свежо. Го скрши сувото со едно движење, а свежото никако не можеше да го скрши.

– Види, – рече тој – луѓето кои ја носат горчината и омразата во себе стануваат кршливи како суво дрво. Една навреда, еден збор – и тие се скршени.

А кој има љубов и трпение во себе, тој е како свежо дрво – флексибилен, издржлив, не го крши секоја буричка.

 Поука: Биди свежо дрво – чувај љубов, мир и трпение во срцето. Само така човекот може да биде силен. 

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот: дел 7

   

 Ноќта се спушташе врз градот, и дождот како да го мијеше калдрмот од сите тајни што ги кријат улиците. Во тесните сокаци, таму каде светилките не допираат, се движеше тој – Човекот Талкач.

Никој не знаеше кој е. Некои зборуваа дека бил војник што го изгубил семејството, други велеа дека бил изгнаник од повисоките кругови. Но за него тоа немаше значење. Тој беше сенка меѓу сенките, очи што гледаа таму каде што никој не гледа.

Таа ноќ, на пазарниот плоштад се криеше опасност. Група луѓе подготвуваа кражба – не обична, туку напад на кочијата на градскиот ковач, човек што секојдневно го хранел половина население со својот труд.

Талкачот го набљудуваше од покривот. Дождот му се слеваше низ лицето, но не мрдна. Кога нападот започна, кога кочијата беше запрена, кога луѓето почнаа да викаат, тој слезе. Тивко, како да се појави од воздух.

Еден по еден, крадците беа совладани – не со оружје, туку со брзина, со удари што повеќе парализираа отколку што убиваа. На крај, на калдрмата останаа само кочијата и исплашениот ковач.

Талкачот го погледна човекот, и без да рече ништо, му ја врати кесијата со злато што веќе била украдена.

„Кој си ти?“ – праша ковачот, гласот му се тресеше.

Талкачот се изгуби во сенките. И единственото што остана беше шепотот на луѓето што утредента ќе го прераскажуваат...

Дождот не престануваше. Калдрмата долу светеше од капките, а чадот од оџаците се мешаше со маглата. Најгоре, на покривот од старата зграда, стоеше тој – Човекот Талкач.

Неговите очи беа свртени кон пазарниот плоштад. Одозгора сè изгледаше мало – и луѓето што брзаа, и колите што чкрипеа по тесните улици, и светилките што се бореа да го одржат пламенот. Но за него, секое движење имаше значење.

Во сенките подолу, тројца мажи се приближуваа кон некој стар трговец што едвај влечеше дрвен сандак. Талкачот не трепна. Набљудуваше уште миг, и тогаш се придвижи.

Со едно движење, како да беше дел од ноќта, се спушти низ покривот и исчезна од видик. Миг подоцна, токму кога раката на еден од крадците ја стискаше рамката на сандакот, нешто го сопре. Силуета, темна и мирна, застана пред нив.

Тишина. Само дождот го пополнуваше воздухот.

„Овој пат… ќе си заминете без плен,“ – му рече Талкачот со глас што беше тивок, но тежеше повеќе од сè.

Крадците се двоумеа, но погледот во неговите очи беше доволен. Еден по еден се повлекоа во тесните сокаци, оставајќи го трговецот да здивне.

Талкачот не побара благодарност. Само го подигна погледот кон крововите – своето вистинско прибежиште – и повторно исчезна во темнината.

А градот уште еднаш шепотеше:

„Човекот без име… беше тука.“

„Човекот без име повторно ја спаси улицата.“

Продолжува: Дел 8

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот 2

  Ноќта во градот беше немирна. Тесните улички беа осветлени од светлина која не доаѓаше од месечината – туку од оган. Во срцето на градот, голема куќа се гушеше во пламен. Тоа беше домот на градоначалникот, првиот човек во хиерархијата на градот. Толпата се собра, но стравот ја парализираше. Никој не се осмелуваше да влезе во огнот. Од прозорецот на горниот кат се слушаше крик. Жената на градоначалникот беше заробена меѓу пламените. Војниците викаа, но никој не презеде чекор. И тогаш, како сенка од ноќта, се појави тој. Човекот Талкач. Со својата стара наметка и непознато лице, тој без зборови се фрли во пламените. Сите гледаа во неверување. Неговата силуета исчезна меѓу чадот. Се слушаше кршење на дрво и пукање на греди. По мигови што изгледаа како вечност, Талкачот се појави на вратата, носејќи ја жената на градоначалникот во своите раце. Таа беше во бессознание, но жива. Толпата извикуваше, а градоначалникот потрча да ја прегрне. Со солзи во очите, тој падна пред Талкачот и извика: „Човеку, кој и да си – ми ја спаси душата! Кажи ми го името, барај што сакаш, ќе ти го дадам!“

Талкачот го остави телото на жената во рацете на мажот ѝ, и со глас како шепот од далечна шума рече: „Не ми должиш ништо. Името не е важно. Запомни само: вистинската сила на човекот не е во неговата власт, туку во неговата човечност.“ Потоа исчезна во толпата, како пламен што гасне со првиот утрински дожд. Градоначалникот остана да гледа, засрамен и восхитен. И од тој ден, приказната за Човекот Талкач уште повеќе се ширеше низ градот – легенда за таинствен спасител кој никогаш не бара награда.

Продолжува: 3 дел

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот 3

Градот веќе шепотеше за него. Некои велеа дека е стар изгубен војник, други – дека е протеран благородник што го изгубил семејството. Некои пак мислеа дека е само скитник без минато. Но сите знаеја едно – каде имаше опасност, таму се појавуваше Талкачот. Една дождлива вечер, кога улиците беа полни со кал и мракот го покриваше градот, група луѓе се собраа во крчмата. Таму беше и градоначалникот, кој не можеше да го тргне од мислите својот таинствен спасител. Токму тогаш влезе стар трговец со патерица, кој ја познаваше половина Македонија. „Знам кој е тој човек,“ рече со глас полн со сомнеж. „Го видов пред години. Имаше жена… и дете. Сè изгуби во пожар што го проголта нивниот дом. Од тогаш, тој не зборува за себе, не сака да биде познат. Скита од град во град, како сенка на сопственото минато.“ Сите замолкнаа. Градоначалникот праша: „Значи тој е човек од месо и крв, а не легенда?“ Трговецот кимна. „Да. Но вистинското име го чувам во себе. Тој не сака да се знае. Ако се открие, ќе му ја одземеме слободата.“ Слушателите се погледнаа меѓусебно. Се појави чувство на тага, но и почит. Приказната на Талкачот стана појасна, но не целосна. Никој не знаеше зошто секогаш го ризикува животот за други, дали од вина, љубов или нешто друго. И токму таа недореченост го правеше уште поголема мистерија. А надвор, под дождот и темните улички, самиот Талкач стоеше во сенка, слушајќи го разговорот преку полуотворениот прозорец. Насмевката му беше горчлива. „Нека мислат што сакаат,“ прошепоти. „Моето име не е важно. Важно е делото.“ И повторно исчезна во ноќта, оставајќи по себе само ехо од дождот што паѓаше врз камените улици.

Продолжува: Дел 4

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот 4

   Беше пладне, а градскиот пазар вриеше од луѓе. Гласови, пазарење, мирис на свеж леб и зачини – сè се мешаше во една голема бура од звуци и движења. Но меѓу толпата се движеше и едно сениште – крадец, млад и брз, со раце вешти како змија.

Старица со клупче конец и мал кош со зеленчук се сопна кога почувствува дека ѝ го вадат паричникот. „Помош!“ извика таа со слаб глас, но луѓето едвај забележаа – секој си ја бркаше својата трговија.

И тогаш, сенката што сите ја познаваа без име се појави. Човекот Талкач.

Со еден скок, тргна по крадецот низ метежот. Луѓето се тргаа, кошеви паѓаа, продавците викаа, но Талкачот не престануваше да трча. Неговата стара наметка се веееше, а чекорите одекнуваа како удари на тапан.

На крајот од улицата, го стигна крадецот и со цврста рака го фати за рамото. Крадецот испушти неколку паричници што ги собрал од целиот пазар. Талкачот ги зеде сите и го погледна во очи.

„Знам кој си,“ рече со глас што не беше ни закана, ни милост – туку вистина.

Крадецот замолкна, очите му се проширија. Но Талкачот не го предаде. Само го пушти, а младиот побегна низ тесните улички, исчезнувајќи во гужвата.

Талкачот се врати на местото каде што сè започна. Старицата сè уште стоеше во страв, а околу неа веќе беа пристигнати неколку полицајци.

Со мирен чекор, тој ѝ го подаде нејзиниот паричник. Старицата со солзи во очите рече: „Благословен да си, чедо.“

Потоа Талкачот ги остави сите останати паричници во рацете на полицајците, кои зачудено го гледаа. „Тука е сè што е украдено,“ рече. И без да им објасни ништо повеќе, се сврте и исчезна во гужвата, како никогаш да не бил таму.

Полицајците останаа да се погледнуваат, а старицата ја гушна својата мала торбичка со парите. Сите зборуваа за тоа што се случило, но никој не можеше да каже кој е човекот. Само еден глас, што одекнуваше низ умот на крадецот, остана жив:

„Знам кој си.“

Продолжува: Дел 5

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот 5

 Тесните сокаци на градот беа тивки таа ноќ, само ветерот шушкаше низ старите покриви. Човекот Талкач се движеше без бучава, како сенка. Но сенките понекогаш кријат други сенки.

Одеднаш, од темнината искокнаа четворица мажи. Бандити, со груби лица и очи навикнати на злосторства. Без збор го нападнаа. Ударите беа брзи, сурови, безмилосни. Талкачот се бореше, но бројот и подлоста на бандитите го надвладеаја.

Го удираа со тупаници и стапови, додека на крај не падна на колена. Крвта му се спушташе низ челото, а наметката му беше искината. Еден од нив го пребара и му го одзеде последното нешто што го носеше – малата торбичка со ситници, единствениот знак на неговите патувања.

„Овој нема ништо! Глупав талкач!“ – изрече еден и му удри последен удар. Потоа сите се изгубија во темнината, смеeјќи се гласно.

Но не знаеја дека некој ги гледаше.

Малиот крадец.

Скриен зад буре, тој го следеше секој нивен чекор. Ги виде како се повлекуваат кон старите складишта кај реката – нивното скривалиште. Срцето му тропаше силно, но овојпат не за плен.

Кога опасноста исчезна, се доближи тивко до местото каде Талкачот седеше потпрен на ѕидот, со крваво лице, сам и изморен. Талкачот со рацете ја бришеше крвта, но очите му сè уште беа полни со тивка сила, не со омраза.

Малиот крадец клекна до него. Неколку мигови молчеше, не знаеше како да зборува со човекот кој пред малку го поштеди и му ја покажа странната милост.

И тогаш, со шепот што беше и признание и заклетва, му рече:

„Знам кој се.“

Талкачот го погледна со замаглен поглед, но во очите му блесна искра. Беше првпат некој да му ги врати неговите зборови.

Во тој миг се роди нешто ново – невидлива врска меѓу талкачот и крадецот. Но дали тоа значеше спасение за двајцата, или почеток на уште подлабока неволја, остануваше да се дознае...

Продолжува: Дел 6

Read More

Талкачот прв дел

  Во еден метежен град, каде богатите со своите кочии брзаат низ тесните улици, а сиромашните едвај наоѓаат засолниште, живее човек кого сите го нарекуваат Талкачот. Никој не го знае неговото вистинско име. Носи стара наметка, и секогаш оди со наведната глава, како сенка што никогаш не се задржува долго на едно место. Еден ден, богатиот господин Ставре – познат по својата гордост и студено срце – случајно налетува на Талкачот пред чаршијата. Со поглед полн со презир му вели: „Тргни ми се од патот, скитнику! Вашата валканост не треба да се меша со нашата чест.“ Талкачот молчи и продолжува, без да му одговори. Но истиот ден, судбината подготвува нешто друго. Малку подоцна, ќерката на господинот – младата Елена – играјќи покрај реката, ненадејно се лизга и паѓа во водата. Паниката брзо се шири, но никој не се осмелува да скокне. Само еден човек не двоумеше. Талкачот, без збор, скокнува во реката, ја фаќа девојката и ја извлекува на брегот. Елена кашла, но е жива. Толпата гледа зачудено. Господинот Ставре трча и ја прегрнува својата ќерка, а потоа, со треперлив глас, му се обраќа на својот спасител: „Човеку… простувај ми. Ја спасивте најскапоцената душа во мојот живот. Се обратив кон вас со презир, а вие ми дадовте живот. Кажете ми, барем, како се викате?“ Талкачот го погледна право в очи. Во неговите очи немаше ни гордост, ни гнев, туку мир и тишина што доаѓаат само од човек кој одамна научил што е светот. „Името не е важно,“ рече тивко. „Запомнете само дека оној кого го презираш денес, може да биде твој спасител утре.“ И без да додаде ништо повеќе, се изгуби во тесните улички на градот, како сенка што никогаш не остава трага. А Ставре остана нем, држејќи ја ќерката во рацете. За првпат во животот ја почувствува тежината на своите зборови и срамот од сопствената гордост. Од тој ден, низ градот почна да кружи приказната за „Човекот Талкач“ – непознат спасител кој не бара ништо за возврат, ни име, ни чест, ни слава. Само спомен дека добрината може да се најде таму каде најмалку ја очекуваш. https://makgrom.blogspot.com/2025/09/2.html

Продолжува: 2 дел

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот. дел 6

      Ноќите по нападот беа потивко тешки за Човекот Талкач. Телото му болеше, а крвта што ја пролеа во калта на сокаците му беше потсетник дека и тој е смртен. Но нешто друго го изненади повеќе од болката – момчето. Малиот крадец.

Тој почна да се појавува секоја вечер. Понекогаш со залак леб, понекогаш со парче ткаенина за да му ги преврзе раните. „Не должам ништо“, велеше Талкачот, но момчето упорно молчеше и остануваше до него. Една вечер, крадецот го призна она што го мачеше: „Цел живот крадев… затоа што никој не ми даде ништо. А ти… ми остави избор. Ме пушти. И сега сакам да бидам нешто друго. Како тебе.“ Талкачот долго молчеше. Очите му, замаглени од болка, се впијаа во младото лице што во себе носеше и темнина и искра на светлина. Конечно, рече: „Ако сакаш да бидеш како мене – тогаш научи ја првата вистина: Не е важно да земаш. Важно е да враќаш.“ Тие зборови му се врежаа на момчето подлабоко од кој било удар или казна. Од таа вечер почна да го следи Талкачот. Скришум, по тесните улички, низ пазарите и под мостовите. И секогаш, кога ќе видеше неправда, момчето се обидуваше прв да реагира – несмасно, но со срце полно со решеност. Луѓето почнаа да шепотат за нешто ново: „Покрај сенката, се појавил и ехо.“ Некои веруваа дека тоа е знак дека Човекот Талкач ќе исчезне и ќе остави наследник. Други велеа дека момчето ќе ја донесе неговата пропаст. А самиот Талкач? Тој знаеше едно: градот почнуваше да гледа дека легендата не е човек – туку избор. И за првпат после долго време, на неговото лице се појави искрена насмевка.

Продолжува: Дел 7

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Новитети во технологијата: што ни носи иднината?

Технологијата се развива со неверојатна брзина. Секој месец се појавуваат нови уреди, апликации и иновации кои го менуваат начинот на кој живееме и работиме. Еве неколку од најинтересните трендови што ќе го обликуваат секојдневието во блиска иднина:

1. Вештачка интелигенција во секојдневието

Од паметни асистенти до алатки кои пишуваат текстови, цртаат слики или преведуваат во реално време – вештачката интелигенција веќе не е иднина, туку реалност. Сè повеќе компании интегрираат АИ во своите производи за да им олеснат на корисниците.

2. Паметни уреди во домот

Фрижидери кои сами нарачуваат храна, светилки што се прилагодуваат според расположението и безжични системи за безбедност – паметните домови стануваат стандард.

3. Електрични и автономни возила

Автомобилите на иднината не само што ќе се движат на струја, туку и сами ќе возат. Големите производители веќе тестираат автономни возила, а електричните автомобили стануваат сè подостапни.

4. Виртуелна и проширена реалност

Од видео игри до онлајн состаноци – виртуелната реалност (VR) и проширената реалност (AR) отвораат нови можности за работа, учење и забава.

5. Биотехнологија и здравство

Паметни часовници што го мерат крвниот притисок, генетски тестови кои предвидуваат ризици од болести и нови терапии со помош на технологија – здравството никогаш не било поблиску до секој од нас.

Со следење на технолошките новитети можеме подобро да се подготвиме за иднината, но и да извлечеме најмногу од она што веќе постои.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Каде е границата? Одговорноста кон ѓубрето кога нема корпа во близина

     

Каде е границата? Одговорноста кон ѓубрето кога нема корпа во близина

​1. Изборот што го правиме – злосторство или одговорност?

​Ситуацијата е позната: во раце држите отпад (празно шише, обвивка, марамче), но никаде во близина нема канта за ѓубре. Во тој момент, се соочувате со важен избор: да го фрлите на земја и да ја загадите околината, или да го понесете со себе?

​Секој пат кога го фрламе ѓубрето на неприкладно место, случајно или не, ние учествуваме во мал чин на злосторство против иднината. Ги загрозуваме природните ресурси и здравјето, и што е најважно, им оставаме на следните генерации (вклучувајќи ги и нашите деца) не само загадена планета, туку и лош пример на навики.

​2. Едноставен повик за промена на навиките

​Решението е едноставно и лесно се применува:

​Ако нема место определено за отпад во близина, не ја загадувајте околината.

​Наместо тоа:

• ​Бидете подготвени: Секогаш имајте резервна кеса или празно место во ранецот/чантата.
• ​Соберете го отпадот: Се што е отпад ставете го во една кеса.
• ​Носете го до дома: Чувајте го кај вас сè додека не најдете соодветна канта или не стигнете до дома.

​3. Прекинете го кругот на загадување

​Одговорноста за чиста околина започнува со секој поединец. Со тоа што одбиваме да загадуваме, дури и кога е незгодно, испраќаме силна порака: Нашите навики нема да бидат товар за оние што доаѓаат по нас.

​Да ја прекинеме навиката на загадување и да почнеме да ја градиме културата на одговорност, чекор по чекор.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Легендата и фактите за Падот на Цариград – Дали градот падна со предавство?

 

1453 година: Легендата и фактите за Падот на Цариград – Дали градот падна со предавство?

​Падот на Цариград во рацете на Османлиите на 29 мај 1453 година е еден од најголемите пресвртни моменти во светската историја, означувајќи го крајот на Византиската (Римската) Империја. Овој драматичен настан е обвиткан со историски контроверзии и трагични легенди, а најпостојана меѓу нив е тезата за предавство.

​Воената реалност: Нападот на Султан Мехмед II

​Повеќето историчари се согласуваат дека Цариград паднал поради супериорната османлиска артилерија (особено огромниот топ на Урбан) и огромната бројчена надмоќ на војската на султанот Мехмед II. Главниот пробив се случил во најслабиот дел од ѕидините на Теодосиј, во близина на Портата на Свети Роман, која била разурната од артилериски оган.

​Легендата за Керкопорта: Митот за „Отворената Порта“

​Сепак, митот за предавство опстојува со векови и се врзува за една мала порта, позната како Керкопорта (Kerkoporta). Според оваа легенда:

• ​Наводниот чин: Во текот на завршниот напад, додека борбата се одвивала на главните ѕидини, една од малите порти била намерно оставена отворена или била отворена од внатрешен човек.
• ​Последица: Мала група османлиски војници, користејќи ја оваа порта, успеале да се инфилтрираат во градот и да постават знаме над ѕидините. Глетката на османлиското знаме зад грбот на бранителите, во комбинација со смртта на императорот Константин XI Палеолог, предизвикала хаос и колапс на византиската одбрана.

​Дали има доказ за поткуп?

​Иако легендата за отворената порта е присутна во некои рани византиски и западни извори, денес е тешко да се најде конкретен, докажан историски факт дека некој бил директно поткупен за да ја предаде портата.

​Поверојатното објаснување (според современата историографија) е дека Керкопорта била користена за воени маневри (излети) и дека била случајно оставена незатворена од уморните или невнимателни бранители, што во таков критичен момент било еквивалентно на фатална грешка.

​

​Митот за предавството, иако драматичен, служи како начин да се објасни катастрофата – тешко е да се прифати дека толку моќен град паднал само поради воена сила. Сепак, вистинската историја е покомплексна: падот на Цариград е резултат на комбинација од супериорната османлиска воена технологија и трагичната, човечка грешка на бранителите.

РЕАЛНО СЦЕНАРИО ЗА БЛИСКАТА ИДНИНА

Read More