Ноќите по нападот беа потивко тешки за Човекот Талкач. Телото му болеше, а крвта што ја пролеа во калта на сокаците му беше потсетник дека и тој е смртен. Но нешто друго го изненади повеќе од болката – момчето.
Малиот крадец.
Тој почна да се појавува секоја вечер. Понекогаш со залак леб, понекогаш со парче ткаенина за да му ги преврзе раните. „Не должам ништо“, велеше Талкачот, но момчето упорно молчеше и остануваше до него.
Една вечер, крадецот го призна она што го мачеше:
„Цел живот крадев… затоа што никој не ми даде ништо. А ти… ми остави избор. Ме пушти. И сега сакам да бидам нешто друго. Како тебе.“
Талкачот долго молчеше. Очите му, замаглени од болка, се впијаа во младото лице што во себе носеше и темнина и искра на светлина. Конечно, рече:
„Ако сакаш да бидеш како мене – тогаш научи ја првата вистина:
Не е важно да земаш. Важно е да враќаш.“
Тие зборови му се врежаа на момчето подлабоко од кој било удар или казна. Од таа вечер почна да го следи Талкачот. Скришум, по тесните улички, низ пазарите и под мостовите. И секогаш, кога ќе видеше неправда, момчето се обидуваше прв да реагира – несмасно, но со срце полно со решеност.
Луѓето почнаа да шепотат за нешто ново:
„Покрај сенката, се појавил и ехо.“
Некои веруваа дека тоа е знак дека Човекот Талкач ќе исчезне и ќе остави наследник. Други велеа дека момчето ќе ја донесе неговата пропаст.
А самиот Талкач? Тој знаеше едно: градот почнуваше да гледа дека легендата не е човек – туку избор. И за првпат после долго време, на неговото лице се појави искрена насмевка.
⚔️ Сподели ја оваа објава:
© Mak Grom — Духот на Македонија
Comments