Градот веќе шепотеше за него. Некои велеа дека е стар изгубен војник, други – дека е протеран благородник што го изгубил семејството. Некои пак мислеа дека е само скитник без минато. Но сите знаеја едно – каде имаше опасност, таму се појавуваше Талкачот.
Една дождлива вечер, кога улиците беа полни со кал и мракот го покриваше градот, група луѓе се собраа во крчмата. Таму беше и градоначалникот, кој не можеше да го тргне од мислите својот таинствен спасител. Токму тогаш влезе стар трговец со патерица, кој ја познаваше половина Македонија.
„Знам кој е тој човек,“ рече со глас полн со сомнеж. „Го видов пред години. Имаше жена… и дете. Сè изгуби во пожар што го проголта нивниот дом. Од тогаш, тој не зборува за себе, не сака да биде познат. Скита од град во град, како сенка на сопственото минато.“
Сите замолкнаа. Градоначалникот праша:
„Значи тој е човек од месо и крв, а не легенда?“
Трговецот кимна. „Да. Но вистинското име го чувам во себе. Тој не сака да се знае. Ако се открие, ќе му ја одземеме слободата.“
Слушателите се погледнаа меѓусебно. Се појави чувство на тага, но и почит. Приказната на Талкачот стана појасна, но не целосна. Никој не знаеше зошто секогаш го ризикува животот за други, дали од вина, љубов или нешто друго.
И токму таа недореченост го правеше уште поголема мистерија.
А надвор, под дождот и темните улички, самиот Талкач стоеше во сенка, слушајќи го разговорот преку полуотворениот прозорец. Насмевката му беше горчлива.
„Нека мислат што сакаат,“ прошепоти. „Моето име не е важно. Важно е делото.“
И повторно исчезна во ноќта, оставајќи по себе само ехо од дождот што паѓаше врз камените улици.
⚔️ Сподели ја оваа објава:
© Mak Grom — Духот на Македонија
Comments