Ноќта во градот беше немирна. Тесните улички беа осветлени од светлина која не доаѓаше од месечината – туку од оган. Во срцето на градот, голема куќа се гушеше во пламен. Тоа беше домот на градоначалникот, првиот човек во хиерархијата на градот. Толпата се собра, но стравот ја парализираше. Никој не се осмелуваше да влезе во огнот.
Од прозорецот на горниот кат се слушаше крик. Жената на градоначалникот беше заробена меѓу пламените. Војниците викаа, но никој не презеде чекор.
И тогаш, како сенка од ноќта, се појави тој. Човекот Талкач. Со својата стара наметка и непознато лице, тој без зборови се фрли во пламените.
Сите гледаа во неверување. Неговата силуета исчезна меѓу чадот. Се слушаше кршење на дрво и пукање на греди. По мигови што изгледаа како вечност, Талкачот се појави на вратата, носејќи ја жената на градоначалникот во своите раце. Таа беше во бессознание, но жива. Толпата извикуваше, а градоначалникот потрча да ја прегрне.
Со солзи во очите, тој падна пред Талкачот и извика:
„Човеку, кој и да си – ми ја спаси душата! Кажи ми го името, барај што сакаш, ќе ти го дадам!“
Талкачот го остави телото на жената во рацете на мажот ѝ, и со глас како шепот од далечна шума рече:
„Не ми должиш ништо. Името не е важно. Запомни само: вистинската сила на човекот не е во неговата власт, туку во неговата човечност.“
Потоа исчезна во толпата, како пламен што гасне со првиот утрински дожд.
Градоначалникот остана да гледа, засрамен и восхитен. И од тој ден, приказната за Човекот Талкач уште повеќе се ширеше низ градот – легенда за таинствен спасител кој никогаш не бара награда.
Продолжува: 3 дел
⚔️ Сподели ја оваа објава:
© Mak Grom — Духот на Македонија
Comments